Wraz z pojawieniem się Higienicznej Drogi Żelaznej, dla mieszkańców Ankh-Morpork otworzył się świat. Korzystając z tego, pani Bradshaw, przy pełnej aprobacie Moista von Lipwiga, podróżuje pociągiem po kolejnych trasach, aby zwiedzić i opisać bliższe i dalsze miejscowości. Dzięki jej pracy czytelnik dowiaduje się, gdzie najlepiej zatrzymać się w Quirmie, co zjeść w Sto Lat oraz z czego słyną mniej znane miejscowości, jak Aix en Pains, Dwukoszul, Wielki Zwis i wiele innych.

„Przewodnik Pani Bradshaw” czytałam w podróży, żeby lepiej wczuć się w jego klimat. Jednak podróż pani Bradshaw szybko okazała się o wiele ciekawsza, bo moja trasa nie oferowała możliwości podziwiania bitwy w dolinie Koom, utrwalonej w olbrzymim żywopłocie, obserwowania niezliczonych sposobów wykorzystania kapusty, kibicowania wyścigom dżdżownic czy udziału w Święcie Piątkowych Wykopków. Książka jest kolejnym dowodem na to, że wyobraźnia i humor Terry’ego Pratchetta nie miały granic.

Należy podkreślić, że w odróżnieniu od wielu innych okołodyskowych publikacji „Przewodnik Pani Bradshaw” jest w całości napisany przez Pratchetta, a nie tylko sygnowany jego nazwiskiem. Dzięki mapom i krótkim opisom najważniejszych miejsc i wydarzeń Świat Dysku staje się jeszcze bardziej realny i bliski, a przede wszystkim pełen humoru. Trudno tu mówić o rozwoju akcji czy barwnych postaciach, bo nie jest to powieść, a jednak opisy kolejnych miejsc znakomicie uzupełniają i rozbudowują stworzony przez Pratchetta świat. Książka świetnie prezentuje się również graficznie: stylizowana twarda oprawa, mapy, zabawne ilustracje, najróżniejsze ogłoszenia, karty dań i reklamy niezwykle umilają lekturę. Widziałam już prawdziwe przewodniki, które były gorzej wydane.

Dzięki perełkom jak „Przewodnik Pani Bradshaw” widać, że Świat Dysku nie umarł wraz ze swoim kreatorem, ale jego tradycje i znane z lektury powieści miejsca nadal trwają, a gdzieś tam, na grzbiecie kosmicznego żółwia, poganiacze dżdżownic szykują się do kolejnego wyścigu…

Agnieszka Kruk