ONO słyszy? A co jeżeli przed przyjściem na ten świat usłyszy, jaki on jest naprawdę? A co jeżeli przestraszy się i nie zechce wyjść? Krzyki, obelgi, nienawiść i pogarda, przecież to wszystko nas otacza. Czy ja wiedząc, jaki jest świat, wyszłabym? A może ja wciąż nie wiem, jaki on jest? Wiem tylko, że nie ma większej niewiadomej niż otaczająca nas rzeczywistość, a może ktoś z Was wie jak wytłumaczyć mi świat?

Tego trudnego tematu podjęła się Dorota Terakowska, której już na wstępie chylę czoła za odwagę i otwartość umysłu. Krok po kroku poznając historię Ewy, dziewiętnastoletniej dziewczyny, która żyła marzeniami, dowiadywałam się czegoś o sobie. Niby historia banalna, Ewa jest dziewczyną bez przyszłości, brak jej ambicji i pokory, talentu oraz zapału do nauki. Żyje z dnia na dzień marząc o lepszym świecie, a nuż uda jej się wyjechać do wielkiego miasta i dostać posadę w nowoczesnym supermarkecie. I wtedy „niejasne, wzięte z filmów wyobrażenia dziewczyny zderzają się z brutalną rzeczywistością”. W jednej chwili sięga gwiazd i zostaje wybrana na dziewczynę millenium, wije się niczym wąż na scenie i emanuje seksapilem. Wszystkie spojrzenia skierowane są na nią, ale ona dostrzega tylko trzech chłopaków w wielkiego miasta. Alkohol, uśmiechy i wymiana zdań mogą oznaczać tylko jedno. Na pewno chcą jej pomóc wyrwać się stąd, a może nawet w grę wchodzi uczucie? Wtedy złudzenie znika niczym pęknięta bańka mydlana, dziewczyna zostaje zgwałcona, było ich trzech, a teraz dziecko jednego z nich jest w drodze. Co zrobić? Urodzić? Usunąć? Pozwać o alimenty? A może żądać ślubu? „I Ewa, i ONO muszę podjąć decyzję, czy wart jest wysiłku narodzin”.

Czy sposób postrzegania świata przez kobiety w ciąży zmienia się, aż tak diametralnie? Wyostrzają się zmysły, reaguje się emocjonalnie, zmieniają się priorytety, ale najważniejsze dla głównej bohaterki było to, że nie jest już sama, ma w sobie życie, które jest od niej zależne, i któremu zobowiązana jest pokazać świat.
„-Jeśli go nie chcesz, to po co ci ono? – dziwi się Złotko
- Bo z nim jest inaczej – mówi Ewa. – Bo teraz coś muszę zrobić. Ze sobą i z nim. A wcześniej tylko czekałam, aż samo się zmieni.”

To niesamowite jak motywujące potrafią być dzieci, nieraz obserwowałam zmiany w zachowaniu młodych mam, które na wieść o dziecku brały się w garść i gdyby musiały przeniosłyby góry. Czy tego da się nauczyć, a może jest to w każdej z nas?
„Miłość to raptem słowo”

Obawa głównej bohaterki związana z tym, że nie będzie potrafiła pokochać własnego dziecka jest zrozumiała, bo jak darzyć uczuciem inną osobą, kiedy samemu nie zaznało się tego uczucia. A może zaznało, tylko nie było się tego świadomym…

„Najtrudniej jest odnaleźć wolność w czasie wolności, gdyż jej kontury zamazują się, nie wiadomo, gdzie są granice niewoli, a gdzie jej koniec”.

Ojciec Ewy jest idealnym przykładem człowieka, któremu odebrano marzenia. Smutny, mały człowiek, któremu została namiastka tego, co miał. Żona, z którą nie łączy go praktycznie nic, zabrała mu wolność, ukochaną muzykę, w której odnajdywał poczucie spokoju i spełnienia. Przygnębiające jest to, że są pary sobie obce, zamknięte w związkach niczym zwierzęta w klatce.

Rozczarowałam się trochę zakończeniem, miałam wrażenie, że autorka chciała dąć czytelnikowi możliwość wyboru. Tylko jak wybrać między życiem, a życiem? Uważam, że książka bez zakończenia byłaby równie dobra.

Książka Doroty Terakowskiej jest prawdziwa do bólu, odsłania prawdę o tym, jacy są ludzie. Autorka porusza znane nam problemy natury społecznej, psychologicznej w bardzo przystępny sposób, nie zmienia sposobu patrzenia na świat, ale otwiera nam oczy na zasady jego funkcjonowania. Sposób pisania pani Terakowskiej przyciąga, niby prosty, ale chwilami poetycki, a książka ONO jest prawdziwą skarbnicą cytatów.

ONO słyszy? A co jeżeli przed przyjściem na ten świat usłyszy, jaki on jest naprawdę? A co jeżeli przestraszy się i nie zechce wyjść? Krzyki, obelgi, nienawiść i pogarda, przecież to wszystko nas otacza. Czy ja wiedząc, jaki jest świat, wyszłabym? A może ja wciąż nie wiem, jaki on jest? Wiem tylko, że nie ma większej niewiadomej niż otaczająca nas rzeczywistość, a może ktoś...