Mistrz przemijania w szczytowej formie sprzed 30 ponad lat. Już chciałem napisać, że to rzecz o historycznym schyłku PRL, ale nie. To o systemie, który choć odszedł, to przecież trwa i trwa mać, choć w nowych formach – dzięki odwiecznej zasadzie „jakoś to będzie” – nie tylko zresztą w Beskidzie Niskim.

Ilustracją tego jest taki wywód Stasiuka: „Mam niejasne przeczucie, że system, którego daleką filią był Józkowy PGR, rozpadł się nie dzięki sprzeciwowi nielicznych, sublimujących cnotę, prawdę i uczciwość. Te wartości są, i owszem, piękne, lecz zbyt abstrakcyjne i nie wystarczające do skonstruowania żywej egzystencji. Logiczna, mechaniczna i też abstrakcyjna struktura systemu rozsypała się w drobny mak, bo żył w niej Józek, jego bracia i siostry, legion wydziedziczonych i uwolnionych od uciążliwych nakazów moralności, religii i pamięci. Oddani instynktom, wsłuchani w zachęcające pomrukiwania natury stanowili masę, której nie mogła zamknąć najprzemyślniejsza struktura”.

Mimo że te opowiadania nie opisują ani pięknej rzeczywistości społecznej, ani przesadnie wspaniałych ludzi, to mnóstwo tu wręcz poetyckich zdań, które tak bardzo lubię u Stasiuka, jak mało kto umiejącego łączyć niskie z wysokim.

Podoba mi się, że nikogo nie osądza, po prostu – obserwuje. I nie wartościując, opisuje, co widzi lub co mu się zwiduje. Można nawet powiedzieć, że robi to zbyt sucho, jak na niektóre apokaliptyczne wręcz sprawy.

A do tego świetne socjologiczne obserwacje, nie mniej przejmujące refleksje i cudownie dostrzeżone szczegóły istnienia. Nie chcę niczego więcej, perspektywa na detal mi wystarcza. Po co mi jakaś tam fabuła...

Imponująco nostalgicznie jest opowiadanie „Miejsce” o kawałku ziemi, na której stała łemkowska cerkiew, przeniesiona do skansenu - bo niby kto miałby o nią dbać? „W jesienne popołudnia słońce znajdowało się naprzeciw wejścia. Wystarczyło pchnąć wrota i blask wlewał się do wnętrza”. 200 lat temu cerkiew zbudowano - oczywiście bez użycia gwoździ, tylko na zamki, kołki i czopy. Wielką jodłę piłowało cały dzień dwóch mężczyzn, a drzew trzeba było ściąć kilkadziesiąt….

To mój 10. Stasiuk, który w ocenach nie szedł u mnie poniżej "7”. I chyba nie zejdzie, a parę jego rzeczy jeszcze do poznania…

Nieco cytatów

„Pracował do wieczora, do chwili, gdy ani bat, ani kij nie potrafiły dodać zwierzętom sił. Ta praca składała się w połowie z okrucieństwa wobec zwierząt, w połowie z okrucieństwa wobec siebie”.

„- Jemu bat starcza na dwa dni – mówili”.

”Ostatni autobus zawsze jest pijany”.

„Nie ma już kontrabandy, wszystkie trucizny na miejscu”.

„Miał chłopięcą okrągłą twarz z mizernym szarym wąsem i 50 lat. Tłusty połysk mozolnego pijaństwa upodabniał ją do blaszanej maski”.

„Wykonywał te prawdziwie męskie zajęcia, których istotą jest wiodąca z nieskończoności w nieskończoność monotonia. Żadnej odmiany, trochę pieniędzy, wstawanie o świcie, dzięki temu trwa świat”.

„W zamierającym świetle dnia widać jak na lustrach kałuż pojawiają się matowe zamknięcia”.

„Śnieg skrzypiał, odgłos kroków mieszał się z cichym pobrzękiwaniem zmrożonych gwiazd”.

„Za oknem kałuże błota nieustannie występowały z brzegów”.

„Miał twarz jak stary kamień”.

