Powieść napisana pięknym, dojrzałym, inteligentnym stylem. Książki pisane w ten sposób stają się klasyką. Niestety, fabuła jest chaotyczna, niekonsekwentna, pourywana, zamotana, niejasna. Autor nie uniósł tematyki, na którą się porwał, przerosła go o lata świetlne.

Powieść napisana pięknym, dojrzałym, inteligentnym stylem. Książki pisane w ten sposób stają się klasyką. Niestety, fabuła jest chaotyczna, niekonsekwentna, pourywana, zamotana, niejasna. Autor nie uniósł tematyki, na którą się porwał, przerosła go o lata świetlne.

Ostatnio zrobiłam sobie przerwę od literatury przez duże "L". Zawirowania w moim życiu sprawiły, że nie jestem w stanie skupić się na ambitnych opowieściach, poruszających problemy egzystencjalne i stawiających przed czytelnikiem pytania o sens życia. Mój wewnętrzny czytelnik potrzebuje teraz historii prostych, nie wymagających zbytniego myślenia, które są w stanie rozgonić mroczne myśli kłębiące się w mojej głowie. Chętnie sięgam więc po kryminały czy opowieści z dreszczykiem, które zazwyczaj omijałam szerokim łukiem. W tym przypadku, zdaje się na Wasze rekomendacje, bo to gatunek dla mnie nowy.

Tak trafiłam na książkę "Pustki" Andrew Michael'a Hurley'a, o której swego czasu było głośno na rynku wydawniczym. Debiutancka powieść autora zyskała duży rozgłos w Wielkiej Brytanii. Zainteresowanie wzbudziła również w u nas, o czym świadczy wiele ocen i opinii opublikowanych w serwisie Lubimyczytać.pl. Zaintrygowały mnie skrajne oceny, od zachwytu po ostrą krytykę postanowiłam więc sama się przekonać jakie wrażenie zrobią na mnie "Pustki". Po lekturze mogę stwierdzić, że jestem rozczarowana i znudzona. Zamiast horroru dostajemy rozwleczoną opowieść krążącą wokół problematyki wiary, fanatyzmu religijnego i praktyk.
Grupa parafian, pod przewodnictwem nowego duchownego rozpoczynającego swą posługę w nowym miejscu spędza Wielkanoc na angielskim wybrzeżu, w miejscu zwanym Pustkami. Celem tej pielgrzymki jest źródełko, którego wody mają podobno cudowne właściwości. Dzięki żarliwej modlitwie i świętej wodzie uzdrowienia ma doznać opóźniony w rozwoju brat głównego bohatera. Nic nie idzie jednak zgodnie z planem. Pogoda nie dopisuje, w grupie narastają konflikty a nowy kapłan, nie kryje swego sceptycyzmu do całego tego pomysłu. Okolica też nie jest gościnna a wokół zaczynają się dziać dziwne rzeczy.
Atmosfera gęstnieje, a strach zagląda wszystkim w oczy.

Trzeba jednak uczciwie przyznać, że akcja rozgrywa się w ślimaczym tempie i ma się wrażenie, że niewiele się dzieje.
Mnóstwo to rozmów, dyskusji, nauk z przypominających kościelne kazania jednak nie tego oczekiwałam. Nie nazwałabym "Pustek" powieścią grozy. To raczej historia dotykająca problemów egzystencjalnych i kryzysu wiary. Przypisanie jej do kategorii horroru jest dużym błędem.
Książka ta nie przypadła mi do gustu. Nie polecam.

Ostatnio zrobiłam sobie przerwę od literatury przez duże "L". Zawirowania w moim życiu sprawiły, że nie jestem w stanie skupić się na ambitnych opowieściach, poruszających problemy egzystencjalne i stawiających przed czytelnikiem pytania o sens życia. Mój wewnętrzny czytelnik potrzebuje teraz historii prostych, nie wymagających zbytniego myślenia, które są w stanie...

