Powinniście mnie widzieć, jak siedzę przy komputerze, patrzę się na ekran i zastanawiam się, co tu napisać przy okazji recenzji najnowszej pozycji autorstwa Davida Evaniera, czyli biografii Woody'ego Allena. Nie ukrywam, mam ogromną słabość do filmów i tekstów tego pana, uwielbiam jego humor, spojrzenie na świat oraz bohaterów, których przy tym tworzy, że czuję się przy tworzeniu tego tekstu czuję się... malutka. Czemu? Ponieważ chyba każdy takie ma odczucia, kiedy w grę wchodzi ulubiona postać. No, może poza Davidem Evanierem.

Mamy w książce byłego redaktora „The Paris Review” portret człowieka, który dzięki uporowi, pracowitości oraz pewności siebie stał się jednym z najważniejszych współczesnych reżyserów, twórcą odrębnych gatunkowo filmów oraz postacią popkultury porównywaną do Charliego Chaplina. Trzeba przyznać, że ta uwaga Evaniera ma w sobie dużo racji – wizerunek ciapowatego, niezwykle inteligentnego i neurotycznego mężczyzny z ogromnymi okularami na nosie oraz kompleksami na punkcie swoich relacji z kobietami i społeczeństwem na stałe przywarł do Woody'ego Allena. Często aż zapominamy, że to tylko maska, pod którą kryje się niezwykły człowiek, ironicznie uśmiechający się do widzów.

Autor książki „Woody Allen. Biografia” pokazuje swój ogromny szacunek wobec reżysera genialnej „Annie Hall” - fascynuje go charakter głównej postaci książki, jej wytrwałość do osiągnięcia wyznaczonego celu, posiadania talentów w wielu dziedzinach sztuki (kino, literatura, muzyka) oraz niesamowitej pracowitości. Przecież wielu współczesnych aktorów wręcz marzy o tym, aby zagrać u Allena nawet epizodyczną rolę! Jednak książka nie jest laurką, jakich obecnie pełno w biografiach osób żyjących. Evanier nie zapomina wspomnieć o rysach w życiorysie Woody'ego Allena (oskarżenia o molestowanie seksualne pasierbicy, słabości do dużo młodszych kobiet), dzięki czemu mamy to, co fani książek biograficznych lubią najbardziej – człowieka z krwi i kości, a nie plastikowy wizerunek, podobny do manekina. Pewnie sam reżyser „Blue Jasmine” przychyliłby się do takiego sposobu opisywania swojego życia, jak zrobił to David Evanier. Odniosłam wrażenie, że w tej biografii podjęta zostaje próba napisania całości w sposób prowadzenia dialogów, jaki znamy z m.in. „Vicky Cristina Barcelona” czy „Manhattan” - że jedna myśl rozwija kolejną, nie zawsze powiązaną z początkiem. Taki nonszalancki bałagan tylko podkreśla bohatera tej biografii.

David Evanier w swojej książce napisał, że w filmografii Woody'ego Allena co drugi film jest genialny – według autora musi wyjść najpierw kiepski obraz, aby zaraz potem na ekrany kin pojawił naprawdę dobry tytuł. Coś w tym stwierdzeniu jest na rzeczy, jednak w przypadku tego reżysera nie warto rozmieniać go na drobne. Tak jak w „Woody Allen. Biografia” - mimo że lubię tego pana i jego twórczość, to w tej biografii niczego nowego się nie dowiedziałam. Jednak jeżeli ktoś dopiero zaczyna swoją przygodę z filmami Allena, to polecam przeczytać książkę Davida Evaniera. Jest ona taka, jaką z pewnością chciałby Woody.

Anna Wolak

*Cytat z filmu Woody'ego Allena „Wrzesień”