Po wnikliwej analizie tekstu przy pomocy sensorów optycznych umieszczonych w górnej części mej twarzy, subiektywnie stwierdzam co następuje:

1. Nadspodziewanie niskie stężenie science fiction, w produkcie poniekąd reklamowanym i rozprowadzanym jako science fiction właśnie.

2. Właściwie rzec można iż cały początek, a praktycznie prawie 1/3 objętości ksiażki to cośtam, cośtam islamiści, a potem naloty dywanowe pisarza na UE, ciasne standaryzowane unijne mieszkanie bohatera, nie wolno tego, nie wolno tamtego i niewiele poza tym się dzieje.
I nie chce mi się już obrzucać autora kamieniami za brak treściwości lektury, czy za dość ciasnawy światopogląd objawiający się co i rusz wrzucaniem wszystkiego co unijne do jednego worka z napisem "ZŁO", bez żadnej dyskryminacji: co absurd, a co nie.
Jedynie zapytam grzecznie gdzie moje SF?

3. Tak bardziej ku środkowi mniej więcej, akcja się nieco rozkręca i robi się z tego dość ciekawa powieść sensacyjno-szpiegowska, niestety znów hojnie podlana paranoicznym sosem Chinese zalewającym nam Europę... ale, ale, gdzie jest SF, bo ja chciałem SF, sorry że się ciskam.

4. Wątek rumuński wstawił autor chyba tylko po to, aby udowodnić samemu sobie że te historie mają się jakoś ku sobie.
Czego możemy się tutaj dowiedzieć?
Ano, że nasz bohater to skończony jełop jest. Usłyszawszy jakiś nieznany mu język rozpoczyna swój zaawansowany proces myślowy, na potrzeby naszej narracji nazwijmy go rozkminą, procesor wyrzuca mu pytanie "gdzie ja jestem?".
Pielęgniarka informuje go iż znajduje się w górach Trascău.
Tryby pracują i nagle zaskok: "Góry Trascău… Że niby Włochy jakieś?"
Następnie otrzymuje informację: "– Przeziębi się pan. Jesień w Karpatach to nie żarty" ale tryby nadal zgrzytają...
Kolejna wskazówka i znów nadaremna: "– Bună dimineața, domnule. – Uśmiechnęła się."
Koła zębate rozgrzane do czerwoności: "To nie był włoski. Nie znał tego języka."
Ktoś zwrócił się do niego po angielsku, jedyny wniosek naszego geniusza w wyniku głębokiej rozkminy to: "Zatem mówiono tu nie tylko po klingońsku" i w tym momencie powinienem był cisnąc szmirą o podłogę. Ale nie, ja ambitnie czekałem na swoje science-fiction...

5. I wreszcie znalazłem, jest, jest moje SF!
Hmmm... grubo za połową książki, niestety jest to SF schematyczne, nieciekawe i nic nie wnoszące do gatunku, aha nawet na księżycu mamy tych złych, tym razem ruskich... Putin II, serio... ale tak serio?
I cóż w tym momencie już nawet kosmici nie uratują sytuacji... pozamiatane.
Paradoksalnie najlepsze w tej książce jest jej zakończenie, spytacie dlaczego? Bo bohater odchodzi i oby odszedł w niepamięć...

Reasumując:
Jak widać z powyższego opisu powieść licząca sobie 512 stron, składa się niejako z kilku luźno ze sobą powiązanych historii, ich spoiwem w zasadzie jest jedynie postać bohatera i najciekawsze z nich (środkowe) bynajmniej nie jest SF.

Czytając tę książkę mam wrażenie że jest to przelewanie na papier frustracji i fobii dręczących autora. Niechęć do unii, obawa przed islamizacją, chińskie strachy i bojaźń przed kacapem... ech dla mnie science fiction, to jednak coś zupełnie innego jest.
Być może dlatego że jestem zupełnie innym Jarosławem niż Grzędowicz i nasza kolorystyka świata znacząco się różni, on preferuje czerń i biel, mnie na szczęście tego rodzaju daltonizm ominął.

Mój łeb jest tak otwarty że często myśli wysypują mi się na podłogę, tym razem wysypały się tutaj, co złego to nie ja :)
Muszę stwierdzić iż niestety po tej lekturze, rozstaję się z tym Panem na dłużej, powiedzmy że z powodu intelektualnej niekompatybilności.

Jedynie wrogom swym polecić bym mógł, gdybym aż tyle złośliwości w sobie niósł.

Po wnikliwej analizie tekstu przy pomocy sensorów optycznych umieszczonych w górnej części mej twarzy, subiektywnie stwierdzam co następuje:

1. Nadspodziewanie niskie stężenie science fiction, w produkcie poniekąd reklamowanym i rozprowadzanym jako science fiction właśnie.

2. Właściwie rzec można iż cały początek, a praktycznie prawie 1/3 objętości ksiażki to cośtam,...