Zbiór kilku opowiadań Stefana Żeromskiego + opracowanie. Każde z jednej strony przekazuje jakieś wartości, opisuje daną problematykę, jednak ciekawe zwroty akcji są przeplatane z dłużyznami; jedynie w ,,O żołnierzu tułaczu" dłużyzny były usprawiedliwione, ponieważ dzięki nim czytelnik mógł łatwiej się utożsamić z męczącymi się żołnierzami (mówię to bardziej na poważnie niż dla żartu).

Krótkie recenzje przeczytanych opowiadań:
,,Doktor Piotr" - opisuje przeżycia ojca tytułowego bohatera, który skazany jest na samotność, pomimo bycia nieprzyjemną postacią wzbudza smutek. Opowiadanie na końcu pokazuje (nie chcę spoilerować),iż chcąc dobrze dla ludzi bliskich, nie powinno się krzywdzić innych;
,,Siłaczka" - przygnębiający opis upadku wartości, jak to z powodu okrutnej rzeczywistości można zatracić swoje szlachetne plany,
,,O żołnierzu tułaczu" - oprócz nieprzeszkadzających dłużyzn dodam jeszcze, iż w całym całokształcie jest to ciekawe, ale niedoceniane opowiadanie,

UWAGA, JEDYNY SPOILER!!!

,,Echa leśne" - dłużyzny występują, ale stanowią wprowadzenie i nie są jakoś zawadzające, w tym opowiadaniu ukazana zostaje tragedia młodego patrioty, który wbrew woli zrusyfikowanego starszego krewnego, postanawia walczyć z zaborcą, niestety nie wychodzi z tego z życiem, oddaje swojego syna pod opiekę wuja-oficera, aby go wychował na polskiego patriotę, a jak ten go ukształtował, to można się z łatwością domyślić...

Zbiór kilku opowiadań Stefana Żeromskiego + opracowanie. Każde z jednej strony przekazuje jakieś wartości, opisuje daną problematykę, jednak ciekawe zwroty akcji są przeplatane z dłużyznami; jedynie w ,,O żołnierzu tułaczu" dłużyzny były usprawiedliwione, ponieważ dzięki nim czytelnik mógł łatwiej się utożsamić z męczącymi się żołnierzami (mówię to bardziej na poważnie niż...

*Mogiła* Z początku zapowiadała się na dość przyswajalną historię z akcją i bohaterami... jednak nic z tego nie jest tutaj ważne. Koniec to już zupełnie nic z fabuły nie ma, jedynie obrazy smutnej Polski. Lektura ważna do badań komparystycznych, nie dla rozrywki.

*Mogiła* Z początku zapowiadała się na dość przyswajalną historię z akcją i bohaterami... jednak nic z tego nie jest tutaj ważne. Koniec to już zupełnie nic z fabuły nie ma, jedynie obrazy smutnej Polski. Lektura ważna do badań komparystycznych, nie dla rozrywki.

najgorsza z tych opowiadań to Siłaczka, zeeeeeeeeeero akcji i nuuuuuuuuuuda w 100%

najgorsza z tych opowiadań to Siłaczka, zeeeeeeeeeero akcji i nuuuuuuuuuuda w 100%

Powinnością prozy w której się w ostatnich dniach rozsmakowałem, było uderzenie najczulszych miejsc mojej wrażliwości. Głębokie dźgnięcia wymierzone w sumienie, miały mnie zaboleć i przebić pokłady odporności na ludzki ból i tragedię. Celem przewiercających na wylot duszę ukłuć miało być takie samo cierpienie, jakie spotkało postacie opowiadań pełnych rozpaczy. Chciałem się czuć tak jak oni, bohaterowie Stefana Żeromskiego, których tak mocno boli własne i często wyświechtane jestestwo. I dopiąłem swego, odczuwałem kawałek po kawałku to co oni, gdy rozbijali się sami o siebie w poczuciu sytuacji bez wyjścia. Solidarnie raniłem swoje uczucia, bo tylko wtedy przeżywałem autentyczną więź z książką, która mnie tak bardzo zainteresowała. To było dla mnie bardzo ważne, odsłonić w sobie to, czego nigdy nie potrafiłbym dokonać bez lektury opowiadań Żeromskiego.

