Jak przebrnąć przez życie nie puszczając do niego oka? W moim mniemaniu jest to niewykonalne. Po przeczytaniu „Kolonii Knellera” jasnym się stało, że Etgar Keret jest tego samego zdania. Absurdalne, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością opowiadania (zwłaszcza to najdłuższe, tytułowe), wywołują uśmiech i miłe uczucie, jakie może dać tylko książka – wszystko, co nierealne staje się rzeczywistością.

Bohater opowiadania, Chaim popełnia samobójstwo i trafia... no właśnie, gdzie? Według szablonowego rozumowania przeciętnego człowieka odpowiedź brzmi: do piekła, gdzie szatan i ogień.
Tymczasem miejsce, w którym znajduje się Chaim niewiele różni się od zwykłego miasta. Chłopak podejmuje pracę w miejscowej pizzerii, spędza niezbyt ekscytujące chwile w miejscowym barze, a przyjaciel Ari szydzi z jego nieistniejącego życia seksualnego. Dni mijają wolno, drętwo i bez sensu. Nawet gorzej niż w realu. Wiadomość o pojawieniu się Orgi, ziemskiej dziewczyny bohatera staje się początkiem jej poszukiwań i wprowadza szczyptę zamętu do monotonnego życia Chaima. Czy znajdzie dziewczynę i jak potoczy się ich znajomość w nowych okolicznościach – tego dowiecie się z książki. Mnie interesuje ta tematyka opowiadania, który wyłania się po obraniu go z absurdalno-komicznej skórki, mianowicie: czy jest jakakolwiek znacząca różnica między życiem przed i po śmierci? Czy brak różnicy między jednym a drugim życiem jest równoznaczny z tym, że stale żyjemy w piekle? Czy piekłem jest nudna praca, nudne życie, brak miłości, bezsens istnienia? Czy chcielibyśmy przeżyć wieczność w takim samym stylu jak „na ziemi”? Czy samobójstwo faktycznie jest ucieczką?

Ciągle zastanawiam się, jakiej odpowiedzi można udzielić na powyższe pytania. Czy w ogóle jest możliwe, żeby śmierć niczego w życiu nie zmieniała. Książkę polecam tym, którzy mają dystans do rzeczywistości, kochają absurd. I tym, którzy lubią literaturę dwupłaszczyznową: najpierw zdrowo się pośmiać, później głęboko zamyślić.

Jak przebrnąć przez życie nie puszczając do niego oka? W moim mniemaniu jest to niewykonalne. Po przeczytaniu „Kolonii Knellera” jasnym się stało, że Etgar Keret jest tego samego zdania. Absurdalne, nie mające nic wspólnego z rzeczywistością opowiadania (zwłaszcza to najdłuższe, tytułowe), wywołują uśmiech i miłe uczucie, jakie może dać tylko książka – wszystko, co...