Brandon Sanderson czerpie najwyraźniej z niewyczerpanych pokładów wyobraźni, skoro obok magicznych Aonów w „Elantris”, dusznikowania w „Drodze Królów”, mocy metali w książce „Z mgły zrodzony” i superbohaterów w „Stalowym sercu” nie zabrakło mu jej na stworzenie w „Rozjemcy” zupełnie nowego systemu magii bazującej na kolorach! Nieżywi, Powracający, Rozbudzający, bogowie, rozbudzone przedmioty i mówiący miecz – czy to nie za dużo? Okazuje się, że nie, jeśli autor potrafi opisać stworzony przez siebie świat tak kunsztownie, jak Sanderson: rządzące nim prawa stają się spójne i logiczne, systemy wierzeń zrozumiałe, a postacie stają przed oczami czytelnika jak żywe.

W pałacach Hallandren mieszkają bogowie. Ich obowiązki sprowadzają się głównie do opowiadania swoich snów, oceniania dzieł sztuki i odpowiadania na petycje. Ach tak, mają też władzę nad ogromną armią Nieżywych, niepokonanych wojowników, którzy lada dzień mogą wyruszyć przeciw ojczyźnie Siri i Vienny. Każda z księżniczek na inny sposób stara się ocalić rodzinne królestwo, otoczona spiskami, zdradą i heretykami. Jaki cel ma tajemniczy Vasher, władający nie mniej tajemniczym mieczem? Jaka tajemnica kryje się za złowróżbnym milczeniem Króla-Boga? Czy bóg może nie wierzyć w samego siebie?

Wielką zaletą powieści Sandersona jest jak zawsze doskonale przemyślany, oryginalny system magii i wierzeń, początkowo trudny do przyswojenia, ale po kilku rozdziałach już w pełni zrozumiały i logiczny. Kolejną mocną stroną są znakomicie wykreowane postacie, które ewoluują wraz z rozwojem wydarzeń. Sama akcja po mocnym początku nieco zwalnia, skupiając się na polityce i spiskach oraz na rozbudowywaniu wątków poszczególnych postaci, może nieco zbyt dużo tu opisów kolejnych strojów, jednak z nawiązką rewanżuje to dynamiczne, pasjonujące rozwinięcie i niespodziewane zakończenie.

Według mnie ta pierwsza część serii „Siewca wojny” jest o wiele lepsza od „Ostatniego Imperium”, porównywalna, a może nawet przewyższająca „Elantris” i niemal dorównująca „Archiwum Burzowego Światła”. Na szczęście stanowi zamkniętą całość, więc czytelnik nie musi się obawiać, że przyjdzie mu czekać kilka lat na zakończenie.

Agnieszka Kruk