Tytuł prawdopodobnie pochodzi od bohatera powieści S. Lewisa „Babbit” – Freddy Durke.

Pierwszy raz zetknąłem się z „Ferdydurke” Gombrowicza dość dawno, na lekcji języka polskiego, ale tylko w zarysie (przerabialiśmy malutki fragment zamieszczony w podręczniku). Teraz wreszcie przeczytałem powieść w całości.

Książka jest niekonwencjonalna. Satyra na nieporadność, niedojrzałość, uleganie wpływom otoczenia. Jest to symbol buntu przeciw konwencjom, postępowania według utartych schematów, braku akceptacji społecznej. Są tu dwa wyśmienite cytaty odzwierciedlające filozofie tej problematyki: „Człowiek jest najgłębiej uzależniony od swego odbicia w duszy drugiego człowieka, chociażby ta dusza była kretyniczna” (...) „Podstawową męką jest nie co innego tylko cierpienie, zrodzone z ograniczenia drugim człowiekiem, z tego, że się dusimy i dławimy w ciasnym wąskim, sztywnym wyobrażeniu o nas drugiego człowieka”.

Mnie z lektury najbardziej utkwił w pamięci genialny fragment, gdzie Bladaczka wymusza na Gałkiewiczu zachwyt poezją, a ten żywiołowo oponuje. Jakże prosta scenka, a jednocześnie naturalna, szczera, dosadna... Wyborna charakterystyka relacji nauczyciel – uczeń.

Sporo humoru dostarcza także ustęp stanowiący satyrę na stosunki pan – służący, konsumpcjonizm, podporządkowanie, czy po prostu prostotę chłopską (państwo ino żrom, wylegujom się do góry brzuchem i choroby majom od tego).

„Ferdydurke” to słynna awangardowa powieść, która sobie zyskała uznanie nie tylko w Polsce, ale i za granicą. Nie kwestionuje wybitności dzieła Gombrowicza, ale nieco obniżę ocenę. Wydaje mi się całościowo dość nierówno napisana. Poza genialnymi fragmentami, są też niestety spore przestoje. Momentami miałem wrażenie, że czytam polskiego Marcela Prousta, ale też przez dużą cześć książki (może nawet większą) zadawałem sobie pytanie – ale o co właściwie w tym wszystkim chodzi? Ech, być może za dużo tej groteski, tej dziwności jak dla mnie...

Zakończę te recenzje tak jak Gombrowicz zakończył „Ferdydurke”;

KONIEC I BOMBA,

A KTO CZYTAŁ TEN TRĄBA!

Tytuł prawdopodobnie pochodzi od bohatera powieści S. Lewisa „Babbit” – Freddy Durke.

Pierwszy raz zetknąłem się z „Ferdydurke” Gombrowicza dość dawno, na lekcji języka polskiego, ale tylko w zarysie (przerabialiśmy malutki fragment zamieszczony w podręczniku). Teraz wreszcie przeczytałem powieść w całości.

Książka jest niekonwencjonalna. Satyra na nieporadność,...