„W świecie, w którym jest czas, niczego nie da się odwrócić”.

To cudowna książka – w której wszystko jest tajemnicą. Nawet imię głównego bohatera – bo go nie znamy, nawet pisownia się zmienia - raz pisane Kafka, raz Kawka:) – co zresztą nie jest przypadkiem!

Jest to powieść wypełniona muzyką, filozofią, książkami, nawiązaniami do mitologii, czerpiąca garściami z kultury, pełna metafor i symboli (a najprostszym symbolem są koty – jako przewodniki dusz w zaświatach:) Jawa przenika się ze snem – a motywy oniryczne ocierają się o czystą erotykę (Tu nawiązanie do Freuda:).

Opowiada o samotności, pustce i o dojrzewaniu do odpowiedzialności za własne sny. Uwielbiam ten cytat przywołany z Yeates’a:"Odpowiedzialność rodzi się w snach”. Motyw samotności i jej przełamywanie przez kontakty z innymi ludźmi, wydawał mi się motywem przewodnim – było tyle różnych rodzajów samotności i tyle różnych powodów tej samotności.

Przez całą powieść miałam wrażenie, że Kafka i pan Nakata to jedna osoba, jedna istota w różnym czasie, w innej przestrzeni lub w innej historii. Jak awers i rewers tej samej monety. Uderzały mnie ich skrajności – młodość i starość, pożądanie i asceza, zaczytanie w książkach i analfabetyzm, przepowiednia morderstwa i jego dokonanie. Jakby byli dopełnieniem jednej istoty, tego samego człowieka – na chwilę przed rzuceniem klątwy bogów, niczym w „Uczcie” Platona.

I jednocześnie to ich uderzające podobieństwo - zwłaszcza identyczne, straszne, nieszczęśliwe i pełne przemocy dzieciństwo i ten sam wybór – czyli ucieczka, będąca podróżą, w tym samym czasie, z tego samego miasta i do tego samego miejsca. Jakim ojcem musiał być dla Kafki – rzeźbiarz, skoro pan Nakata widział go jako człowieka rozcinającego koty i jedzącego ich żywe, pulsujące serduszka, pochłaniającego ich dusze. Ta metafora okrucieństwa i znęcania się nad słabszymi, nie ma sobie równych. Jest porażająca! Analogia sama się narzuca, gdy jest mowa o tajemniczym „przejściu” śladów krwi z jednego na drugiego, o kamieniu otwierającym wejście - z piosenki i o tym, którego szukał pan Nakata. Przysięgam – że kiedy Hoshino otwierał ten kamień spodziewałam się – dosłownie wszystkiego – od otwarcia piekieł zaczynając:) I wreszcie las – to wejście w głębiny lasu, w labirynt, to pogrążenie w pustce i samotności.

Wreszcie, to jedna z tych powieści, o których myślę, że się do nich dorasta – wraz z przeczytanymi książkami czy wraz z wysłuchaną muzyką. Było wiele momentów, wiele aluzji literackich, których pewnie nie zauważyłam, bo jeszcze za mało przeczytałam i jeszcze za mało wiem. Po przeczytaniu tej powieści - koniecznie muszę znaleźć i przeczytać: „Baśnie Tysiąca i Jednej Nocy”, opowiadanie „Kolonia karna” Franza Kafki - Kafka je przeczytał i ja muszę:) i „Ucztę” Platona – bo pan Oshima przywołał z niej cudowny fragment. I muszę poznać poezję Yeats'a - muszę!!!

Wiem, że jeszcze do niej wrócę - ale dopiero za jakiś czas.

„W świecie, w którym jest czas, niczego nie da się odwrócić”.

To cudowna książka – w której wszystko jest tajemnicą. Nawet imię głównego bohatera – bo go nie znamy, nawet pisownia się zmienia - raz pisane Kafka, raz Kawka:) – co zresztą nie jest przypadkiem!

Jest to powieść wypełniona muzyką, filozofią, książkami, nawiązaniami do mitologii, czerpiąca garściami z kultury,...