Zadziwia mnie sprawność Ballarda, z jaką wprawia czytelnika w osłupienie i przerażenie podczas lektury jego książek. Kompozycja powieści wyłania obraz, który z początku wydaje się sielski, a potem trafia się w sam środek koszmaru, którego nie można przerwać. Spodziewałam się, że Wieżowiec będzie swoistą analizą grupy społecznej, a dostałam kolejny postapokaliptyczny "nowy świat". To już nawet nie prymarne instynkty, ale totalny prymitywizm, który odsłonił popędy bohaterów. Zadziwiające, jak bardzo w tej całej walce pomiędzy piętrami i klasami w ogóle nie zauważa się dzieci. Jakby należały już do nowego świata, którego część już stanowią. Spirala przemocy i szaleństwa, nakręcane izolacją to efekt degeneracji człowieczeństwa. Jestem przekonana, że ta wizja Ballarda to ciągłe przeżycia wojenne. Okropne i okrutne. Książka dobra, ale te zwierzęta... Momentami nie można tego czytać. Zdecydowanie nie dla miłośników zwierząt. Jednocześnie powinna to być lektura obowiązkowa, jako przestroga, co cywilizacja może zrobić człowiekowi, jeśli nie ma miejsca na refleksję i uczucia.
Myślałam, że inni autorzy potrafią mnie przerazić obnażając ludzką psychikę. Nie doceniałam na tym polu Ballarda. Więcej tego błędu nie popełnię. Przeraża mnie, ale czytać będę dalej.

Zadziwia mnie sprawność Ballarda, z jaką wprawia czytelnika w osłupienie i przerażenie podczas lektury jego książek. Kompozycja powieści wyłania obraz, który z początku wydaje się sielski, a potem trafia się w sam środek koszmaru, którego nie można przerwać. Spodziewałam się, że Wieżowiec będzie swoistą analizą grupy społecznej, a dostałam kolejny postapokaliptyczny "nowy...