"Bo kiedy kogoś kochasz, to musisz pomóc mu być najlepszą wersją siebie, jaka może być."

Po przeczytaniu tej powieści siedziałam przez kilka godzin, zastanawiając się co mogłabym o niej napisać.
I po tych kilku godzinach, nadal nie wiem. Mam w głowie tyle myśli, że ciężko mi je jakoś uporządkować i ubrać w słowa.
Niemniej jednak postaram się, ponieważ ta książka nie zasługuje na to, by przejść obok niej bez poświęcenia jej chociażby kilku zdań.

Więc... Zacznijmy od początku.

Kiedy Ben i Fallon się poznają, mają po osiemnaście lat. Jednak mimo młodego wieku, oboje przeżyli więcej niż niejeden dorosły.
Fallon, mając 16 lat ledwie uniknęła śmierci w pożarze. Od tamtego momentu jej ciało i duszę pokrywają blizny.
Dziewczyna, będąc młodszą, występowała w popularnym serialu i była świetnie zapowiadającą się aktorką. Niestety, po wypadku anulowano jej kontrakt, a jej kariera aktorska się skończyła.
Można się więc domyślić, że na tym wszystkim ucierpiała również jej pewność siebie i poczucie własnej wartości.

Z kolei Ben - stracił oboje rodziców. Tatę - kiedy miał zaledwie trzy lata, a mamę, kiedy był szesnastolatkiem. Od tamtej pory jest sam z braćmi.
Jednak jest to dopiero wierzchołek góry lodowej. Aby dowiedzieć się więcej, trzeba przeczytać książkę, ponieważ nie można powiedzieć wiele bez zbytniego spoiler'owania. ;)

Tytułowy 9 listopada jest szczególną datą zarówno dla Bena jak i dla Fallon. Oboje, gdyby mogli, najchętniej wymazaliby ją z kalendarza.
9 listopada jest również dniem, w którym nasi bohaterowie spotykają się po raz pierwszy. Niestety nie mają dla siebie dużo czasu, ponieważ Fallon przeprowadza się z L.A do Nowego Jorku. Mimo to postanawiają spędzić ze sobą ten dzień. Kiedy nadchodzi czas pożegnania się, Ben wpada na pomysł jak sprawić, by od teraz mogli czekać na tę datę z niecierpliwością. Postanawia, że będą spotykać się co roku, tego samego dnia, przez pięć lat. Jednak w międzyczasie nie mogą się ze sobą kontaktować. Ich zasada brzmi "9 listopada albo nic".

Ich umowa przewiduje również, że Ben spisze wszystko w formie książki.

Szczerze mówiąc, nie wiem czego spodziewałam się po "November 9", ale na pewno nie tego, co otrzymałam.
Czytanie tej książki to był istny "rollercoaster" emocjonalny.
Historia Bena i Fallon łamała moje serce tyle razy, że nie jestem w stanie tego zliczyć.
Kiedy już myślałam, że wszystko będzie dobrze, działo się coś, czego kompletnie się nie spodziewałam i naprawdę niepokoiłam się o losy głównych bohaterów.
Nie wiem czy kiedykolwiek wcześniej czytałam książkę, której zakończenie byłoby dla mnie tak wielką zagadką.

A tak na koniec, podsumowując krótko... Była to po prostu przepiękna opowieść. Ciekawa, zaskakująca, wzruszająca, a momentami zabawna.

Cudowne było też to, że pierwszy raz, czytając jakąś historię - zastanawiałam się, czy wydarzyła się ona naprawdę. Tak bardzo mnie pochłonęła. Tak bardzo utożsamiałam się z bohaterami.
Tak bardzo tę historię pokochałam.

"Jedną z rzeczy, o których zawsze staram się sobie przypominać, jest to, że każdy ma blizny. – mówi – Wielu z nich ma gorsze ode mnie. Jedyną różnicą jest to, że moje są widoczne, a większości ludzi nie."

"November 9" jest drugą - zaraz po "Hopeless" - przeczytaną przeze mnie książką spod pióra Pani Hoover, a już jestem w stanie stwierdzić, że należy ona do moich ulubionych autorek.

"Bo kiedy kogoś kochasz, to musisz pomóc mu być najlepszą wersją siebie, jaka może być."

Po przeczytaniu tej powieści siedziałam przez kilka godzin, zastanawiając się co mogłabym o niej napisać.
I po tych kilku godzinach, nadal nie wiem. Mam w głowie tyle myśli, że ciężko mi je jakoś uporządkować i ubrać w słowa.
Niemniej jednak postaram się, ponieważ ta książka nie...