”Babka ma tylko pamięć, żeby skrócić sobie czas do rana”.

„Za mało na świecie jest słów, by mówić przez 40 lat”.

„Świat nie ma żadnych swoich kolein. Podskakuje jak piłka”.

„Nic się nie chciało wydarzyć, nic a nic”.

Mistrz przemijania w szczytowej formie sprzed 30 ponad lat. Już chciałem napisać, że to rzecz o historycznym schyłku PRL, ale nie. To o systemie, który choć odszedł, to przecież trwa i trwa mać, choć w nowych formach – dzięki odwiecznej zasadzie „jakoś to będzie” – nie tylko zresztą w Beskidzie Niskim.

Ilustracją tego jest taki wywód Stasiuka: „Mam niejasne przeczucie,...

Polska prowincja w oczach Andrzeja Stasiuka. Nikt tu nie goni, nie śpieszy się. Wszystko toczy się swoim własnym torem. Nie musi być pięknie i nie jest. Ma działać. Tu się zasmaruje. Nikt się nie pozna. Krajobraz prowizorki. A jednak prawdziwie, nie na pokaz. Jest jak jest. Wszyscy są jakby pogodzeni z losem. Jakby mówili, że zmiany i nowy świat nie są dla nich. Tu się żyje z dnia na dzień. Kolory są przygaszone, trochę jak przyprószone popiołem.

Polska prowincja w oczach Andrzeja Stasiuka. Nikt tu nie goni, nie śpieszy się. Wszystko toczy się swoim własnym torem. Nie musi być pięknie i nie jest. Ma działać. Tu się zasmaruje. Nikt się nie pozna. Krajobraz prowizorki. A jednak prawdziwie, nie na pokaz. Jest jak jest. Wszyscy są jakby pogodzeni z losem. Jakby mówili, że zmiany i nowy świat nie są dla nich. Tu się żyje...

Ta książka wchodzi inaczej ludziom przesiąkniętym lokalnym patriotyzmem Niskiego i Pogórza. Ciężko polecić ją komuś spoza i ciężko porównywać wrażenia. Mi się podobała. Mi pachniała domem.

Ta książka wchodzi inaczej ludziom przesiąkniętym lokalnym patriotyzmem Niskiego i Pogórza. Ciężko polecić ją komuś spoza i ciężko porównywać wrażenia. Mi się podobała. Mi pachniała domem.

Język tej książki jest wyszukany, ale i bardzo mroczny, pesymistyczny. Zresztą tematy także smutne. Smutne też krajobrazy, smutni, ubodzy ludzie. Widać u autora pewną sprawność w posługiwaniu się słowami i to bardzo doceniam. Ale tematyka przygnębiająca, losy bohaterów beznadziejne.

Język tej książki jest wyszukany, ale i bardzo mroczny, pesymistyczny. Zresztą tematy także smutne. Smutne też krajobrazy, smutni, ubodzy ludzie. Widać u autora pewną sprawność w posługiwaniu się słowami i to bardzo doceniam. Ale tematyka przygnębiająca, losy bohaterów beznadziejne.

To jest Stasiuk dożylnie. Gęsty ścieg na zgrzebnej tkaninie. Zbity i bez luźnych nitek. A z góry układa się w haft misterny ludzkich uczuć, emocji, radości i dramatów. Tu nie ma miejsca na niepotrzebne słowa, każda sylaba jest w tym miejscu co trzeba. Fantastyczna rzecz!

To jest Stasiuk dożylnie. Gęsty ścieg na zgrzebnej tkaninie. Zbity i bez luźnych nitek. A z góry układa się w haft misterny ludzkich uczuć, emocji, radości i dramatów. Tu nie ma miejsca na niepotrzebne słowa, każda sylaba jest w tym miejscu co trzeba. Fantastyczna rzecz!

Film Wino truskawkowe wybitny. Książka bardzo przeciętna. Nie do końca rozumiem fenomen Stasiuka. Być może jest atrakcyjny dla mieszczuchów gnijących całe życie w mieście. Opowiada jistorie jakich setki słyszałem w życiu rozmawiając z ludźmi.

