Kiedy doszłam do ostatnich stron, na których przeczytałam o tym, że książka oparta jest na pradziwej historii nie mogłam wyjść z podziwu. Łza wzruszenia zakręciła mi się w oku i jak małe dziecko rozryczałam się w dość mało rozsądny sposób. No bo kto płacze nad książkami i to tymi radzieckimi, które sławią czyny człowieka radzieckiego. Był to mało patriotyczny odruch, więc czym prędzej ukryłam wzruszenie własne i postanowiłam nie przyznawać się do podobnych incydentów. O książce jednak napisać muszę, wbrew całej zawartej w moim jestetstwie tak charakterystycznej dla polaków ksenofobi, jestem zachwycona lekką prozą Polewoja. Książkę przeczytać warto, warto i jeszcze raz warto!! I choć wionie od niej komunizmem na kilometr, to opowieść o lotniku, który stracił nogi wciąga w magiczny sposób. Opis ponadludzkiej determinacji przypomina o tym, że dla cżłowieka nie ma rzeczy niemożliwych. O tym że jak tytani przekraczamy kolejne granice, które wydawałyby się nie do przekroczenia. Historia ta rozbudza żar serca, które rwie się do działania z każdą stroną tej niesamowitej opowieści. Można latać bez nóg. To dowód na to że możemy wszystko. Wystarczy tylko stać się prawdziwym cżłowiekiem.

Kiedy doszłam do ostatnich stron, na których przeczytałam o tym, że książka oparta jest na pradziwej historii nie mogłam wyjść z podziwu. Łza wzruszenia zakręciła mi się w oku i jak małe dziecko rozryczałam się w dość mało rozsądny sposób. No bo kto płacze nad książkami i to tymi radzieckimi, które sławią czyny człowieka radzieckiego. Był to mało patriotyczny odruch, więc...