John Le Carte trzyma poziom. Kolejna bardzo dobra książka szpiegowska mistrza tego gatunku. Zaskakujące intrygi i zwroty akcji.

John Le Carte trzyma poziom. Kolejna bardzo dobra książka szpiegowska mistrza tego gatunku. Zaskakujące intrygi i zwroty akcji.

John le Carre pisał wybitne powieści, osadzone w klimacie szpiegowskim. Jeśli jednak zaliczyć jego twórczość do "powieści szpiegowskich", to podniósł poziom tego gatunku tak wysoko, że wręcz nie mieści się w zwyczajnych ramkach czy widełkach. Dlatego część czytelników, oczekująca zwariowanych akcji, gonitwy i strzelanek, bywa rozczarowana - nie tego szukali. To tak, jakby ktoś wziął do ręki "Zbrodnię i karę" w przekonaniu, że chodzi o kolejny kryminał.

Powieści Johna le Carre są wybitne, poza warstwą czysto literacką, także dlatego, że są prawdziwe psychologicznie i demitologizują samo szpiegostwo. Dlatego też są "smutne"...

A wśród tych "smutnych" powieści "Za późno na wojnę" jest w dorobku pisarza chyba najsmutniejszą, bo pokazuje z całą brutalną szczerością, że szpiegowanie nie tylko polega na kłamstwie i manipulacji; samo szpiegowanie - jest wielkim kłamstwem, tworzeniem mitów i iluzji przez ludzi opętanych własnymi chorymi fantazjami i wspomnieniami.

Tylko ofiary tej udawanej wojny są prawdziwe. W powieści "Za późno na wojnę" ofiarą jest Polak Fred Leiser. To także swoisty symbol. John le Carre, który w swoim krytycznym pisarstwie nie oszczędzał też rządu jej Królewskiej Mości, oddał tym samym hołd Polakom i innym sojusnzikm Imperium Brytyjskiego przez to imperium zdradzonym i zapomnianym.

John le Carre pisał wybitne powieści, osadzone w klimacie szpiegowskim. Jeśli jednak zaliczyć jego twórczość do "powieści szpiegowskich", to podniósł poziom tego gatunku tak wysoko, że wręcz nie mieści się w zwyczajnych ramkach czy widełkach. Dlatego część czytelników, oczekująca zwariowanych akcji, gonitwy i strzelanek, bywa rozczarowana - nie tego szukali. To tak, jakby...

Ależ to smutne!

Ależ to smutne!

Poległam... Nie do przejścia jak dla mnie. Mimo najszczerszych chęci...

Poległam... Nie do przejścia jak dla mnie. Mimo najszczerszych chęci...

Książka występuje na rynku polskim pod dwoma tytułami, pod tłumaczeniem oryginału (The Looking Glass War) "Wojna w zwierciadle" oraz jako "Za późno na wojnę". Ten drugi tytuł bardziej mi się podoba, idealnie oddaje sedno historii przedstawionej w powieści.

Klimat niektórych książek Le Carre jest bez wątpienie specyficzny, a ta pozycja jest tego najlepszym przykładem. Zastanawiam się, w jakim stopniu Autor oddał w niej atmosferę światka, którego był w latach 50. i 60. częścią.

Książka występuje na rynku polskim pod dwoma tytułami, pod tłumaczeniem oryginału (The Looking Glass War) "Wojna w zwierciadle" oraz jako "Za późno na wojnę". Ten drugi tytuł bardziej mi się podoba, idealnie oddaje sedno historii przedstawionej w powieści.

Klimat niektórych książek Le Carre jest bez wątpienie specyficzny, a ta pozycja jest tego najlepszym przykładem....

Bardzo dobra,styl pisania Le Carre jest trudny to fakt, ale wciągający, dlatego biorę do ręki następną jego książkę

Bardzo dobra,styl pisania Le Carre jest trudny to fakt, ale wciągający, dlatego biorę do ręki następną jego książkę

Książka pozbawiona żywej akcji i wyjątkowo przybijająca, ale to u Le Carré rzecz normalna. Trochę męczył mnie język, moim zdaniem powieść jest gorzej napisana niż choćby "Z przejmującego zimna". Nadrabia za to realistycznym przedstawieniem pracy wywiadu oraz galerią ciekawych, bardzo ludzkich bohaterów, wśród których wyróżniają się Polak, który po wojnie próbuje ułożyć sobie życie w Anglii i rewelacyjny George Smiley w niewielkiej acz znaczącej roli.

Książka pozbawiona żywej akcji i wyjątkowo przybijająca, ale to u Le Carré rzecz normalna. Trochę męczył mnie język, moim zdaniem powieść jest gorzej napisana niż choćby "Z przejmującego zimna". Nadrabia za to realistycznym przedstawieniem pracy wywiadu oraz galerią ciekawych, bardzo ludzkich bohaterów, wśród których wyróżniają się Polak, który po wojnie próbuje ułożyć...

Wychodzi na to,że jestem pierwszym czytelnikiem tej sensacyjnej powieści.Trochę mnie to dziwi,a z drugiej strony cieszy.Na sobotnie zimowe wieczory godna polecenia,chociaż po sześćdziesięciu stronach jest tylko jedna ofiara.Myślę,że jutro ją skończę i wtedy napiszę więcej.Przeczytanie całości zabrało mi jeszcze 3 dni,więc ocena końcowa jest trochę słabsza niż początkowo sądziłem.Muszę jednak przyznać,że opisywanie szkolenia szpiega przez ponad 150 stron to duża sztuka.Koniec jest do przewidzenia,ale o tym pisać nie będę.

Wychodzi na to,że jestem pierwszym czytelnikiem tej sensacyjnej powieści.Trochę mnie to dziwi,a z drugiej strony cieszy.Na sobotnie zimowe wieczory godna polecenia,chociaż po sześćdziesięciu stronach jest tylko jedna ofiara.Myślę,że jutro ją skończę i wtedy napiszę więcej.Przeczytanie całości zabrało mi jeszcze 3 dni,więc ocena końcowa jest trochę słabsza niż początkowo...