Czytało się miło i lekko, wzrok dosłownie prześlizgiwał się po kolejnych zdaniach jak po lodowisku i to właśnie w lekturach lubię - prostota w odbiorze, przystępność dla czytelnika. Z tego, co zdążyłam zauważyć, to właśnie cecha charakterystyczna stylu pani Szwai. Opowieść ciekawa i niosąca wartościowe przesłanie, choć przewidywalna od pierwszych stron. Polubiłam dzieci, polubiłam doktora z króliczymi zębami, ciotkę Lenę, Zosię, Adama i jego rodziców, włączając "damulkowatą" mamusię, która przy zakończeniu miło mnie zaskoczyła. Jednak za mało w tej opowieści zwrotów akcji. Kiedy już zaczęło się dziać coś nieprzewidywalnego, co sprawiło, że oczy otwarły mi się szerzej ze zdziwienia (mam na myśli historię z Julką), dwie stronice dalej powieki znów opadły mi do pierwotnego stanu, bo sprawa się wyjaśniła, zanim zdołała się na dobre rozkręcić. A szkoda. Wielka szkoda, bo mógłby z tego powstać interesujący, dłuższy wątek. I choć zakończenie było, nie powiem, bardzo sympatyczne, bo i Julka z Januszkiem odzyskali prawdziwego ojca, i okazało się, że Adam i Zosia czują do siebie to samo, i nawet Adolfik przestał się wreszcie bać i seplenić, to miałam wielką nadzieję na ostateczne rozwiązanie sprawy z Dionizym Setą.

Czytało się miło i lekko, wzrok dosłownie prześlizgiwał się po kolejnych zdaniach jak po lodowisku i to właśnie w lekturach lubię - prostota w odbiorze, przystępność dla czytelnika. Z tego, co zdążyłam zauważyć, to właśnie cecha charakterystyczna stylu pani Szwai. Opowieść ciekawa i niosąca wartościowe przesłanie, choć przewidywalna od pierwszych stron. Polubiłam dzieci,...