W marksistowskim obrazie rzeczywistości alternatywnej nakreślonym przez autorkę, marksistowską feministkę (co wycieka z każdej strony książki) - od razu znajdujemy jedynego słusznego kandydata na mordercę. Przynajmniej ja nie miałem najmniejszej wątpliwości z jego wskazaniem. Skoro w książce nie ma przedstawicieli najbardziej skrajnych „prawicowych ekstremistów”, ani białych rasistów, szukać musimy wśród jedynej kasty nadającej się do tępienia i gnębienia. A zakończenie książki ma być wezwaniem wszystkich marksistów do pogoni nie tylko za tym psychopatą, ale także za wszystkimi przedstawicielami jego klanu i profesji. Obraz społeczny nakreślony przez autorkę jest wykoślawiony także pod wieloma innymi względami i autorka ukazuje swoją nienawiść do wszelkiego autorytetu i życia rodzinnego, chyba że rodzinę tworzą marksiści, wtedy jest cacy, bo tylko oni są normalni.
Daję cztery gwiazdki za tę historię, ponieważ przy jej czytaniu nie zanudziłem się na śmierć i nie zasypiałem, mimo prawidłowego wytypowania sprawcy niemal od pierwszych stron książki.
Nie daję więcej, bo postaci są psychologicznie niewiarygodne do absurdu i z powodu niekompetencji autorki w dziedzinach, o których trudno mi opowiadać bez spojlerowania. Dużo w tej książce momentów irytujących i przedstawiających w zasadzie wszystkich ludzi jako kretynów, tyle że jedni są mniejszymi kretynami, inni większymi. Marksiści chyba po prostu nienawidzą ludzi i nawet pisząc książkę dają temu wyraz. Przedstawiciele organów ścigania i służby więziennej, to także kretyni i nieudacznicy najgorszego sortu, przede wszystkim dlatego, że są mężczyznami. Nawet psychopata jest kretynem, który zamiast uśmiercić osobę stanowiącą zagrożenie wygłasza długie przemowy. Zawsze to mnie skrajnie wkurza w takich książkach. Zresztą nie ma książce ani jednego faceta, który wytwarzałby w czytelniku pozytywne emocje. Bo chyba nie macie drodzy czytelnicy na myśli szeryfa, który posuwa wszystko co się rusza i na drzewo nie ucieka, którego podwładni i postronni okładają bezkarnie po mordzie, a tatuś ośmiesza i upokarza permanentnie?
Zawsze, jak ktoś wypisuje głupoty na temat ucieczek z więzienia przypomina mi się seria z Discovery „Dorwać komandosa”, gdzie widać, jak nawet bardzo dobrze przygotowany i wyszkolony człowiek ma niewielkie szanse, by nie dać się schwytać przez kilkanaście godzin, natomiast w dłuższej perspektywie rzecz jest niewykonalna. A ucieczka z więzienia opisywana w książce, to political fiction po marksistowsku. Książka manipuluje także emocjami czytelnika sugerując, iż kara śmierci wykonywana jest na przypadkowych osobach, niesłusznie i w sposób masowy w USA.
Książkę oczywiście da się przeczytać, ale doprawdy zadziwiają mnie te entuzjastyczne oceny użytkowników. A mnie ciekawi, przez ile tomów nasza agentka będzie ścigać tego samego zboczeńca. Albo dwóch, skoro ten drugi uciekł z paki i kandyduje na permanentnie odgrzewany kotlet przez kolejne tysiąc tomów podobnych do siebie powieści..

W marksistowskim obrazie rzeczywistości alternatywnej nakreślonym przez autorkę, marksistowską feministkę (co wycieka z każdej strony książki) - od razu znajdujemy jedynego słusznego kandydata na mordercę. Przynajmniej ja nie miałem najmniejszej wątpliwości z jego wskazaniem. Skoro w książce nie ma przedstawicieli najbardziej skrajnych „prawicowych ekstremistów”, ani...