Zdziwienie nr 1 – że taka książka może mnie zainteresować; poziom absurdu, jak dla mnie, bardzo wysoki; naprzemienne skojarzenia z „Alicją w krainie czarów” i „Lolitą”; mieszanka piękna i rzeczy odrzucających; realizm pomieszany z baśniowością; postanowiłam przeczytać kilkadziesiąt stron, żebym mogła polecającej ją bibliotekarce powiedzieć, dlaczego, tym razem, nie i … wciągnęło mnie;

Zdziwienie nr 2 – że istnieją w książkach sceny, których nie jestem w stanie przeczytać. Filmy nie działają tak na mnie - w zasadzie nie pamiętam, bym chowała się pod stół, zamykała oczy czy wychodziła do drugiego pomieszczenia podczas filmowych „strasznych” scen. A tu: nie dałam rady - byłam zmuszona przerzucić kilka stron ze scenami opisującymi drugą część „wizyty” Nakaty u Johnniego Walkera. Brr… samo zerkanie na poszczególne akapity w celu sprawdzenia, czy akcja przeniosła się na bezpieczne dla mojej wrażliwości rejony, wywoływało bardzo nieprzyjemne stany mojej podświadomości.

Zdziwienie nr 3 – opisywanie seksu; jest u Murakamiego coś w opisach seksu, co wywołuje we mnie pewnego rodzaju zastanowienie, zdziwienie, nie wiem, jak to nazwać; w innych wypadkach czytanie o seksie albo podoba mi się, albo nie. Ewentualnie nie wywołuje żadnych emocji. A u Murakamiego prawie każdorazowo jest jakiś „stop” wywołujący refleksję dotyczącą dziwności, granic, poczucia czytelniczego komfotru itp…

Zdziwienie nr 4 – wszyscy w miarę młodzi, znani mi dotąd bohaterowie Murakamiego, są do siebie bardzo podobni: prawie każdy ma za sobą epizod porzucenia szkoły (na krótko, dłużej lub na zawsze), każdy w młodości zetknął się ze śmiercią kogoś bliskiego, wielu z nich uprawiało seks w bardzo młodym wieku, seks zazwyczaj traktowany bardzo mechanicznie, niemalże fizjologicznie, poza tym są inteligentni, oczytani, bardzo samotni, nieszczęśliwi...

Czy była to książka, która w jakikolwiek sposób okazała się dla mnie ważną? Czy skłoniła do rozmyślań? Czy czegoś mnie nauczyła?
By choć trochę zrozumieć tę samotność bohaterów, sięgnęłam po dodatkowe materiały zawierające informacje o japońskiej rodzinie, systemie szkolnictwa, wyznawanych wartościach...
Z ogromną przyjemnością słuchałam utworów muzyki poważnej, których słuchali bohaterowie.
Ponadto przekonałam się, że sprawiające czytelniczą satysfakcję posługiwanie się słowem, duża dawka piękna i wrażliwości, tajemniczość i problemy egzystencjalne są w stanie przeprowadzić mnie we względnej przyjemności przez treść, która nie zawsze porywa.

Zdziwienie nr 1 – że taka książka może mnie zainteresować; poziom absurdu, jak dla mnie, bardzo wysoki; naprzemienne skojarzenia z „Alicją w krainie czarów” i „Lolitą”; mieszanka piękna i rzeczy odrzucających; realizm pomieszany z baśniowością; postanowiłam przeczytać kilkadziesiąt stron, żebym mogła polecającej ją bibliotekarce powiedzieć, dlaczego, tym razem, nie i …...