Było parę rzeczy, które mi się ze sobą delikatnie kłóciły. Zważając na to, kto napisał i kto wydał książkę, to jestem nawet mile zaskoczona, że poglądy religijne nie były wpychane na siłę.

Było parę rzeczy, które mi się ze sobą delikatnie kłóciły. Zważając na to, kto napisał i kto wydał książkę, to jestem nawet mile zaskoczona, że poglądy religijne nie były wpychane na siłę.

Ciekawy punkt widzenia na to co racjonalne, a co głupie.

Ciekawy punkt widzenia na to co racjonalne, a co głupie.

*** http://ratowniklektur.blogspot.com/ ***

O tej krótkiej lekturce można też krótko napisać - ciekawy odnośnik do dzieł współczesnych filozofów. Szukając poznania moralności, można trafić na coś zupełnie innego, co skłoni do badania czegoś innego. Zagadnieniem autora było: jak głupot jest możliwa? Oraz udowodnienie, że myślenie w kategoriach moralnych jest myśleniem racjonalnym, ma nas zająć jako drugie zagadnienie.
Ze swojego pytania o głupocie szybko wybrnął dzięki zaskakującej odpowiedzi jednego profesora, mówiącego, że głupota jest argumentem na istnienie duchowości. Nasuwa się pytanie jak autor, będący księdzem, pojmuje duchowość. Klerycy często mylą duchowość z tym, co charakteryzuje kościół, Boga, w trzech osobach i wyglądającego jak starzec, który jest jedynym bytem duchowym. Również z innymi religijnymi atrybutami. Natomiast duchowość to coś innego i coś zupełnie odwrotnego, coś więcej. A ksiądz, dodatkowo naukowiec powinien znać duchowość w prawdziwej jej formie. Niestety czytamy o pewnym odrzuceniu natury przez autora, która ma więcej wspólnego z duchowością niż kościół. Zatem wniosek o głupocie argumentującej duchowość, może wydać się sam w sobie głupi.
Co do drugiego zagadnienia Heller wiele nie wyjaśnia i bardziej owija w bawełnę, co dla niego bywa typowe, niemniej zaręcza nam, że myślenie moralne jest mocno związane z racjonalnością. Nie da się temu zaprzeczyć, aczkolwiek autor nie wziął pod uwagę chorych umysłowo, którzy nie odróżniają dobra od zła, gdzie pierwsze jedynie przypisane racjonalności i co autor nawet chce zasygnalizować poprzez logikę i jej matematyczną stronę.
W interesujący sposób zaś przywołuje Blake'a, Proppera i Husserla chcąc nam chyba zasugerować rozważania nad pewnym upadkiem. Kończymy bowiem lekturę z pytanie, czy pokolenie jest skazane na wymarcie. Prawdopodobnie autor nieświadomie nawiązał do kilku postaw filozoficznych skłaniających się ku nihilizmowi, jednak podparł swym pytaniem zatrważający upadek moralny cywilizacji.
Mówi się, że dalsi filozofowie po starożytni są tylko odnośnikami i przypiskami do tych starożytnych filozofów. Michał Heller w swym dziełku wydaje się także odnośnikiem i przypiskiem do współczesnych filozofów. Z naukowym zacięciem i po trosze pragmatyzmem zachęca nas do lektur badanych przez siebie, ale nie wnosi nic nowego do pojmowania moralności lub myślenia - chyba że z tą głupotą miał rację.
Warto sięgnąć, chociażby po to, aby przemyśleć czy myślenie powinno prowadzić do pytań o wymarcie. Spodziewałem się czegoś gorszego, ale to wciąż nie było odpowiedzią na postawione pytania (przynajmniej wg mnie, bo nic nie narzucam). Dla siebie znalazłem więcej, niż się spodziewałem, dlatego daję szansę autorowi.

*** http://ratowniklektur.blogspot.com/ ***

O tej krótkiej lekturce można też krótko napisać - ciekawy odnośnik do dzieł współczesnych filozofów. Szukając poznania moralności, można trafić na coś zupełnie innego, co skłoni do badania czegoś innego. Zagadnieniem autora było: jak głupot jest możliwa? Oraz udowodnienie, że myślenie w kategoriach moralnych jest myśleniem...

trudna, zapamiętałam tylko albo i aż: że głupota świadczy o tym że człowiek jest istotą duchową

trudna, zapamiętałam tylko albo i aż: że głupota świadczy o tym że człowiek jest istotą duchową

Zupełnie do mnie nie trafia, może jeszcze nie dojrzałem do tej książki lub rzeczywiście jest zbyt ogólna

Zupełnie do mnie nie trafia, może jeszcze nie dojrzałem do tej książki lub rzeczywiście jest zbyt ogólna

