Kamil Janicki udowodnił mi, że o najdawniejszej historii naszego kraju potrafi sprawnie pisać już przy okazji "Żelaznych dam", które połknęłam praktycznie na raz. Kiedy w szkole uczymy się o pierwszych Piastach tak naprawdę skupiamy się głównie na chrzcie, by potem płynnie przejść już do Rozbicia Dzielnicowego, jedynie wzmiankując o zjeździe z tysięcznego roku i o koronacji Bolesława Chrobrego. Janicki udowadnia jednak, że początki państwa Piastów to absolutna kolejka wzlotów i upadków, charyzmatyczni władcy oraz prawdziwy kalejdoskop emocji.

Wiedziałam, że po "Damy ze skazą" sięgnę wcześniej niż później i faktycznie tak się stało. Pierwsza rzecz, która średnio mi się spodobała już po lekturze to fakt, że sam tytuł zapowiada ponownie historię o kilku kobieta. Tymczasem skupiamy się tak naprawdę na jednej - Rychezie, żonie Mieszka Lamberta, matce Kazimierza I. Gdzieś w tle przewija się jeszcze jej matka Matylda (jak wieść niesie...wygrana w kości przez swojego męża) oraz Przedsława, zhańbiona przez Bolesława Chrobrego księżniczka kijowska.

Jak zwykle autor sypie jak z rękawa anegdotami i plotkami, które jednak bogato okrasza autentycznymi źródłami historycznymi, które też poddaje pewnej retrospekcji. I to jest ogromny plus całej książki. Dowiedziałam się ogromu rzeczy tak o okresie, którego dotyczyły opisywane wydarzenia, jak i ich bohaterach, zwyczajach, tradycjach. Poza tym autor nie bał się "przeszmuglować" w tekście paru współczesnych zwrotów, czy nawiązań do XXI wieku. I mnie się to podobało, bo to nie jest książka stricte poularnonaukowa, a właśnie historia dla "zjadaczy chleba", która ma zaciekawić i zachęcić do dalszego poznawania historii.

Teraz to, co mi się nie podobało, a w pewnym momencie wręcz zaczęło wkurzać. Żeby była jasność - ja szalenie cenię sobie to, aby wreszcie "odczarowywać" kobiety w historii. By wreszcie historycy o nich mówili i to w innym kontekście aniżeli jako klacze rozpłodowe do rodzenia następców tronu. Serio - dla mnie ta zmiana w dyskursie jest super. Ale. Czytając "Damy ze skazą" można odnieść wrażenie, że pośród mężczyzn będących u władzy na początku XI wieku absolutnie żaden się do niej nie nadawał, wszyscy byli porywczy, źli i tak naprawdę to kobietom powinniśmy dziękować, że aktualnie w Europie jest w ogóle jakakolwiek cywilizacja. Według mnie autor najzwyczajniej w świecie przesadził. Wszędzie doszukuje się kobiecych sukcesów, a o mężczyznach pisze jak najgorzej.

Szkoda. Przesada w każdą stronę jest po prostu zła. Ot co.

Kamil Janicki udowodnił mi, że o najdawniejszej historii naszego kraju potrafi sprawnie pisać już przy okazji "Żelaznych dam", które połknęłam praktycznie na raz. Kiedy w szkole uczymy się o pierwszych Piastach tak naprawdę skupiamy się głównie na chrzcie, by potem płynnie przejść już do Rozbicia Dzielnicowego, jedynie wzmiankując o zjeździe z tysięcznego roku i o koronacji...