"Dwie rzeczy są w istocie jedną rzeczą. Nierozłączne" (s. 194).
"[...] jestem dokładnie tu, gdzie powinnam i robię dokładnie to, co powinnam. To jest spokój" (s. 110).
"Jest taka choroba, która czasami dopada lisy. Sprawia, że przestają być sobą i atakują obcych. Wojna to taka choroba, tylko u ludzi" (s. 72).
To naprawdę przepiękna opowieść! Porównanie do "Małego księcia" chyba trochę na wyrost, ale jednak pewne podobieństwa istnieją i to wcale niemałe. Urocza, mądra, uświadamiająca, czasem zabawna, czasem wzruszająca powieść przede wszystkim dla młodszych czytelników, lecz jednocześnie nie tych najmłodszych ze względu na poruszane tematy. A autorka skupiła się na kilku naprawdę istotnych. To historia o miłości i przyjaźni, o uczuciach i ich wpływie na człowieka, o relacji 12-letniego chłopca Petera z lisem o imieniu Pax, którego uratował i oswoił, a także o wojnie. Ostatni temat, chociaż bardzo trudny, został przedstawiony po prostu świetnie - delikatnie, bez brutalnych, szczegółowych opisów, ale przy tym, mimo wszystko, dość wstrząsająco, jak również pouczająco. Pojawił się nawet wątek stresu pourazowego. Sara Pennypacker znalazła też miejsce, by nawiązać do pewnej koncepcji buddyjskiej, nie zabrakło także motywu sztuki i jej znaczenia w naszym życiu. Całość prezentuje się bardzo dobrze, czyta się przyjemnie i szybko, można się czegoś nauczyć, a dodatkowym plusem są ilustracje Jona Klassena, dodające tej refleksyjnej powieści uroku :) Myślę, i mam nadzieję, że przez młodszych czytelników zostanie ona oceniona jeszcze wyżej. Uważam, że powinna znaleźć się na liście lektur szkolnych, gdyż jej przekaz jest naprawdę głęboki, a tematy niezwykle istotne.
Gdy 7-letni Peter uratował małego liska, połączyła ich niezwykła więź. Stali się nierozłączni. Są sobie tak bliscy, że konieczność rozstania jest bardzo przykra, ale niestety muszą się pożegnać. Rozpoczyna się bowiem wojna, ojciec chłopca idzie do wojska, a on sam musi na ten czas zamieszkać u dziadka i nie może zatrzymać swojego zwierzęcego przyjaciela. To dramatyczny moment w ich relacji. Czy oswojony lis poradzi sobie sam w lesie? Czy zrozumie, dlaczego nie może dalej mieszkać z Peterem? Okazuje się, że chłopiec za wszelką cenę stara się odnaleźć Paxa i wyrusza na długą, samotną wędrówkę. Czy poszukiwania zakończą się sukcesem? Czy nikt nie będzie go szukał? Czy Pax będzie czekał? Sytuacja tych poszukiwań nasunęła mi skojarzenie z "Małym księciem" - "Jesteś odpowiedzialny za to, co oswoiłeś" - tak w istocie jest.
Autorka przekazała dużo informacji na temat lisów. Można chociaż w pewnym stopniu poznać te niezwykle mądre zwierzęta - ich myśli, zachowania, uczucia. To naprawdę wspaniały pomysł! Pomaga w tym narracja prowadzona również z perspektywy Paxa, dodatkowo oddano sposób porozumiewania się lisów na tyle, na ile było to możliwe. Jestem jak najbardziej na tak :) Został przedstawiony także punkt widzenia Petera, bardzo mądrego i niezwykle odważnego chłopca, który wcześnie musiał dorosnąć, ze względu na trudną sytuację rodzinną i okropne czasy, w których żyje.
To opowieść o sile uczuć, o poświęceniu, o tym, jak ważna jest wolność, o tym, czym naprawdę jest wojna, a szczególnie, jakie są jej konsekwencje. To także historia o poszukiwaniu samego siebie, układaniu puzzli, z których się składamy i próbie życia w zgodzie z własnymi zasadami i wartościami i o tym, że nie zawsze mamy taką możliwość.
Polecam tę powieść o cudownym lisku imieniem Pax, wspaniałym chłopcu o imieniu Peter, i nie tylko :) Warto przeczytać!

"Dwie rzeczy są w istocie jedną rzeczą. Nierozłączne" (s. 194).
"[...] jestem dokładnie tu, gdzie powinnam i robię dokładnie to, co powinnam. To jest spokój" (s. 110).
"Jest taka choroba, która czasami dopada lisy. Sprawia, że przestają być sobą i atakują obcych. Wojna to taka choroba, tylko u ludzi" (s. 72).
To naprawdę przepiękna opowieść! Porównanie do "Małego...