Powyższe stwierdzenia potwierdzają jak wielką wagę ma dla mnie twórczość jednego z największych polskich pisarzy przełomu XIX i XX wieku. To właśnie on potrafi sprawić, że w mojej głowie podczas czytania co chwila przewalają się nawałnice emocji, które nieomal wyciskają łzy wzruszenia. Jego oskarżenia wynikające z troski o problemy społeczne potrafią wywołać żal z powodu życia, które bez litości biło w ludzi poprzednich epok. To on rozrywa porządek społeczny panujący w początkach polskiego kapitalizmu i punktuje jego błędy. Gdyby nie jego opowiadania, to z pewnością nie doszłyby do mnie w tak wyrazisty sposób skargi najbiedniejszych ludzi.

O czym pisze pisarz, którego opowiadania są tak nisko oceniane przez czytelników? On porusza ideały, których występowanie we współczesnym świecie jest tak bardzo ograniczone. Wyraża rozczarowanie pięknymi słowami pracy u podstaw i marzy o lepszej pozytywistycznej Polsce. Pragnie się wznieść tak wysoko, jak tylko się da, w walce ze społeczną krzywdą. Naturalistycznymi opisami przyrody opisuje coś, o czym w naszych czasach z betonu mało kiedy pamiętamy. Wprowadzając do opowiadań impresjonistyczne elementy wzbogaca swoją twórczość, co dodaje jej wielu barw. Natomiast stosując personifikację potrafi metaforycznie przedstawiać rośliny i zwierzęta tak, jakby miały nam do przekazania coś bardzo ważnego. Nie można też zapomnieć o patriotyzmie odgrywającym niebagatelną rolę w wysiłkach Żeromskiego zmierzających do naprawy społeczeństwa pod zaborami.

I cóż począć z pisarzem, który jest tak niechętnie odbierany przez młodzież zmuszaną do jego czytania? Czy jego wykreślenie z kanonu lektur szkolnych spowodowałoby nagły wzrost jego popularności, czy też stopniowe staczanie się w zapomniane otchłanie literatury? Odpowiedź nie jest prosta ale niewątpliwie taki ruch pozbawiłby wielu możliwości tych, którzy będąc dorosłymi chcieliby zanurzać się w smakach młodości. Bo przecież jeśli czegoś nie spróbujemy za młodu, to i na starość niekoniecznie musimy chcieć tego pragnąć. Dlatego moja rada jest jedna. Degustujmy Żeromskiego w każdym okresie swego życia a jeśli najdzie nas większa ochota na skosztowanie jego twórczości, to z pewnością będziemy mieli ogromny wybór jego dzieł.

Powinnością prozy w której się w ostatnich dniach rozsmakowałem, było uderzenie najczulszych miejsc mojej wrażliwości. Głębokie dźgnięcia wymierzone w sumienie, miały mnie zaboleć i przebić pokłady odporności na ludzki ból i tragedię. Celem przewiercających na wylot duszę ukłuć miało być takie samo cierpienie, jakie spotkało postacie opowiadań pełnych rozpaczy. Chciałem się...

Zdolność Żeromskiego do obserwacji i opisu przyrody jest niesamowita. Rzadko spotyka się opis, który jest dokładnym odzwierciedleniem wrażenia zmysłowego. Poza tym doceniam jego brutalność i idealne, chłodne odwzorowanie paskudnej rzeczywistości.

Zdolność Żeromskiego do obserwacji i opisu przyrody jest niesamowita. Rzadko spotyka się opis, który jest dokładnym odzwierciedleniem wrażenia zmysłowego. Poza tym doceniam jego brutalność i idealne, chłodne odwzorowanie paskudnej rzeczywistości.

Tak, aż chce się jechać na wieś...

Tak, aż chce się jechać na wieś...

Zbiór opowiadań Żeromskiego (szczególnie w wydaniu Biblioteki Narodowej) jest jakoby odzwierciedleniem całej jego kariery pisarskiej. Znaleźć tu można zarówno olśniewające perełki (kierując się analogią do reszty twórczości można wyłowić tu choćby "Przedwiośnie"),jak i nieprawdopodobne knoty (w dorobku powieściowym - "Popioły"). Myślę, że to właśnie ten dualizm formy pisarskiej zniechęca wielu odbiorców do tak wyśmienitego pisarza, jakim był Żeromski.

Zbiór opowiadań Żeromskiego (szczególnie w wydaniu Biblioteki Narodowej) jest jakoby odzwierciedleniem całej jego kariery pisarskiej. Znaleźć tu można zarówno olśniewające perełki (kierując się analogią do reszty twórczości można wyłowić tu choćby "Przedwiośnie"),jak i nieprawdopodobne knoty (w dorobku powieściowym - "Popioły"). Myślę, że to właśnie ten dualizm formy...