"W każdym człowieku powinno być coś, o czym wie tylko on sam. Człowiek bez choćby jednej tajemnicy jest jak orzech, z którego po rozłupaniu zostaje sama skorupa. Ludzie za często dbają tylko o skorupę."

„Poczwarka” przedstawia dwa różne sposoby miłości… Zresztą każdy może ją odczytać jak chce, ale dla mnie jest to książka o rożnym sposobie patrzenia na niepełnosprawność, o miłości, którą trzeba się wykazać i pielęgnować. O dziecku, o Ogrodzie Pana i Darach Pana…
Zresztą nie wiem, czy to dobrze przedstawiłam… Autorka mogła mieć również co innego na myśli pisząc tę książkę, ale chyba chodzi o to, żeby każdy znalazł sens zrozumienia tego tylko dla siebie, prawda?

Ewa i Adam są doskonałą parą pod każdym względem: dobra praca, dom, świetlana przyszłość itd. Na razie brakuje im tylko doskonałego dziecka, ale co zrobią, gdy nagle okaże się, że ich idealne dziecko ma zespół Downa i to w jednym z najcięższych przypadków?
Naturalnie czytając to dzieło sama zastanawiałam się, czy dałabym sobie radę? Czy zdałabym tą próbę dojrzałości? I prawdę mówiąc nie mogę sobie odpowiedzieć…

Bez bicia przyznaję się, że jest to moja lektura szkolna i naprawdę cieszę się, że moja polonistka kazała nam to przeczytać. Czytając byłam czasem zmartwiona postawą rodziców Myszki, innym razem cieszyłam się wraz z nią chwilami szczęścia, a koniec chociaż smutny, przyniósł ukojenie…

"W każdym człowieku powinno być coś, o czym wie tylko on sam. Człowiek bez choćby jednej tajemnicy jest jak orzech, z którego po rozłupaniu zostaje sama skorupa. Ludzie za często dbają tylko o skorupę."

„Poczwarka” przedstawia dwa różne sposoby miłości… Zresztą każdy może ją odczytać jak chce, ale dla mnie jest to książka o rożnym sposobie patrzenia na niepełnosprawność, o...