Javier Marias. We Francji numer jeden hiszpańskiej prozy. W Niemczech ma status pisarza zasługującego na Nobla, dzięki namaszczeniu przez papieża niemieckiej krytyki Marcela Ranickiego. A w Polsce Marias jest mało znany, zupełnie zepchnięty na margines przez inne nazwiska, przede wszystkim Mendozę i Reverte'a, choć to literatura z półki wyższej. Fabuły nie ma co zdradzać, to co jest napisane przez wydawcę na okładce wystarcza, by zakreślić obszar "dziania się".

Styl Mariasa jest bardzo charakterystyczny, długie wyszukane zdania, liczne monologi wewnętrzne, dialogi, retrospekcje, alternatywne wersje tych samych zdarzeń toczone równolegle do biegnącej rzeczywistości i retardacje - akcja praktycznie ograniczona do minimum. "Jutro, w czas bitwy, o mnie myśl" składa się w zasadzie z kilku scen, po mistrzowsku opowiedzianych, rozegranych jak partia literackich szachów, na końcu spięta pointującą klamrą. Są również dłużyzny, w końcu kartki mamy tu wypełnione licznymi przemyśleniami, jednakże kilkakrotnie już powtarzanymi, w związku z czym książkę można by odchudzić o kilkadziesiąt stron.

Czy warto brnąć przez meandrującą, wymagającą zaangażowania, naszpikowaną refleksjami o stosunkach międzyludzkich fabułę madryckiego prozaika? Warto! A nazwisko do zapamiętania. Współczesna literatura hiszpańska zasłużenie święci triumfy.

Javier Marias. We Francji numer jeden hiszpańskiej prozy. W Niemczech ma status pisarza zasługującego na Nobla, dzięki namaszczeniu przez papieża niemieckiej krytyki Marcela Ranickiego. A w Polsce Marias jest mało znany, zupełnie zepchnięty na margines przez inne nazwiska, przede wszystkim Mendozę i Reverte'a, choć to literatura z półki wyższej. Fabuły nie ma co zdradzać,...