Kolejna część opowieści o Matyldzie, większość akcji tej części rozgrywa się w Warszawie, dopiero gdzieś przy końcu bohaterka wyjeżdża do Zawrocia z powodu zjazdu Malinowskich – przybranej rodziny jej ojca. Poznaje nie tylko samą rodzinę, ale również oplatające ją tajemnice, sama nosi tajemnicę związaną z Malinowskimi, lecz początkowo nie zdradza jej pozostałym członkom swojej nowej rodziny. Góra śpiących węży to również kolejny etap wędrówki Matyldy w przeszłość, odwiedza ona Zygunowo – miejsce tragicznej śmierci jej ojca, gdyż chce poznać prawdziwe i skrywane okoliczności śmierci jej ojca, którego tak bardzo chciałaby pamiętać. Odkrywa coś, czego chyba nigdy nie chciałaby wiedzieć, informacja ta doprowadza do tego, że Matylda odsuwa się jeszcze bardziej od najbliższej rodziny, z którą i tak nie miała najlepszych kontaktów. Nowo poznana rodzina także opowiada jej historie z młodości jej ojca.
Góra śpiących węży podobnie jak poprzednia (i również czwarta i piąta) jest istnym literackim arcydziełem. Hanna Kowalewska nie oszczędza na opisach, choć w tej części i tak wydaje się być ich mniej, bo początkowo brak malowniczych opisów Zawrocia, mimo to opisy są. w tej części można zaobserwować rodzące się w Matyldzie uczucie, gospodyni Zawrocia pielęgnuje w sobie samotność po rocznym związku z Michałem, nie jest w stanie rozpocząć nowego, a może nawet nie chce. Góra śpiących węży to kolejna porcja teatralnych i rodzinnych intryg. Intrygi pojawiające się w drugim tomie są ciekawe, aczkolwiek książka nie wciąga tak bardzo jak pierwsza (czy czwarta i piąta), mimo to chce się przeczytać jednym tchem, a po lekturze jeszcze bardziej można poczuć tajemniczość przeszłości Matyldy, ale także z powodu odkryć jakich ona dokonuje tajemnicza i nie rozwikłana przeszłość jej ojca. Autorka prezentuje tę opowieści w ten sposób, że chce się poznać przeszłość, tak samo jak pragnie tego Matylda. Jak to już bywa, w przypadku Zawrocia niesamowicie urzekł mnie język Góry śpiących węży została napisana, nie chodzi wyłącznie o narrację w formie pamiętnika, ale także słownictwo, autorka nie próbuje zatajać emocji i wzburzenia, ale ukazuje je tak jak powinny być ukazane. Nie ma tutaj żadnych wyolbrzymionych rzeczy.
Góra śpiących węży podobnie jak każda (dotychczas przeczytana przez mnie) część nie idealizuje świata i miłości, ale pokazuje ich gorzkie oblicze. Trafia ona na listę moich ulubionych i książek do których niewątpliwie powrócę. Polecam ją każdemu, kto w jakiś sposób kocha teatr, ale również tym, którzy mają z nim niewiele wspólnego, gdyż jest to historia w której prawie każdy znajdzie coś dla siebie. Mnie ta część zmusiła do zastanowienia się nad tym, czego oczekuje od swojego życia, mimo to, że bohaterka jest ode mnie dużo bardziej doświadczona i starsza.

Kolejna część opowieści o Matyldzie, większość akcji tej części rozgrywa się w Warszawie, dopiero gdzieś przy końcu bohaterka wyjeżdża do Zawrocia z powodu zjazdu Malinowskich – przybranej rodziny jej ojca. Poznaje nie tylko samą rodzinę, ale również oplatające ją tajemnice, sama nosi tajemnicę związaną z Malinowskimi, lecz początkowo nie zdradza jej pozostałym członkom...