W „Wiwisekcji” jest ta sama duszność australijskiego słońca i australijskiego klimatu, lepkości i „oblazłość”, jak w innych powieściach Patrica Whitea. Byłam z początku ogłuszona atmosferą, ale chwilę później wskoczyłam w świat, który jest mi znany z innych powieści.
Bohaterem jest malarz, który osiągnął sukces. Był fenomenalny. Jego dzieła powstawały w głowie i dopiero przefiltrowane trafiały na płótna, ściany, deski. Cała jego twórczość nawiązywała do jego biografii - wywodziła się z tych zakamarków, szczelin i jego przeżyć i była tak osobista, że potrafił ją sobie najpierw dookreślić i namalować w głowie, a potem odtworzyć w najdrobniejszych szczegółach tak, żeby trafiało to do odbiorcy. Nie zawsze oczywiście budząc zachwyt czasem ogłuszenie. Hurtle Duffield – malarz – był egocentrycznym i nastawionym tylko na swoje odczucia człowiekiem. Właściwie od najmłodszych lat wiadomo czego chce i wiadomo, że nie zawaha się tego przeprowadzić. Nawet za cenę rodziny. Po prostu on już wybrał dla siebie lepszą ścieżkę. Niezależnie od tego jak się później zachowa i jaki będzie miał stosunek do ludzi widomo, że to kobiety nadają kształt jego życiu i twórczości. Nie zawsze się im poddaje, czasem po prostu czerpie z tych doświadczeń: wyławia z nich nie tylko piękno ale seks, brutalność, niemoralność, zepsucie.
Powieść aż dyszy. Jest mozolna. Czuję się w niej najdrobniejszy australijski pył. Taka proza nie może zdarzyć wszędzie - taka opowieść, w taki sposób pisana, mogła zaistnieć tylko tam, pod takim słońcem. I jeszcze raz powtórzę, że w tej lepkości, w tym oddechu, w tym kurzu i pyle. Wciąż mam takie odczucia, że jeżeli kiedykolwiek pojechałabym do Australii i nie zobaczyła bym tego wszystkiego, tak jak w powieściach Whita, nie uznałabym ją za prawdziwą Australię.
Zastanawiałam się, dlaczego akurat tą powieść autor zatytułował „Wiwisekcja”, bo właściwie wszystkie mi znane są tak precyzyjnym obrazem, który doskonale i w pełni charakteryzuje bohaterów i świat.

W „Wiwisekcji” jest ta sama duszność australijskiego słońca i australijskiego klimatu, lepkości i „oblazłość”, jak w innych powieściach Patrica Whitea. Byłam z początku ogłuszona atmosferą, ale chwilę później wskoczyłam w świat, który jest mi znany z innych powieści.
Bohaterem jest malarz, który osiągnął sukces. Był fenomenalny. Jego dzieła powstawały w głowie i dopiero...