Przepowiednia Czasu jest tak samo niejasna i tajemnicza, jak jej poprzedniczki. Różnica polega tylko na tym, że mieszkańcy Podziemia nie chcą by Gregor poznał jej treść. Wszystko to za sprawą jednego zapisu, mrocznego i zapowiadającego koniec życia wojownika. Jakby tego było mało rozpoczyna się kolejna walka ze szczurami, które zwartym szykiem zmierzają do Regalii, gdzie nadal przebywają mama i siostra Gregora. Przeszkody piętrzą się na drodze młodego wojownika i los stawia przed nim kolejne zadania, a każde coraz trudniejsze. Jak poradzi sobie z taką presją? Czy ocali rodzinę i mieszkańców Podziemia? Czy wypełni się przepowiednia Sandwicha?

To już moje piąte spotkanie z mieszkańcami Podziemia i niestety ostatnie. W takich momentach czuje się żal, że już nie nastąpi powrót do tej niesamowitej krainy, w której tak wiele się dzieje. Jak wypadł ostatni tom cyklu?

Kraina rozpościerająca się pod Nowym Jorkiem nadal skrywa wiele niespodzianek i wzbudza ciekawość. Istoty ją zamieszkujące w większości przypadków zostały już poznane, ale wciąż są interesujące. Posiadają dużo ludzkich cech, przez co wzbudzają też różne emocje, tak jak i ludzie zamieszkujący Regalię. Są bohaterowie pozytywni, są negatywni, ale też tacy, którzy się pogubili lub są zbyt oddani własnej sprawie, by myśleć o losach innych. Zaskakującą rolę w tej części odgrywa Solovet. Nie sądziłam, że w taki sposób będzie postępowała. Bez zmian, ale w pozytywnym sensie pozostały Luksa i Botka. Zachowanie, szczególnie tej ostatniej, wzbudza uśmiech i porusza. Zmienia się Gregor. W miarę poznawania przepowiedni i obserwacji wydarzeń w jego sercu zaczyna gościć więcej mroku. Nic nie wygląda już tak samo. W sumie jak na tak młodego chłopca przeszedł wiele i nie wiadomo, jak długo jeszcze będzie sobie radził z chaosem, który wciąga go coraz mocniej. W mojej pamięci na długo jeszcze zagoszczą Ripred, Ares i Temp.

Wspaniale przedstawiony świat od razu wciąga w wir nowych wydarzeń. Rządzi w nim brutalność, toczą się walki, ale jest też miejsca na poświęcenie, przyjaźń, zalążki miłości, rodzinę i chęć niesienie pomocy. Nie jest łatwo walczyć o swoje przekonania i mimo szerzącego się w sercu mroku znaleźć siłę i nadzieję, by działać dalej nawet, gdy sprawa wydaje się z góry przegrana. W tej części jest zdecydowanie więcej mroku, ale jest też szczególny kod do złamania i nowe zagadki do rozwikłania.

Dzieje się bardzo dużo. Wydarzenia się przeplatają, sklejając wszystko w spójną całość. Czasem zaskakują, innym razem nieco mniej, ale na brak akcji nie można narzekać. Czas ucieka bardzo szybko i nie ma go zbyt wiele na pomyłki. Szczury są bezwzględne i dobrze przygotowane do ataku z doskonale znanym z poprzednich części szefem na czele. Rozegra się wkrótce ostateczna walka i los całej krainy zależy od jej wyniku. Każdy z bohaterów w głębi serca czuje niepokój i niepewność, a co z tego wyniknie przekonajcie się sami.

„Gregor i kod pazura” to świetne ukoronowanie serii pełnej przygód, tajemnic i dobrze skrojonych postaci. Autorka nie daje się czytelnikom ani przez chwilę nudzić, stawiając przed bohaterami co rusz nowe wyzwania. Zakończenie niesie też pewne uniwersalne przesłanie. Kroniki Podziemia to bardzo dobra seria młodzieżowa, o czym świadczy chociażby fakt, że każdy kolejny tom czyta się z coraz większym zainteresowaniem. Ostatnia część trzyma poziom i dobrze uzupełnia wszelkie luki.

http://ksiazki-moj-maly-swiat.blog.pl/2016/11/09/gregor-i-kod-pazura-suzanne-collins/

Przepowiednia Czasu jest tak samo niejasna i tajemnicza, jak jej poprzedniczki. Różnica polega tylko na tym, że mieszkańcy Podziemia nie chcą by Gregor poznał jej treść. Wszystko to za sprawą jednego zapisu, mrocznego i zapowiadającego koniec życia wojownika. Jakby tego było mało rozpoczyna się kolejna walka ze szczurami, które zwartym szykiem zmierzają do Regalii, gdzie...