Seria książek „Kobiety to czytają” jest dla mnie gwarancją doskonałej lektury. Do tego wszystkiego autorką kolejnej pozycji z tej serii jest Małgorzata Warda. Nie mogło być lepiej, to dla mnie uczta, wielkie święto. Nie zawiodłam się. Mało tego, dostałam nawet więcej niż oczekiwałam. Nie zawiodłam się ani na autorce, ani na wydawnictwie i wspaniałej serii.

Ada jest piękną, młodą kobietą. Pracuje jako aktorka i modelka. Prowadzi życie spokojne i bezproblemowe. Podczas sesji fotograficznej w Chorwacji dostaje telefon od swojej siostrzenicy o tragicznym wypadku w Polsce. Siostra Ady zginęła na miejscu, zaś jej młodsza córka jest w ciężkim stanie w szpitalu. Bez zastanowienia kobieta pakuje walizki i natychmiast wyrusza do Polski. Powrót do domu zmusza Adę do powrotu do przeszłości. Problemy związane ze śmiercią siostry i opieka nad siostrzenicą budzą demony z przeszłości, przed którymi kobieta uciekła. Niestety tym razem wszelkie tajemnice muszą ujrzeć światło dziennie, aby raz na zawsze można było rozwiązać wszystkie problemy.

Bohaterka przez długie lata żyła skrywając wielką tajemnicę. Ciążyła jej, zmuszając do ucieczki przed prawdą. Ada nie była rozpieszczana przez życie, a teraz doszła śmierć siostry i opieka nad dwoma osieroconymi siostrzenicami. Jakby tego było mało, nie można znaleźć ojca dziewczynek. Wydaje się, że Adę dopadła seria dramatycznych wydarzeń. Czy kobieta będzie potrafiła zmierzyć się z przeszłością, aby zacząć żyć z czystą kartą?

Książka jest ciężka i zmusza do myślenia. Autorka ma niesamowitą zdolność do opowiadania o sprawach trudnych i tych, o których zazwyczaj się nie rozmawia. Jestem po raz kolejny pełna podziwu dla mistrzowskiego stylu Wardy. Kreacja bohaterów, dobór tematu, dialogi, poziom emocji, to wszystko składa się na niepowtarzalność stylu autorki. „Ta, którą znam” to jednak z tych książek, po których czytelnik ma kaca. Nie mogłam pogodzić się z faktem, że to już koniec. Czułam się jak odłączona od powietrza, czułam się jak porzucona... bo ja nie chciałam wychodzić z tamtego świata. Ja chciałam wiedzieć co będzie dalej, ja nadal chciałam uczestniczyć w życiu Ady. To książka, o której się nie zapomina. To książka, obok której nie przechodzi się obojętnie. Widząc ją na półce zawsze będę wspominała Adę i będę za nią tęskniła.

Pani Małgorzato (może Pani to przeczyta) ja Panią bardzo proszę, w imieniu własnym i moich koleżanek czytających też, aby Pani nigdy nie przestała pisać dla nas, aby Pani nigdy nie przestawała nas zachwycać i abyśmy nigdy nie przestały zatracać się w Pani książkach.

Dziękuję za każdą chwilę spędzoną z Pani bohaterami i bohaterkami. Proszę o jeszcze! 

Iwona Migowska