Nawet niezłe, choć podejścia do tej książki miałam dwa. Historia romansu poety w podróży służbowej plus zabawy metafikcją. Zdarzają się tam niedoróbki, które mnie cofały i dezorientowały, np. wyszedł narrator z panną nowopoznaną z tunelu i nagle (s. 11) "koleżanka zaczęła szukać w telefonie adresu". Ja- czytelnik wracam i zastanawiam sie czy tam jest jeszcze ktoś trzeci, czy nie pominęłam. A to chodzi o tę dziewczynę z którą narrator jest. Problem z poetami zaczynającymi pisać prozę jest taki, że skupiając się na zdaniach i związkach frazeologicznych gubią czasem całość z oczu. Bo proza ma inną melodię, a jeszcze synteza całosci musi grać. Czasem zdarzały się kwieciste i drażniące pretensją porównania, np. (s.62)"Wagon kołysze sie jak pijana nastolatka w trakcie seksu z nieznajomym, o który bez przekonania założyła się z koleżanką". Czyli co, trzęsie sie ze strachu czy dlatego, że taka pijana;) Drażniła mnie też ta natrętna maniera w ciągłym powtarzaniu architektka i architektka. Owszem, zawód Megan ma znaczenie, ale to kostropate słowo używane b. często zamiast np zaimka osobowego lub zwykłego: "dziewczyna" budzi dystans i dezorientuje, o kogo tu chodzi. Obfity fragment Lydii Davis jako clou powieści, zbyt długi i przegadany. Na plus wszystkie sceny z Megan - wierzę w te relacje i wygląda to prawdziwie, podobnie jak naturalne dialogi. Na plus, kawałki świetnej poezji, które wystarczyłoby zapisać w strofkach... Całość domyka się ładnie i ogólnie jest nieźle. A i okładka super;)

Nawet niezłe, choć podejścia do tej książki miałam dwa. Historia romansu poety w podróży służbowej plus zabawy metafikcją. Zdarzają się tam niedoróbki, które mnie cofały i dezorientowały, np. wyszedł narrator z panną nowopoznaną z tunelu i nagle (s. 11) "koleżanka zaczęła szukać w telefonie adresu". Ja- czytelnik wracam i zastanawiam sie czy tam jest jeszcze ktoś trzeci,...