Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby fajnie napisana opowieść o losach twardziela zabijaki, którego zdążyliśmy już dość dobrze poznać w poprzednich dwóch częściach "Na ostrzu noża". Trzeba jednak przyznać, że podobnie jak w większości swoich powieści autor stworzył superbohatera, któremu nie da się nić zrobić. Jeden, dwóch, pięciu czy nawet dziesięciu przeciwników to żaden problem. Czasami trzeba tylko sięgnąć do niekończących się zapasów noży, w które jest „poubierany”. Niestety uważam, że z czasem potrafi to być nudne i przewidywalne. Jeśli napastnik śledzi Koniasza z góry można założyć, że skończy się to albo śmiercią napastnika/napastników lub mentorską rozmową.
Mocno zastanawia też wizerunek bohatera, który dodatkowo spotęgowany został rysunkami w książce. Koniasz wygląda niemal jak Frankenstein i naprawdę dziwi mnie jak przez większość książki ludzie mieli problem z odnalezieniem go w mieście. Wyobrażając sobie ten świat mam wrażenie, że bohater był niemal jak neon w środku nocy.

Oczywiście książka ma również wiele zalet które sprawiają, że jest to pozycja warta polecenia. Po pierwsze i chyba najważniejsze – świetny klimat powieści, który moim zdaniem można porównać do Cyklu Inkwizytorskiego Piekary. Druga kwestia to charakter Koniasza. Taki niby bezwzględny morderca ale jednocześnie umie się zachować w stosunku do kobiet. Przykładem niech będzie Lima w stosunku której aż prosiło się o wątek łóżkowy jednak autor oszczędził nam tego atawistycznego podejścia do płci pięknej. Kolejną zaletą jest akcja, która wciąga i powoduje, że nie staniemy przed wątpliwą przyjemnością czytania wielostronicowych opisów przyrody czy rozważań filozoficznych.

Z perspektywy czasu stwierdzam, że Koniasz idealnie pasuje jako przeciwnik (lub nawet partner) dla Madderina Mordimera z książek Jacka Piekary o inkwizytorze. U Zambocha przewija się nawet instytucja inkwizytorium a sama akcja rozgrywa się w bardzo podobnym środowisku czasowo – geograficznym . Uważam, że książka „Koniasz, Wilk Samotnik” pomimo pewnych charakterystycznych dla tego autora wad JEST warta polecenia i sądzę, że każdy miłośnik dobrego, nazwijmy to „późno średniowiecznego fantasy” będzie zadowolony.

Mam mieszane uczucia co do tej książki. Niby fajnie napisana opowieść o losach twardziela zabijaki, którego zdążyliśmy już dość dobrze poznać w poprzednich dwóch częściach "Na ostrzu noża". Trzeba jednak przyznać, że podobnie jak w większości swoich powieści autor stworzył superbohatera, któremu nie da się nić zrobić. Jeden, dwóch, pięciu czy nawet dziesięciu przeciwników...