Aleksandra Marinina po ukończeniu studiów prawniczych pracowała w moskiewskiej milicji przez prawie 20 lat. Jeszcze w jej trakcie rozpoczęła przygodę pisarską, by ostatecznie poświęcić się tylko wymyślaniu kryminałów na papierze. Bohaterką chyba trzydziesto-częściowej serii jest major Aleksandra Kamieńska, w złowrogiej pętli ok. 34 lat, sama ale nie samotna.

W tej części Stasia (ci Rosjanie każde imię dopasują jako zdrobnienie do każdego imienia, zupełnie nie rozumiem klucza doboru, ani mentalności, ani niczego...) wiąże ze sobą tajemnicę zaginięcia teczek kilku spraw z komendy miejskiej, jak się okazuje kilka z nich jest ze sobą powiązanych. Zaczyna się od próby wyłudzenia haraczu od niewinnego małżeństwa, które zaadoptowało dziecko. Ten wątek chyba został zapomniany przez przez wszystkich, po prostu się urwał, gdzieś za 1/4 książki. Śledztwo się toczy w innych sprawach, jednocześnie przeplatane narracją sprawców, których nie udało mi się wykryć, ale po co, skoro wykrywa ich moskiewska milicja?! Właściwie kto jest sprawcą nie ma żadnego znaczenia, bowiem autorce nie udaje się wywrzeć jakiegokolwiek wrażenia, zawiązać więzi między nim, a którymkolwiek z bohaterów lub też sprawców. To, co się działo było mi zupełnie obojętne, rozróżniałam postaci, jakoś udało mi się nie pogubić w tej płodności i lubości do wymieniania rosyjskich imion. Wyjawienie, kto jest sprawcą zupełnie ale to zupełnie nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, a miało?? No nie wiem, jakoś dobrze by było gdybym czuła ulgę, zadowolenie, że udało im się, sprawiedliwość zwyciężyła, źli zgniją za kratami. To, czy zabił X czy Y, czy też Abc nie ma znaczenia i niczego tutaj nie zmienia, nie ma zaskoczenia, nic. Wspomniałam, że wątki się przeplatają, możemy śledzić poczynania obu stron, jednak rozdziały napisane są identycznym językiem, wszyscy używają takiego samego słownictwa jakby mieli ten sam charakter, poziom intelektualny i sposób bycia. To bardzo męczy, nuży, a w końcu nudzi i śmieszy. Książkę zaczęłam czytać z nudów i niemożności robienia czegokolwiek innego, miałam ponad 38 stopni gorączki, i na takie warunki była idealna. Równocześnie z procesem zdrowienia otwierały mi się oczy i głowa zaczynała myśleć jakby klarowniej, lekturę skończyłam tylko dlatego, że w końcu odkryłam element komiczny, jakim jest nieudolny styl, pompatyczne imperialne nazewnictwo, słownictwo bardzo tanie harlequinowe. Całość karykaturalnie komiczna.

No dobra, nie będę owijać w bawełnę i powiem po prostu, że zupełnie nie rozumiem fenomenu dlaczego te marne wypociny, najprawdopodobniej sponsorowane przez jakiś organ ds. poprawy wizerunku rosyjskiej policji zostały przetłumaczone na dwadzieścia trzy języki. Dlaczego sprzedaje się świetnie w Rosji rozumiem, dyskotekowy folklor, naiwne słownictwo, infantylny i śmieszny język, nieudolny wręcz, wątki poboczne niczym z najmarniejszego romansidła klasy "e". Niektóre elementy tak brawurowo lekko i niepotrzebnie rozwijane, że wielokrotnie przecierałam oczy ze zdumieniem, ani nie budują nastroju, ani nie są potrzebne do zbudowania tła, ani postaci, dodają jedynie objętości.Dodatkowo po przeczytaniu Marininy można utwierdzić się w przekonaniu, że Rosjanki uwielbiają luksus, w tym celu łowią mężczyzn, którzy mają im go zapewnić, najlepiej spełniają się w domu i kuchni, tak, wystrojone, zrobione, szczęśliwe, że upiekły prosiaka. Mężczyzna kroi ogórki, kobieta kroi ozdobnie, jajka także, nawet najbardziej wyemancypowana kobieta w zmaskulinizowanej milicji. No boki zrywać, przeczytajcie, rozerwiecie się, co tam intryga, co tam kryminał, tu tło jest najlepsze. Świat jest straszny ale milicja w Rosji pracuje nieustannie, marnie opłacana ale uczciwa i sumienna, wbrew wszystkiemu i wszystkim zaprowadza sprawiedliwość, a Rosyjskie kobiety mogą mdleć z wrażenia podczas lektury czytanej ukradkiem gdzieś między wstawieniem pieczeni do piekarnika, a zrobieniem trwałej. Spasiba ale na kolejną część się nie skuszę.

Aleksandra Marinina po ukończeniu studiów prawniczych pracowała w moskiewskiej milicji przez prawie 20 lat. Jeszcze w jej trakcie rozpoczęła przygodę pisarską, by ostatecznie poświęcić się tylko wymyślaniu kryminałów na papierze. Bohaterką chyba trzydziesto-częściowej serii jest major Aleksandra Kamieńska, w złowrogiej pętli ok. 34 lat, sama ale nie samotna.

W tej części...