Jakie istnieje prawdopodobieństwo, że dwa banknoty o tym samy numerze seryjnym trafią w ręce jednego człowieka? Statystycznie jest to niemal niemożliwe. Tym mniejsza jest szansa, że ów człowiek to dostrzeże. A jednak…

Ostatnie kilkanaście lat życia Jonasa Branda wydaje się by jednym wielkim przypadkiem. Kiedyś marzył o karierze reżysera filmowego, ale przypadek sprawił, że został wideoreporterem programu lifestylowego. Zmuszony sytuacją zawodową, przypadkowo znalazł się w pociągu do Bazylei, który nagle zatrzymał się w tunelu, kiedy odkryto na torach ciało młodego maklera. Jakiś czas później, również przez przypadek, trafiają w jego ręce dwa banknoty o tym samym numerze seryjnym. Ta drobna, niepozorna rysa w znanej mu rzeczywistości porusza całą lawinę wydarzeń, z których każde kolejne wydaje się coraz mniej przypadkowe.

Sięgając po kryminały zawsze mam poczucie, jakbym bawiła się materiałami wybuchowymi. Otwieram książkę i… bum!... dym, mrok, krew i stosy pokiereszowanych ciał. Z każdą stroną poznaję coraz mroczniejsze sekrety. I natrafiam na jeszcze więcej ciał. Szelest przewracanych stron uruchamia kolejne eksplozje. Tak, że na samym końcu nie ma już co zbierać.

Z „Montectisto” było inaczej. Podczas lektury pierwszych stron byłam nawet nieco skonsternowana. Przyznaję, że istnienie dwóch banknotów o tym samym numerze seryjnym, z których żaden nie został sfałszowany, budzi ciekawość. Jednak ludzie czasami popełniają błędy. Tym bardziej maszyny. Taka sytuacja, choć niezwykle rzadka, mogła się przytrafić. Czy to wystarczający fundament pod fabułę „trzymającego w napięciu thrillera”? I co z tym wszystkim ma wspólnego samobójstwo jakiegoś tam maklera? Właśnie. Co? To pytanie nie dawało mi spokoju, zmuszając do poszukania odpowiedzi na kolejnej stronie… kolejnej i kolejnej. I wtedy odkryłam, na czym zasadza się fenomen „Montecristo”.

Życiowa przygoda Jonasa Branda rozpoczyna się od drobiazgu, nic nieznaczącego przypadku, który mógłby przytrafić się każdemu. Z pozoru nieistotnego. Jednak wystarczająco interesującego, aby wzbudzić w bohaterze zawodową ciekawość. Czytelnik podąża w ślad za bohaterem instynktownie, słysząc w głowie podszepty jego Twórcy: Chcesz się dowiedzieć o co w tym wszystkim chodzi? Chcesz wiedzieć, co było dalej? Sprawdź na następnej stronie. I nie zawodzi się. Bo z każdą kolejną stroną zbiera części układanki, której finałowy obraz przerasta jego najśmielsze oczekiwanie. Choć, oczywiście, Martin Suter mu tego nie ułatwia. Rozwiązywanie finansowych afer w towarzystwie Jonasa Branda nie jest lekkie. Jonas bowiem nie jest typowym genialnym detektywem, jakich znamy z popularnych powieści kryminalnych. To utalentowany reporterem, który jednak większość swojego zawodowego życia spędził na bankietach z gwiazdkami telewizyjnymi i bogatymi filantropami. O dziennikarstwie śledczym wie niewiele. W dodatku charakteryzuje go niemal dziecinna naiwność i ufność. Z kolei jego przeciwnik ma niewyobrażalną władzę i pieniądze. I zrobi wszystko, by powstrzymać Jonasa przed odkryciem prawdy.

Powieść ta jest niczym bomba z opóźnionym zapłonem. Czytelnik, biorąc ją do ręki przeczuwa, że jedna ze stron może uruchomić zapalnik. Nie wie jednak, która. Czuje dreszczyk emocji, niczym nastolatek po raz pierwszy wpuszczony na strzelnicę. Przewraca strony, szukając tej właściwej. I znajduje ją. Bum! Jaka piękna eksplozja!

I zanim się spostrzeże, dochodzi do ostatniej strony, zamyka książkę z lekkim poczuciem żalu i świadomością, że właśnie wziął udział w jednej z największych intryg finansowych, jaką mógł uknuć jedynie pisarz prawdziwie „trzymającego w napięciu thrillera”.

Klaudia Matuszyńska