Film Wino truskawkowe wybitny. Książka bardzo przeciętna. Nie do końca rozumiem fenomen Stasiuka. Być może jest atrakcyjny dla mieszczuchów gnijących całe życie w mieście. Opowiada jistorie jakich setki słyszałem w życiu rozmawiając z ludźmi.

"Opowieści galicyjskie", czyli zwrot plebejski w polskiej literaturze XXI wieku:
Wieś w Beskidach, PGR, gdzieś przy granicy
Ludzie są ze swoją wsią zrośnięci od urodzenia
Wieś działa na zasadzie wspólnoty i każdemu jest dawane według jego potrzeb
Porządek wsi jednak zastaje zaburzony, ulega zmianom, bo zmienią się czasy – pogranicze nowego i starego świata
Jest to połączenie codzienność (która jest brzydka i trudna) i mistycyzmu
Zwykłe historie ludzi oplecione jakąś magią, chociaż nie są to łatwe losy
Ludzie prości: chłop, baba, w swoich prostych czynnościach spanie, jedzenie, picie, praca, na tle natury
Każdy z tych prostych ludzi buduje historię wsi
Minihistorie ludzi, które poznajemy jakby podczas spaceru potkanie z „Józkiem traktorzystą, sierżantem, czy Kościejnym, zabójcą Semena, oraz miejscami: knajpą i cerkwią”
Jest to spójna historia ludzi i miejsca
Brak fabuły
Bogaty, poetycki, plastyczny język

"Opowieści galicyjskie", czyli zwrot plebejski w polskiej literaturze XXI wieku:
Wieś w Beskidach, PGR, gdzieś przy granicy
Ludzie są ze swoją wsią zrośnięci od urodzenia
Wieś działa na zasadzie wspólnoty i każdemu jest dawane według jego potrzeb
Porządek wsi jednak zastaje zaburzony, ulega zmianom, bo zmienią się czasy – pogranicze nowego i starego świata
Jest to...

Z pisarstwem Stasiuka jest tak, że albo to do ciebie mocno mówi i uwielbiasz tę gęstą od znaczeń rzeczywistość, albo nie mówi do ciebie nic, i tego nie czujesz i nie rozumiesz. Bo jest biedna zapadająca się wieś gdzieś w Beskidzie. I ludzie wrośnięci w nią od zawsze, i ich codzienność trudna i chropowata, ale tak pełna mistycyzmu, że można się zachłysnąć. Trudne to i jakoś piękne. Styl pisania Stasiuka - jedyny w swoim rodzaju.

Z pisarstwem Stasiuka jest tak, że albo to do ciebie mocno mówi i uwielbiasz tę gęstą od znaczeń rzeczywistość, albo nie mówi do ciebie nic, i tego nie czujesz i nie rozumiesz. Bo jest biedna zapadająca się wieś gdzieś w Beskidzie. I ludzie wrośnięci w nią od zawsze, i ich codzienność trudna i chropowata, ale tak pełna mistycyzmu, że można się zachłysnąć. Trudne to i jakoś...

No urzekła mnie ta historia. Tak, historia, bo wbrew niektórym opiniom, Stasiuk - co nie jest dla niego zwyczajowe - snuje tu pewną, bądź co bądź spójną, historię miejsca i ludzi. Ludzi osadzonych w miejscu i po czasie.

A teraz szybko, nadstaw ucha, nim będzie za późno.

No urzekła mnie ta historia. Tak, historia, bo wbrew niektórym opiniom, Stasiuk - co nie jest dla niego zwyczajowe - snuje tu pewną, bądź co bądź spójną, historię miejsca i ludzi. Ludzi osadzonych w miejscu i po czasie.

A teraz szybko, nadstaw ucha, nim będzie za późno.

Grafoman z aspiracjami, lubujący się w ounowskiej symbolice, kolejny raz najadł się jakiegoś świństwa, bo wydalił coś rzadkiego i odpychającego.

Grafoman z aspiracjami, lubujący się w ounowskiej symbolice, kolejny raz najadł się jakiegoś świństwa, bo wydalił coś rzadkiego i odpychającego.