Zespół Scorpions trudno jest jednoznacznie zdefiniować.

Niby z jednej strony patrząc na całokształt twórczości (od 1972 po ostatni album w 2022) to wylansowali wiele ponadczasowych hardrockowo/heavymetalowych hitów, z drugiej strony piosenki na płytach to taki miszmasz wszystkiego – od poprocku, przez hardrock, glamrock, powermetal, hairymetal na heavymetalu kończąc a z trzeciej strony gdyby nie powerballady to nie wyszliby nigdy na szerokie wody - pozostając zespołem ze znacznymi sukcesami ale tylko w świecie gitarowego grania. Wydaje się, że obrali strategie: „gramy rocka ale chcemy być w mainstreamie dzięki balladom.” I to im się udało. Kluczem była piosenka „Wind of Change” pochodząca z albumu „Crazy World”, która okazała się być błogosławieństwem i przekleństwem jednocześnie. Ale po kolei.

Pierwsze pięć albumów z lat 1972 - 1977 (od Lonesome Crow po Taken by Force) ukazują nam zespół rockowy, inspirowany Hendrixem, zespół który zdąża w stronę hardrocka/heavymetalu. Następne pięć albumów z lat 1979 - 1988 (od Lovedrive po Savage Amusement) to hardrock/heavymetal w czystej postaci i najlepsze lata zespołu.
Kolejna płyta „Crazy World” wydana w 1990 r. to już jest w pewnym sensie koniec zespołu. Koniec zespołu Scorpions rozumianego jako zespół hardrockowo/heavymetalowy. Osiągnęli swój cel – stali się gwiazdą w tzw. mainstreamie. Ale zmieniły się też czasy. Wszędzie puszczano ich ballady. Tylko ballady. O tym, aby tenże mainstream usłyszał cokolwiek innego np. piosenki z płyty „Lovedrive” z 1979 mowy nie było. Ciężar sukcesu „Wind of Change” spowodował, że zespół kojarzony był tylko z balladami. Dlatego szybko nagrali album „Face The Heat” (1993) aby pokazać, że są nadal kapelą rockową. Na nic to się zdało bo lata 90. XX w. to okres grania grunge’u i na rock klasycznie rozumiany nie było już miejsca. To spowodowało, że zespół Scorpions trochę muzycznie zbłądził – w 1996 r. nagrali „Pure Instinct” - album który umówmy się, hardrockiem na pewno nie jest. Potem było tylko gorzej: album „Eye II eye”(1999) to absolutne dno. Kolejny w kolejce album to album Moment of Glory (2000) został nagrany z orkiestrą symfoniczną. No ok fajnie ale fani chcą rocka! Ostrego gitarowego grania. Kolejne 6 albumów z lat 2004 - 2022 (od Unbreakable po ostatnią produkcję „Rock Believer” z 2022) to już krok w dobrym rockowym kierunku ale nadal brakuje tego „czegoś” co charakteryzowało zespół w jego szczytowym okresie w latach 80. XX w. Te albumy są - jak mówią sami członkowie zespołu - połączeniem klasycznego stylu Scorpions z nowoczesnym rockowym brzemieniem. No nie do końca. Hardrock/heavymetal w wydaniu Scorpions po roku 1988 to muzyka bez tego „pazura” jaki zespół miał w latach 80. To taki rock do radia. Rock z ugrzecznionym gitarowym brzmieniem. Skrobiesz ziemniaczki w kuchni? W radio piosenki Scorpions czas ci umilą. Jedziesz autem? Kawałki zespołu Scorpions będą w sam raz. Gdyby podczas tych czynności usłyszeć coś z ich twórczości z lat 80. pomyślałbyś „chrzanić to wszystko! Rock & Roll!” A tak zostaje ci tylko robić swoje przy ugrzecznionych nutkach podobno heavymetalowego zespołu.

Koniec końców” zespół Scorpions chciał wypłynąć na szerokie wody przez ballady i to im się udało ale gdzieś po drodze zgubił „rockowy pazur”. Niestety. Dziś gdy dziennikarze zarzucą im że grają rocka powiedzą „ale mamy też piękne ballady”. Gdy z kolei powiedzą „Guys! zamulacie balladami” to powiedzą „chyba nie słuchałeś naszych ostatnich produkcji, które są potężne i mocarne”. O i tak jakoś funkcjonują. Jak na sztywnych w myśleniu Niemców to trzeba przyznać że to bardzo elastyczne podejście.

Zespół Scorpions trudno jest jednoznacznie zdefiniować.

Niby z jednej strony patrząc na całokształt twórczości (od 1972 po ostatni album w 2022) to wylansowali wiele ponadczasowych hardrockowo/heavymetalowych hitów, z drugiej strony piosenki na płytach to taki miszmasz wszystkiego – od poprocku, przez hardrock, glamrock, powermetal, hairymetal na heavymetalu kończąc a z...

Książka ta dostała o jedną gwiazdkę mniej od maksymalnej ilości, ponieważ autor wplótł nieco za mało szczegółów z życia osobistego muzyków, ale chyba nie powinnam narzekać. Zgodnie z tytułem jest to HISTORIA ZESPOŁU i zgodnie z tym mamy tu kompleksową wiedzę stricte muzyczną (od "Lonesome Crow" do "Return to Forever") toteż bardzo aktualną. Jako wielka entuzjastka ich muzyki, od wczesnych lat dzieciństwa fascynowały mnie ich power ballady, potem przyszedł czas na mocniejsze, i wcześniejsze, utwory. Książka pozwoliła mi zgłębić moją wiedzę na ich temat, pochłonęłam ją w jeden dzień. Jest napisana w sposób lekki i przyjemny. Dla fanów pozycja obowiązkowa. Ma dużo zdjęć (niestety czarno-białych) ale za to z każdego etapu 50-letniej kariery.

Książka ta dostała o jedną gwiazdkę mniej od maksymalnej ilości, ponieważ autor wplótł nieco za mało szczegółów z życia osobistego muzyków, ale chyba nie powinnam narzekać. Zgodnie z tytułem jest to HISTORIA ZESPOŁU i zgodnie z tym mamy tu kompleksową wiedzę stricte muzyczną (od "Lonesome Crow" do "Return to Forever") toteż bardzo aktualną. Jako wielka entuzjastka ich...

Treść ciekawa, ale forma polskiego wydania, masa baboli, fatalny skład itp. sprawiły, że mocno się zmęczyłem...

Treść ciekawa, ale forma polskiego wydania, masa baboli, fatalny skład itp. sprawiły, że mocno się zmęczyłem...