Zbiór esejów, powiedzmy, wokół myślenia i głupoty. Uznajemy racjonalność za wartość więc myślenie racjonalne staje się wyborem moralnym. Synteza w mojej wersji brzmi bełkotliwie, bo to skrót skrótu. Napisał ksiądz, naukowiec (kosmolog) , filozof nauki i religii. Taka erudycja to musi być połączenie giganta intelektu ( kojarzenie i przepracowywanie idei.)i tytana pracy. Tak więc mogło pójść w rozmiary encyklopedii, a tu zwięzły zbiór esejów. I mógłby być jeszcze krótszy , bo jak to w zbiorku, są tu fragmenty mniej potrzebne, odstające od poziomu całości. Esej o głupocie to w mojej ocenie , bardzo naciągany, słaby wstępniak. Jednak główny nurt rozumowania to próba rozwiązania dylematu – niepewności wszelkiej wiedzy vs racjonalność myślenia. Mamy więc „horror methaphysicus”, porażkę Husserla w obsesyjnej walce o wiedzę pewną, status logiki, matematyczność przyrody , kryterium i światy Poppera. historyczny rys teorii poznania i wiele innych „kamieni milowych” filozofii. A wszystko w spójnym, „zagęszczonym" ale zrozumiałym i wciągającym wywodzie. Nie erudycyjne wtręty, ale przemyślane, spójne stwierdzenia , które w kilku zdaniach porządkują rozrzuconą wiedzę o faktach , nazwiskach zależnościach osobom, którym zdarzyło się w popularnych książkach czytać o filozofii i filozofii nauki. Mam nadzieję, że nie urażę profesora, mówiąc że „rozwiązanie” postawionego problemu jest tu drugorzędne. Główną wartością jest sama możliwość podróżowania z wielkim umysłem. A że w efekcie wróciliśmy do Pacanowa ani trochę nie psuje przyjemności tej pouczającej i inspirującej podróżny.

Zbiór esejów, powiedzmy, wokół myślenia i głupoty. Uznajemy racjonalność za wartość więc myślenie racjonalne staje się wyborem moralnym. Synteza w mojej wersji brzmi bełkotliwie, bo to skrót skrótu. Napisał ksiądz, naukowiec (kosmolog) , filozof nauki i religii. Taka erudycja to musi być połączenie giganta intelektu ( kojarzenie i przepracowywanie idei.)i tytana...

Autor porusza temat myślenia racjonalnego, moralnego. Ciekawe są nawiązania do Poppera i Husserla. Spodobała mi się część o pozostałości mentalnej po PRL-u i wyznacznikach racjonalnego myślenia. Niestety książka jest krótka i zagadnienia zostały opisane pobieżnie, zresztą sam autor tego nie ukrywa.

Autor porusza temat myślenia racjonalnego, moralnego. Ciekawe są nawiązania do Poppera i Husserla. Spodobała mi się część o pozostałości mentalnej po PRL-u i wyznacznikach racjonalnego myślenia. Niestety książka jest krótka i zagadnienia zostały opisane pobieżnie, zresztą sam autor tego nie ukrywa.

Ostrzegam! Odnośnie tytułu książki jest tylko część I.

Ostrzegam! Odnośnie tytułu książki jest tylko część I.

Bardzo przyjemnie się czyta. Dostarcza kilku ciekawych spostrzeżeń o racjonalności i głupocie. Potrafi zainteresować laika filozofią nauki.

Bardzo przyjemnie się czyta. Dostarcza kilku ciekawych spostrzeżeń o racjonalności i głupocie. Potrafi zainteresować laika filozofią nauki.

Dob­rze, że tę ksią­żecz­kę wzno­wio­no, w ra­mach mi­gra­cji dzieł Hel­le­ra do po­waż­ne­go Co­per­ni­cus Cen­ter Press z ni­szo­wych, wręcz pro­win­cjo­nal­nych wy­daw­nictw (jak Bib­los — die­ce­zji tar­now­skiej). Ma­lut­ka ob­ję­tość (ok. stu stron) ku­si i poz­wa­la prze­tra­wić to dzieł­ko bez pro­ble­mu w je­den dzień. Mi­mo to mu­szę po­wie­dzieć, że kom­plet­nie nie re­zo­no­wa­ło ze mną.

Po­dob­nie jak „Sens ży­cia i sens wszech­świa­ta” jest chy­ba kom­pi­la­cją krót­kich teks­tów pi­sa­nych w róż­nym cza­sie i w róż­nych o­ko­licz­noś­ciach. Po­ja­wia­ją się re­fleks­je o sła­boś­ciach fe­no­me­no­lo­gii Hus­ser­la, o fi­lo­zo­fii Kar­la Pop­pe­ra i o po­ję­ciu in­ter­su­biek­tyw­noś­ci (tro­chę cie­kaw­sze). Za­pa­mię­ta­łem z niej po­wie­dze­nie, że głu­po­ta od­róż­nia czło­wie­ka od ma­szyn. Mi­mo to nie zna­laz­łem w niej in­for­ma­cji, któ­re na­da­wa­ły­by się np. ja­ko przy­pis do ar­ty­ku­łu na Wiki.

Być mo­że są lu­dzie za­in­te­re­so­wa­ni fi­lo­zo­fią od in­nej stro­ny niż ja, dla któ­rych ta po­zy­cja bę­dzie cie­kaw­sza. Bar­dzo lu­bię i sza­nu­ję Hel­le­ra, ale z bó­lem mu­szę na­pi­sać, że to praw­do­po­dob­nie jed­na z je­go mniej kon­kret­nych i mniej u­da­nych ksią­żek (przy­naj­mniej ze zna­nych mi o­ko­ło dwu­dziestu).

Dob­rze, że tę ksią­żecz­kę wzno­wio­no, w ra­mach mi­gra­cji dzieł Hel­le­ra do po­waż­ne­go Co­per­ni­cus Cen­ter Press z ni­szo­wych, wręcz pro­win­cjo­nal­nych wy­daw­nictw (jak Bib­los — die­ce­zji tar­now­skiej). Ma­lut­ka ob­ję­tość (ok. stu stron) ku­si i poz­wa­la prze­tra­wić to dzieł­ko bez pro­ble­mu w je­den dzień. Mi­mo to mu­szę po­wie­dzieć, że kom­plet­nie...