Przyszedł w końcu czas na zapoznanie się z kultową powieścią Stephena Kinga. Jak zawsze podczas czytania jego książek mam to dziwne uczucie, kiedy mocno zaciskam kciuki za głównych bohaterów, a przecież doskonale wiem, że to niemożliwe i że happy endu u Kinga nie ma co szukać. A jednak wciąż tak mam i nawet podejrzewam, że autor celowo tak prowadzi akcję, dając naiwnym czytelnikom cień nadziei, by na kolejnej stronie z impetem ją zgasić. Wrażenia te są oczywiście połączone z narastającym napięciem i mglistymi wspomnieniami z filmu Kubricka. Na szczęście film oglądałam dawno temu i niewiele z niego pamiętam. Mimo to uważam, że "Lśnienie" to kolejny przykład wyższości książki nad ekranizacją. Film nigdy nie odda w pełni złożoności psychiki i charakteru bohaterów, najlepszym przykładem postać Wendy - różnica pomiędzy wersją książkową, a filmową to nie przepaść, a wielki kanion (i nie tylko Wendy). Nabrałam ochoty żeby obejrzeć ponownie wersję Kubricka, przypomnieć sobie całość i pobawić się w grę pt. "znajdź elementy wspólne".

Podsumowując lekturę "Lśnienia": świetny pomysł, fantastyczne wykonanie, prowadzenie akcji i skupienie uwagi czytelnika od początku do samego końca.
King jest tylko jeden. Król jest tylko jeden.

Przyszedł w końcu czas na zapoznanie się z kultową powieścią Stephena Kinga. Jak zawsze podczas czytania jego książek mam to dziwne uczucie, kiedy mocno zaciskam kciuki za głównych bohaterów, a przecież doskonale wiem, że to niemożliwe i że happy endu u Kinga nie ma co szukać. A jednak wciąż tak mam i nawet podejrzewam, że autor celowo tak prowadzi akcję, dając naiwnym...