Alpy po stronie włoskiej, wystarczająco blisko granicy, by język niemiecki słyszeć niemal równie często co włoski. Małe miasteczka rozsiane u stóp gór, w dolinach, na zboczach, schowane przed cywilizacją pośród skał i przerzedzonych wiatrem lasów, ratowane przed zapomnieniem jedynie dzięki turystom złaknionym wrażeń. Któż nie chciałby choć raz w swoim życiu spróbować zdobyć ośnieżony szczyt, z którego roztacza się widok, zdawałoby się, na cały świat? Mało kto z tych śmiałków zda sobie sprawę z tego, że ma pod stopami lodowiec – nieustępliwą masę białego zimna, szumiącą i trzeszczącą, gotową pożreć tych, którzy zlekceważyli siłę gór; słowem: Bestię.

Nie wiedział o tym Jeremiasz Salinger, główny bohater „Istoty zła”, gdy przyjechał z rodziną do Siebenhoch, gdzie urodziła się jego żona. Mający za sobą wielki sukces filmowiec, oczarowany magią Górnej Adygi, zamierza wraz ze swoim współpracownikiem zebrać materiał do następnego hitu dokumentalnego, którego bohaterami są ratownicy górscy. Podczas kręcenia kolejnych scen na lodowcu dochodzi do wypadku, z którego jedynie Salinger wychodzi cało – ale z potrzaskaną psychiką. Nękany koszmarami i atakami paniki bohater jedyną szansę na ucieczkę od ciągłego strachu znajduje w tajemnicy Blatterbach. Wiele lat temu w sercu wąwozu, będącego jednym wielkim muzeum paleontologicznym, dokonano okrutnego morderstwa. Sprawcy nigdy nie ujęto, a zbrodnia przez trzydzieści lat rzucała ponury cień na mieszkańców Siebenhoch. Salinger, z zawodu poszukiwacz prawdy, ale i sensacji, rzuca się wir niedomówień, kłamstw i sekretów zagrzebanych pod wieloma warstwami urazy i milczenia.

Czytelnik szybko ma okazję przekonać się, że demony dręczące Salingera nie dadzą się tak łatwo pokonać. Zagadka Blatterbach, która miała być „kuracją”, szybko przeradza się w obsesję, bolesną zarówno dla niego, jak i jego otoczenia. Tu pojawia się najważniejszy atrybut historii „Istoty zła”: jej intymność. Bohater spędza mnóstwo czasu wędrując po miasteczku i po omacku poszukując nowych tropów, ale ostatecznie zawsze wraca do domu, gdzie może uścisnąć córkę i zmierzyć się dylematem: czy powinien kłamać, by nie zranić żony. Zagubiony i zdesperowany, zanurza się coraz głębiej i głębiej w sekrety Siebenhoch, zbierając kolejne okruchy historii miasteczka.

Trudno o lepszą scenę dla zagadki morderstwa sprzed lat niż mała, niemal odizolowana od reszty świata mieścina w sercu gór. Domy oddalone są od siebie o kilometry, centrum życia społecznego to bar i sklep wielobranżowy, a najgorsze, co mogą zrobić „przyjezdni” – a więc także Salinger – to wetknąć nazbyt dociekliwy nos w przeszłość mieszkańców miasteczka i zacząć ją rozgrzebywać, nie zważając na zasady górali. I to właśnie nasz bohater robi. Miejscowi – potencjalni informatorzy – chętnie się razem z „przyjezdnym” napiją, chętnie porozmawiają, ale jedno słowo za dużo wystarczy, by twarze tężały, głowy odwracały się w drugą stronę, usta zaciskały się ze złością. Tym słowem jest „Blatterbach”. Tutaj bowiem się nie zapomina.

„Istota zła” to doskonała powieść na długie, jesienno-zimowe wieczory przy kominku, a jednocześnie chytrze klucząca między pozornie ogranymi kartami charakterystycznymi dla zarówno dla kryminałów, jak i horrorów. Autorowi udało się osiągnąć rzecz niełatwą: samo zbieranie owych „okruchów”, miejscami niezwiązanych z zagadką zabójstwa, ale ukazujących miasteczko w coraz to innym świetle, jest dla czytelnika nie mniej pasjonujące niż sama kwestia tożsamości mordercy. Dzieje się to za sprawą dopowiedzianej natury tajemnicy Blatterbach, ale także narracyjnych wskazówek i zmyłek. Czy zaangażowane w nią są złe, starożytne siły? Może. Czy pod wąwozem, w zalanych lodowatą wodą jaskiniach, coś się kryje? Może. Czy Bestia, która prześladuje Salingera, jest tylko wytworem znękanej traumą psychiki? Może… 

Marta Godzisz