Główny bohater powieści, w szkole średniej zyskujący ksywę „Kubeł”, to chłopak, który przechodzi swojego rodzaju wewnętrzną metamorfozę. Z wycofanego, mało popularnego i raczej stroniącego od kontaktów z rówieśnikami kujona staje się kolegą dominującego Trotyla, nietykalnym i szanowanym. Czcząc swojego przyjaciela, wpatrzony jak w obrazek w świetnie radzącego sobie kapitana drużyny koszykarskiej, nie wyobraża sobie przyszłości, w której Trotyla by zabrakło. Nagle jednak, jak na ironię losu, zakochuje się w jego dziewczynie.

„Nagroda pocieszenia”, w której pierwszoosobowy narrator i zarazem główny bohater dzieli się swoimi najbardziej intymnymi i wstydliwymi przeżyciami, przypomina pamiętnik młodego, zagubionego człowieka. Adam Lang, kształtując nieco rozchwianą emocjonalnie sylwetkę Kubła, poskładał ją w bardzo wiarygodny obraz chłopaka, który wędrując przez życie z bagażem słabości i zalet chciałby po prostu być szczęśliwy.

Tuż za główną postacią tej powieści w światło reflektorów wchodzi od czasu do czasu drugi bardzo istotny bohater i nie jest nim Trotyl, a szkolne społeczeństwo. Adam Lang, który bez wątpienia zna się na środowisku młodzieży, oddał jego charakter w pełni wiarygodnie wyszczególniając nastoletnie priorytety, które za pomocą konkretnych sytuacji można z łatwością wychwycić. Pojawia się potrzeba zaistnienia pośród rówieśników, pragnienie bycia zaakceptowanym i widzialnym. Jest magiczna moc przyjaźni, ale i cena, jaką należy za nią zapłacić. Są zasady, chęć zachowania twarzy, ale są też wcale niełatwe decyzje, które naprawdę mogą zaważyć na przyszłości. Bez ogródek, bez kolorowania, prawdziwie. Na taką koncepcję fabuły postawił autor tej książki i moim zdaniem efekt wyszedł zadowalający.

Miałabym kilka zastrzeżeń, jeżeli chodzi o samą formę przedstawienia tej historii. Brakowało mi spójności pomiędzy kolejnymi rozdziałami, co chwilowo mnie dezorientowało, jednak nie miało wpływu na odbiór przekazu całości. Adam Lang rezygnuje z długich opisów na rzecz dialogów, co akurat w mojej opinii okazuje się korzystnym rozwiązaniem. Warto czytać uważnie, chociaż akcja toczy się tutaj raczej niespiesznym rytmem. Można więc przez jakiś czas potowarzyszyć głównemu bohaterowi w jego życiowej przygodzie, aczkolwiek bez wielkiego przywiązania czy rozbijających emocji.

„Nagroda pocieszenia” to powieść o miłości, jednak wcale nie takiej romantycznej, którą znacie już z kart innych powieści. To historia o hipnotyzującej przyjaźni i o życiu pośród szkolnych rówieśników – nie zawsze przychylnych. To jednak przede wszystkim książka o dylematach młodego człowieka, o jego wyborach, poszukiwaniach własnego miejsca i przynależności. Oryginalna, ciekawa, choć nie porywająca. Powieść, której wybór przeczytania pozostawiam Wam, aczkolwiek jeżeli miałabym sugerować jakąś grupę docelową tej historii, postawiłabym na młodzież, która może w obrazie Kuby zobaczyć cząstkę siebie.

http://ktoczytaksiazki-zyjepodwojnie.blogspot.com

Główny bohater powieści, w szkole średniej zyskujący ksywę „Kubeł”, to chłopak, który przechodzi swojego rodzaju wewnętrzną metamorfozę. Z wycofanego, mało popularnego i raczej stroniącego od kontaktów z rówieśnikami kujona staje się kolegą dominującego Trotyla, nietykalnym i szanowanym. Czcząc swojego przyjaciela, wpatrzony jak w obrazek w świetnie radzącego sobie kapitana...