Tego, kto zakwalifikował tę książkę jako horror należy postawić przed literackim sądem. Nie jestem wielkim fanem tego gatunki, ale jakieś horrory przeczytałem i powieści „Pustki” nigdy bym tak nie określił. Sam początek zapowiadał tajemnicę i grozę, ale im dalej w ten literacki las, tym mniej drzew. Szybciej niż się spodziewałem to napięcie związane z oczekiwaniem znikło. W zasadzie dopóki oczekiwałem historii mieszczącej się w konwencji horroru byłem zawiedziony. Dopiero kiedy odpuściłem sobie, książka okazała się warta poznania (ale niewiele brakowało, abym rzucił ją w kąt).
To opowieść, która mieści się na dwóch planach czasowych, które się przeplatają. W obu grupka wiernych parafian skupionych wokół swego księdza spędza w tytułowych Pustkach przerwę świąteczną (Wielkanoc). W jednym czasie tej trzódce towarzyszył ksiądz Wilfred, w innym ksiądz Bernard. Ci duchowni są tak odmienni jak odmienne jest niebo i ziemia (Reprezentują też dwa różne oblicza Kościoła instytucjonalnego). Odmienne jest też zapatrywanie wiernych na obu duszpasterzy, na wiarę, na życie. Podejście racjonalne konfrontowane jest z niemal szaleńczym pragnieniem cudu. To, co w tej historii budzi niepokój to przede wszystkim Pustki. Miejsce na wybrzeżu, które skrywa tajemnice, atmosfera prowincji, która żyje własnym życiem i jest nieufna wobec przybyszów z miasta. Przeraża jednak bardziej nie samo miejsce, które jest o tyle groźne o ile pozostaje nieodkryte, ale to jak daleko można posunąć się w swojej wierze, zaufaniu Bogu. Czy znaki, których doświadczamy pochodzą od Tego, który zbawił, czy źródło jest inne? Kiedy spojrzeć na tę książkę jako o rozważaniach o naszym miejscu, naszym przeznaczeniu, wrodzonym (albo i nie) poczuciu dobra i zła, o prawdzie i odpowiedzialności, okazuje się to niezwykłą opowieścią; opowieścią po którą należy sięgnąć.

Tego, kto zakwalifikował tę książkę jako horror należy postawić przed literackim sądem. Nie jestem wielkim fanem tego gatunki, ale jakieś horrory przeczytałem i powieści „Pustki” nigdy bym tak nie określił. Sam początek zapowiadał tajemnicę i grozę, ale im dalej w ten literacki las, tym mniej drzew. Szybciej niż się spodziewałem to napięcie związane z oczekiwaniem znikło. W...

Leniwa, specyficzna, niepokojąca - tak w ogromnym skrócie podsumowałabym fabułę książki autorstwa A.M. Hurley'a "Pustki". Skrót ten jednak pozwolę sobie rozwinąć, a więc jeżeli interesuje Was ta lektura to zapraszam do zapoznania się z moim podsumowaniem.
***
Przede wszystkim uważam, że kwitnąca i słoneczna wiosna nie jest doskonałą porą na to czytadełko. Deszczowy, ponury i długi wieczór idealnie podkreśliłby klimat tajemniczego, angielskiego wybrzeża. Twierdzę też, że książka ta została nieprawidłowo sklasyfikowana, to nie jest horror, tak naprawdę ciężko określić gatunek tejże pozycji - fabuła intryguje, budzi niepokój, skłania do refleksji, ale nie budzi grozy tak bardzo oczekiwanej w powieściach z gatunku horror.
***
"Pustki" to opowieść, wspomnienie wielkanocnej pielgrzymki przedstawiona z perspektywy dorosłego już mężczyzny. Pielgrzymów, niewielką religijną wspólnotę do podróży skłania położone w Pustkach cudowne źródełko, od którego oczekuje się ... cudu, uzdrowienia Hanny'ego, brata narratora tej historii. Na miejscu okazuje się jednak, że wszystko jest nie tak. Odludne, wietrzne i tajemnicze miasto zdaje się być miejscem dawno zapomnianym, panuje w nim ciężki, nieprzyjemny, wręcz lepki klimat. Źródełko lata świetności zdecydowanie ma za sobą, teren wokół niego jest skrajnie zaniedbany. Nowy ksiądz nie spełnia oczekiwań wspólnoty, nie rozumie ich religijnych potrzeb tak jak ... Wilfred, poprzedni, zmarły w niejasnych okolicznościach ksiądz. Bardzo szybko okazuje się jak cienka granica przebiega pomiędzy głęboką wiarą a religijnym fanatyzmem, którego okrutne cechy przejawia matka chłopców.
***
Książki nie polecę osobom oczekującym wartkiej akcji, w Pustkach bowiem czas płynie wolno, Pustki otacza metafizyczna aura. Z każdą kolejną stroną atmosfera robi się bardziej mglista - gęsta i tajemnicza. Nieokreślone wprost zagrożenie podsycane dodatkowo fanatyzmem religijnym porusza wyobraźnie, budząc tym samym narastający stale niepokój i napięcie. Opisy, choć niepozbawione uroku, wyjątkowo klimatyczne są nieco rozciągnięte co niecierpliwemu, rządnemu dynamicznego biegu wydarzeń czytelnikowi może przeszkadzać. Zakończenie natomiast jest otwarte, stawiające więcej pytań niż odpowiedzi, a więc odkładając książkę na półkę pozostajemy z licznymi niedomówieniami związanymi z ponurym, angielskim miasteczkiem i choć jestem swoją postawą zaskoczona - w przypadku tej lektury, w ogóle mi to nie przeszkadza.

