Akademia medyczna nie przygotowuje do omawiania z pacjentami ich nadchodzącej śmierci. A ja, choć robiłem to dość często, wciąż nie potrafiłem się w takich sytuacjach odnaleźć. Morse powiedział mi, że potrzebuje tych rozmów, ponieważ to pomaga mu radzić sobie z tym, co go czeka. Najczęściej po prostu słuchałem. Czasami naciskał mnie, żebym odpowiedział na pytania, których chciałem uniknąć. „Jak umierają pacjenci z chorobą Hodgkina? Co się czuje? Czy jest to bolesne?”. Starałem się zmieniać temat, ale on chciał znać szczegóły.

Akademia medyczna nie przygotowuje do omawiania z pacjentami ich nadchodzącej śmierci. A ja, choć robiłem to dość często, wciąż nie potrafił...

Bo jak mówić tym ludziom, którzy kontaktują się ze mną, by podziękować za życie, że choć pamiętam o nich i cieszą mnie ich słowa, to jednak najmocniej wryły mi się w pamięć wspomnienia tych, których nie ma już pomiędzy nami?

Bo jak mówić tym ludziom, którzy kontaktują się ze mną, by podziękować za życie, że choć pamiętam o nich i cieszą mnie ich słowa, to jednak ...

Farber poprosił mnie, abym przyjął do siebie pacjenta Rity. Ponownie grzecznie odmówiłem tłumacząc mu, że nie jestem właściwym adresem. Farber zamilkł na chwilę po czym zagrzmiał: „Ale przyjmiesz tego pacjenta!”. Byłem zdumiony, ale nie byłem idiotą. Nie było mowy, żebym mógł mu odmówić. Wówczas nie zdawałem sobie jeszcze z tego sprawy, że ów pacjent, cierpiący na rzadki i najpewniej nieuleczalny typ raka, wywrze ogromny wpływ na politykę zdrowotną państwa w zakresie onkologii.

Farber poprosił mnie, abym przyjął do siebie pacjenta Rity. Ponownie grzecznie odmówiłem tłumacząc mu, że nie jestem właściwym adresem. Farb...