Posiadanie w domu siedmiu nieprzeczytanych książek Pilipiuka jest niebezpieczne dla zdrowia i grozi przedziwnymi napadami oglądactwa i gorączkowego lustrowania półek, które uginają się z niemym wyrzutem.
Wiem, grafomaństwo, ale lubię książki popełnione przez pochodzącego z Warszawy autora [obecnie zamieszkałego w Krakowie].
Warszawa, rok 1984. Paweł, uczeń pierwszej klasy liceum, jest już o krok od wakacji. Jeszcze tylko nudne formalności związane z przemówieniami, nagradzaniem za wyniki, karaniem, promocjami indywidualnymi do następnej klasy... Nuda jednym słowem. Czytelnikowi wydaje się, że cała książka będzie ciągnęła się w tym duchu - wakacje w Norwegii, podczas których chłopaczyna będzie pisał tytułowy dziennik, rozpływał się nad pięknem fiordów i jasnych loków Norweżek. Ano, nie do końca.
Pilipiuk w odpowiednim momencie rusza akcję z kopyta. Paweł zostaje porwany przez rosyjskich agentów, a potem odbity przez przeciwną im frakcję i wysłany do Norwegii. Tutaj wszystko wywraca się do góry nogami: Paweł okazuje się Tomaszem Paczenko, wnukiem znanego z opowiadań o Jakubie Wędrowyczu Józefa Paczenki. Tym, którzy go nie znają polecam zapoznać się z najsławniejszym cyklem Pilipiuka.
Skoro jesteśmy już przy Jakubie, wstyd byłoby nie wspomnieć o Macieju Wędrowyczu, wnuku słynnego egzorcysty, najbardziej zabawnej postaci w całej książce. Maciek to niewątpliwie wnuk swojego dziadka - planuje zemstę, zna się na wysadzaniu w powietrze wielu rzeczy i niekiedy robi to bardzo perfidnie. Do tego jeszcze ukraińskie zacięcie do tępienia Niemców i mamy delikwenta, który w pełni zasługuje na nazwisko Wędrowycz. Momentami przysypiałam nad akapitami o Paczence, które zlewały mi się w jedno: Ruskie są złe, ale umiem norweski, ale oni mnie śledzą, ale księżniczka, ale... Rozumiem, że chłopak ma amnezję, do tego nie jest do końca taki jak inni, ale irytował mnie ten chłopak. Ożywałam dopiero, gdy do akcji wkraczała Wędrowyczowa krew. Wtedy wszystko nabierało zawrotnego tempa, a kwestie wnuka egzorcysty sprawiały, że podśmiewałam się pod nosem. Może dlatego ten podtatusiały facet w autobusie tak na mnie dziwnie patrzył... A może był skonsternowany, bo wypita przez niego wódka [którą śmierdział na kilometr] nie dawała mu tyle radości? Life's brutal.
"Norweski dziennik" wydawał mi się na początku książką dla młodzieży napisaną w duchu "Tomka na..." Szklarskiego. Teraz jednak się zastanawiam, czy rzeczywiście tak jest. Pilipiuk niekiedy w sposób naturalistyczny ukazuje okrucieństwo czy rany. Według mnie dobre to dla młodzieży, która wyrasta już z prozy Szklarskiego.

I przy okazji, jest taka inicjatywa:
http://fan-dom.pl/2013/01/06/nowy-projekt-rok-z-polskimi-autorami/

Posiadanie w domu siedmiu nieprzeczytanych książek Pilipiuka jest niebezpieczne dla zdrowia i grozi przedziwnymi napadami oglądactwa i gorączkowego lustrowania półek, które uginają się z niemym wyrzutem.

Wiem, grafomaństwo, ale lubię książki popełnione przez pochodzącego z Warszawy autora [obecnie zamieszkałego w Krakowie].

Warszawa, rok 1984. Paweł, uczeń pierwszej klasy...