Leniwa, specyficzna, niepokojąca - tak w ogromnym skrócie podsumowałabym fabułę książki autorstwa A.M. Hurley'a "Pustki". Skrót ten jednak pozwolę sobie rozwinąć, a więc jeżeli interesuje Was ta lektura to zapraszam do zapoznania się z moim podsumowaniem.
***
Przede wszystkim uważam, że kwitnąca i słoneczna wiosna nie jest doskonałą porą na to czytadełko. Deszczowy, ponury...

Bardzo spokojna, co na początku wydawało mi się plusem. Jednak później okazało się, że jest spokojna do końca.

Bardzo spokojna, co na początku wydawało mi się plusem. Jednak później okazało się, że jest spokojna do końca.

Książka promowana jako powieść grozy, w rzeczywistości jest czymś więcej. Hurley pokazuje, do czego może doprowadzić ślepa wiara, nie leżąca nawet obok istoty religijności i religii w ogóle. Nie jest to wybitna literatura, ale warto przeczytać. Bo jest przekaz. Bo zachowania bohaterów nie są oczywiste. Bo jest to typ powieści, w której niby niewiele się dzieje, a jednak czytelnik czuje narastający niepokój. Aż do samego końca.

Książka promowana jako powieść grozy, w rzeczywistości jest czymś więcej. Hurley pokazuje, do czego może doprowadzić ślepa wiara, nie leżąca nawet obok istoty religijności i religii w ogóle. Nie jest to wybitna literatura, ale warto przeczytać. Bo jest przekaz. Bo zachowania bohaterów nie są oczywiste. Bo jest to typ powieści, w której niby niewiele się dzieje, a jednak...

Z horrorami jest tak - przynajmniej dla mnie - że nie muszą pojawiać się na każdej stronie duchy i inne makabryczne stworzenia; często o wiele bardziej przerażającym jest to, co ludzie potrafią zrobić drugiemu człowiekowi. I o tym tak właściwie jest ta książka. O fanatyzmie religijnym i swoistej psychozie, którą część bohaterów traktuje jako coś całkowicie naturalnego. I chyba to jest najbardziej przerażające - to, że nienormalność w tej książce stała się normalnością, określającą rzeczywistość.

Z horrorami jest tak - przynajmniej dla mnie - że nie muszą pojawiać się na każdej stronie duchy i inne makabryczne stworzenia; często o wiele bardziej przerażającym jest to, co ludzie potrafią zrobić drugiemu człowiekowi. I o tym tak właściwie jest ta książka. O fanatyzmie religijnym i swoistej psychozie, którą część bohaterów traktuje jako coś całkowicie naturalnego. I...

Zdecydowanie dużo brakuje do określenia jej, jako powieść grozy

Zdecydowanie dużo brakuje do określenia jej, jako powieść grozy

Bardzo mroczna i dziwna powieść. Miała być groza, a nawet horror, ale żadnego z tych elementów nie odnalazłam w tej książce.
Autor opisuje FANATYZM religijny grupki katolików przebywających na wielkanocnej pielgrzymce, oczekującej od Boga znaku, ozdrowienia, cudu… i taki tam religijny bełkot, Cytuje psalmy i cytaty z Biblii, opisuje przebieg obrzędów liturgicznych i ciągle modlących się ludzi. Niby pokornych wobec Boga, ale uważających się za lepszych, czystszych i bardziej wartościowych od innych grzeszników, których niejawnie potępiają i się ich brzydzą. Czysta katolicka obłuda.
Zupełnie nie zgadzam się „oceną” S. Kinga, zamieszczoną dla reklamy na okładce powieści, ani z nagrodami, które ta książka otrzymała. Być może jest w niej coś, czego ja nie dostrzegłam. Po prostu nie znam się na horrorach gotyckich, kategorii do której jest klasyfikowana ta opowieść. Właśnie ze względu na przeważającą tematykę religijną dokończyłam tę powieść dopiero za trzecim podejściem. Przeczytałam, bo kiedyś ją kupiłam za namową księgarza, a lubię wiedzieć co stawiam na moich półkach, ale nikomu NIE POLECĘ!!!

Bardzo mroczna i dziwna powieść. Miała być groza, a nawet horror, ale żadnego z tych elementów nie odnalazłam w tej książce.
Autor opisuje FANATYZM religijny grupki katolików przebywających na wielkanocnej pielgrzymce, oczekującej od Boga znaku, ozdrowienia, cudu… i taki tam religijny bełkot, Cytuje psalmy i cytaty z Biblii, opisuje przebieg obrzędów liturgicznych i...

Nie miałam oczekiwań to się nie rozczarowałam.
Przepis na przyjemną lekturę : nie czytaj recenzji ani opisów z okładki.

Nie miałam oczekiwań to się nie rozczarowałam.
Przepis na przyjemną lekturę : nie czytaj recenzji ani opisów z okładki.