„Dom na Skraju Nocy” przedstawia czytelnikowi barwne losy rodziny Esposito, mieszkającej na pełnej uroku, a zarazem nieco klaustrofobicznej włoskiej wysepce Castellamare. Tu lekarz Amedeo, podrzutek tułający się po wsiach w poszukiwaniu pracy, znajdzie swoje miejsce, otwierając bar w tytułowym Domu na Skraju Nocy i zakładając rodzinę, której losy będziemy śledzić przez cztery pokolenia i niemal sto lat.

Catherine Banner w swojej debiutanckiej powieści przedstawia rozbudowaną historię rodziny na tle historii Europy i świata. Jak wskazuje na końcu książki, opierała się na licznych źródłach historycznych i literackich, co dodaje jej opowieści wiarygodności i autentyczności. Jak na debiut zadziwia kunszt, z jakim kreuje każdą z korowodu barwnych postaci, nadając im odmienny charakter i pewną głębię osobowości.

W stylu przywodzącym na myśl powieści Isabel Allende, autorka tworzy łańcuch wydarzeń z pełnymi uroku legendami i podaniami w tle. Są tu bliźnięta urodzone w osobnych domach, wyspa nękana klątwa łez, jaskinia czaszek i cuda świętej Agaty. Radość z narodzin dzieci i uroki prostego życia przeplatają się z okropnościami wojny i rodzinnymi dramatami. Książka tętni życiem w rytm corocznych odpustów ku czci świętej Agaty, patronki wyspy. Kto się tu urodził pragnie uciec i poznać świat – ale kto wyjedzie, już zawsze będzie tęsknił za wąskimi uliczkami wyspy, werandami porośniętymi kwiatami bugenwilli i oleandra oraz za nieustannym szumem morza.

Obawiałam się przesłodzonej opowieści o idyllicznym życiu na prowincji, jednak na szczęście moje obawy się nie spełniły. „Dom na Skraju Nocy” to o wiele więcej, to słodko-gorzka opowieść o zmaganiach z losem, kryzysem, lokalnymi i światowymi konfliktami, która w piękny sposób pokazuje, że mimo przeciwności, a może właśnie dzięki nim, można odnaleźć w życiu sens i uniwersalne wartości.

Agnieszka Kruk