Jestem zachwycona, chociaż modowych książek z reguły nie lubię. Rachel Roy to nie jest postać, którą znałam wcześniej, co w ogóle mi nie przeszkadza. Bardzo podoba mi się efekt rozmytego zdjęcia na okładce, wydanie także zrobiło na mnie wrażenie, to bardzo gruby papier, który niezmiernie łatwo się przewraca. Polecam!

Jeśli chodzi o samą treść, powinna przypaść do gustu czytelniczkom, które lubią modę/biografie/poradniki lifestylowe. Nie przepadam za żadnym z wymienionych rodzajem książek, a jednak "Zaprojektuj swój styl" bardzo mi się spodobała. Styl to majstersztyk, nie wiem na ile ważne jest tłumaczenie (i rola tłumacza rzecz jasna, w procesie kreowania stylu), ale nie dość, że nie jestem zawiedziona, to jeszcze jestem zachwycona! Czytelnikiem jestem nie od dzisiaj i nie tak łatwo mnie zwieść pseudowyluzowanym stylem, tymczasem Rachel Roy doskonale prowadzi okołosukienkową narrację, robi to w sposób inteligentny, szczery i przede wszystkim niezmiernie wychilloutowany.

Możemy poznać historię życia Pani Roy (do czego jeszcze powrócę, bo jednak rzecz wyjątkowo nie wydaje mi się prawdziwa), jej wewnętrzne zmagania z samą sobą, wizytę u naczelnej Vogue'a (doskonale opisaną!), tajniki jej pracy zanim stworzyła własną firmę odzieżową (bardzo fajne anegdotki) i sporo, sporo o stylu, ale i urodzie (włosach, paznokciach, makijażu) i ciut o filozofii życia. Rachel radzi się nie przejmować, banał, a jakże, ale autorka udowadnia, że gdyby ona sama się przejmowała, nic by z jej kariery nie wyszło. Ma rację, niesztampowe kolekcje, niespecjalna inwestycja w reklamę, łamanie konwenansów.

Nie jestem freakiem modowym, toteż nie mogę powiedzieć, że się znam, ale wydaje mi się, że rady Roy są logiczne. Nie są to sztywne reguły i porady typu "jak jesteś klepsydrą nie noś zielonych bluzeczek z jedwabiu", lecz raczej pewne koncepty i ogólne zasady, kompozycji, stylu, wyczucia, odnalezienia własnej ubraniowej drogi.
Czytało się tak przyjemnie jak rzadko czyta mi się takie książki, więc gorąco polecam.

Mierzi mnie jedna rzecz. Rachel napisała, że pochodzi z biednej rodziny i ogólnie miała jedne zniszczone trampki, jej mama była programistką (!), tata wykładowcą uniwersyteckim, ale sytuacja jest niejasna, generalnie z opisu wnioskujemy, że obecnie jest stolarzem. Niemniej jednak, Roy ma tylko jednego brata. Dwójka pracujących rodziców, w tym programistka, jak można nie być zamożnym? Zwłaszcza w USA? Tak się składa, że jestem zawodowo zaznajomiona ze wszystkimi zawodami, które wymienia i o ile stolarz może faktycznie nie zarabiać kokosów (trzeba jednak zaznaczyć, że np. w Polsce może być inaczej, zwłaszcza jeśli jest się dobrym i ma się swój własny warsztat), wykładowca zarabia znacznie lepiej niż w Polsce, może nie są to wymarzone pieniądze, ale na pewno więcej niż średnia krajowa. Programistka? Jako dumna przedstawicielka tego zawodu śmiem twierdzić, że się po prostu nie da być biednym programistą. W związku z tym nie wiem o co chodzi. Coś musi tu być nieprawdą lub sporym przekoloryzowaniem.

Poza tym pozycja jest super i polecam każdemu, kto ma ochotę odprężyć się i nie chce tego robić z powieścią.

Jestem zachwycona, chociaż modowych książek z reguły nie lubię. Rachel Roy to nie jest postać, którą znałam wcześniej, co w ogóle mi nie przeszkadza. Bardzo podoba mi się efekt rozmytego zdjęcia na okładce, wydanie także zrobiło na mnie wrażenie, to bardzo gruby papier, który niezmiernie łatwo się przewraca. Polecam!

Jeśli chodzi o samą treść, powinna przypaść do gustu...