Chyba tylko Chmielewska potrafi z tym właściwym sobie wdziękiem, lekkością i poczuciem humoru połączyć w powieści swoją osobistą namiętność z przypadkową i nagłą zbrodnią. Odnaleziony trup podczas jej ukochanych konnych wyścigów? Proszę bardzo. Trup na plaży ściele się gęsto podczas gdy ona wydobywa uwielbiany maniakalnie przez siebie bursztyn? Nie ma sprawy. Zbrodnia podczas nielegalnie organizowanej ruletki? Owszem, również było i tak. Tym razem szerokie kręgi zbrodni zahaczają o kolejną miłość Chmielewskiej jaką była filatelistyka.

Dla autorki było to o tyle bezpieczne i wygodne, że pisała o tym czym się żywo interesowała i na czym się świetnie znała co też widać podczas lektury. Aczkolwiek z tą różnicą w „Bułgarskim bloczku”, że nie zanudza szczegółami jak to potrafiła robić podczas powieści związanymi z wyścigami konnymi czyli w „Wyścigach” czy „Florencji, córce Diabła”. Nie ma bowiem dla laika nic gorszego jak czytać nudne szczegóły o czymś, o czym zielonego pojęcia się nie ma i raczej mieć nie będzie chciało.

„Bułgarski bloczek” to całkiem udane połączenie kryminału i czarnej komedii. Jest trup, jest zatrzęsienie podejrzanych, są różnego rodzaju perturbacje uczuciowe i życiowe, jest cała plejada barwnych osobowości a w środku wszystkiego tradycyjnie Joanna, przypadkiem zupełnym wplątana w zbrodnię, wplątaną – a jakże – przez kolejną swoją namiętność jaką są znaczki, bowiem Chmielewska prywatnie, jak też jej książkowe alter ego, filatelistyce się oddawała z lubością i namiętnością.

Jest zabawnie, jest rozrywkowo, może szczytom jakie Chmielewska osiągała wcześniej „Bułgarski bloczek” nie sięga ale czytało się to całkiem przyjemnie.

Chyba tylko Chmielewska potrafi z tym właściwym sobie wdziękiem, lekkością i poczuciem humoru połączyć w powieści swoją osobistą namiętność z przypadkową i nagłą zbrodnią. Odnaleziony trup podczas jej ukochanych konnych wyścigów? Proszę bardzo. Trup na plaży ściele się gęsto podczas gdy ona wydobywa uwielbiany maniakalnie przez siebie bursztyn? Nie ma sprawy. Zbrodnia...