Kilka lat temu przeczytałam książkę Anne O’Brien o Katarzynie Walezjuszce. Wzbudziła we mnie mieszane uczucia, ale nie była najgorsza, poza tym często poszczególne książki jednego autora są na bardzo różnym poziomie. Postanowiłam dać jej kolejną szansę i tak w moje ręce wpadła ,,Niepokorna księżna”.

Katarzyna Swynford jest młodą wdową, która samotnie wychowuje trójkę dzieci. Z powodu problemów finansowych postanawia poszukać pomocy na dworze królewskiego syna, Jana z Gandawy. Mężczyzna jednak zamiast pozycji na dworze, proponuje kobiecie stanowisko… nałożnicy. Katarzyna początkowo odmawia, ale nie może oprzeć się urokowi księcia i wkrótce dochodzi do romansu. Jednak Jan jest żonaty z Konstancją Kastylijską i na pierwszym miejscu jest dla niego walka o tron w królestwie żony.

Podzieliłabym tę książkę na dwie części. Pierwsza, opowiadająca o początkach relacji Jana i Katarzyny, jest prostym romansem historycznym, przypomina trochę harlequina, ale bez opisowych scen łóżkowych. Mamy przystojnego, silnego mężczyznę i niewinną, łagodną, ale piękną kobietkę, wielkie uczucie, które rozkwita praktycznie w jednej chwili i jakieś przeciwności. Irytowała trochę płytkość i schematyczność samych postaci, jak i fabuły (wiem, że autorka opiera się na faktach, ale mogła dać trochę głębi) oraz praktycznie brak tła historycznego – przed przeczytaniem nie wiedziałam praktycznie nic o Janie z Gandawy, po przeczytaniu wiem niewiele więcej. Mam też wrażenie, że autorka za bardzo chciała uwznioślać uczucie bohaterów oraz podkreślać, jaka to Katarzyna nie jest nieszczęśliwa i biedna, przez co pojawiały się scen sprzeczne z logiką powieściową (siostra bohaterki w jednej chwili mówiąca, że chce zdradzić męża, a dosłownie stronę później oburzająca się na romans Katarzyny) oraz konwenansami epoki (Jan i Konstancja obejmujący się i całujący publicznie, żeby Katarzyna mogła pocierpieć). Irytowało mnie skupienie się na samym romansie i brak jakichkolwiek innych relacji – Katarzyna ma kilkoro dzieci z obu związków i praktycznie nie ma z nimi interakcji, w ogóle nie czuć, że jej na nich zależy. Ale ogółem – prosta, nieskomplikowana, przesłodzona historia, która nikomu krzywdy nie zrobi.

Niestety, potem dochodzi do rozstania pary i momentu, kiedy Jan wyrzeka się publicznie Katarzyny. Mężczyzna oficjalnie rezygnuje z praw do niej oraz wsparcia ich dzieci, wyrzuca ją z zamku i twierdzi publicznie, że go zwiodła i jest ladacznicą (potem wychodzi, że nie, ale niesmak pozostał),a ona po początkowej rozpaczy stwierdza, że zrobił to dla jej dobra i uwaga, to ona jest głupia i egoistyczna, że wątpi w jego uczucia i ma pretensje. Kiedy się schodzą, Katarzyna uznaje, że też była współwinna temu wszystkiemu i musi to wynagrodzić Janowi, chociaż przez całą książkę zachowywała się jak jego piesek do bicia i dosłownie raz wyraziła swoje zdanie. Ba, okazuje się też, że Jan w czasie ich związku zdradzał Katarzynę z różnymi kobietami, a ona też stwierdza, że przecież to mężczyzna i ma większe potrzeby, a ona go kocha, więc musi wybaczyć. W tym momencie straciłam jakąkolwiek sympatię do tej książki i gdybym nie była wtedy w pociągu, po prostu chyba zrobiłabym pierwszego od dawna DNF-a lub nawet wyrzuciła ją przez okno. Dla mnie to nie jest historia o miłości, tylko o ślepym, chorym uzależnieniu od drugiej osoby, które w dzisiejszych czasach powinno być przepracowywane z pomocą terapeuty. Wiem, że to były inne czasy i potrafiłbym przymknąć oko na pewne akcje Jana, gdyby autorka chociaż minimalnie zaznaczyła, że tak było kiedyś, a teraz nie i powinniśmy się z tego cieszyć – tu Jan jest niemalże rycerzem na białym koniu. Śmieszne jest to, że blurb na okładce głosi, że Katarzyna to ,,kobieta, która wyprzedziła swoją epokę”. Katarzyna nie ma w sobie nic z emancypantki i zaakceptowałabym to (lubię kiedy bohaterowie zachowują się w miarę zgodnie z obyczajami epoki),ale problem jest taki, że ona w ogóle się nie szanuje, jest po prostu zabawką w rękach Jana i cieszy się z tego. O wiele bardziej silna i zdecydowana jest Konstancja, która jest dumna ze swego pochodzenia, domaga się wierności od małżonka i walczy o swoje, ale oczywiście w tym kontekście musi być czarnym charakterem. Mam wrażenie, że niektórzy uważają, że wystarczy uczynić główną bohaterką kobietę, żeby powieść była ,,feministyczna”, ale tak nie jest – w tym wypadku miałam wrażenie, że przesłanie jest takie, że po co kobietom jakaś wolność i szacunek, lepiej być niewolnicą mężczyzny. I można powiedzieć, że przesadzam i jestem jakąś szaloną feministką, ale w dzisiejszych czasach nadal w wielu kręgach pokutuje przekonanie, że mężczyznom więcej wolno i oni są inni, a kobieta ma wybaczać i wtedy udowadnia swoją miłość. I przez to, że popkultura utrwala w nas przekonanie, że taki układ jest dobry i romantyczny, potem w realnym życiu są kobiety, które tkwią w toksycznych związkach, są zdradzane i poniżane, ale nie umieją uciec, bo mają zakodowane, że wtedy zdradzą piękne uczucie, jakim jest miłość. Albo są potępiane społecznie, gdy próbują się wyrwać z takiej relacji.

Niestety, ta książka solidnie mnie rozczarowała i zakończyłam ją po prostu wściekła i oburzona. Jak narzekałam na wątki romantyczne w ,,Krwi i miodzie” lub ,,Na brzegu kłamstw”, tak tutaj było o wiele mocniej i trudno było mi w jakikolwiek łagodniejszy sposób wypowiedzieć się o tej ,,Niepokornej księżnej”. Za inne pozycje od pani O’Brien podziękuję.

,, (…) miłość, z całą swą głębią, niuansami i zwrotami akcji, jest ciężarem dla tych, którzy zostaną pochwyceni w jej sieci.”

Kilka lat temu przeczytałam książkę Anne O’Brien o Katarzynie Walezjuszce. Wzbudziła we mnie mieszane uczucia, ale nie była najgorsza, poza tym często poszczególne książki jednego autora są na bardzo różnym poziomie. Postanowiłam dać jej kolejną szansę i tak w moje ręce wpadła ,,Niepokorna księżna”.

Katarzyna Swynford jest młodą wdową, która samotnie wychowuje trójkę...

Oj, daleko tej książce do książek Pani Gregory. Rozterki miłosne i przemyślenia, które nie mają nic wspólnego z umiejscowieniem w konkretnej epoce, znane nazwiska rodów bez porządnego oparcia historycznego jak to dzieje się w powieściach Philippy Gregory. Jeśli ktoś lubi romanse opowiedziane na oparciu przemyśleń widzianych od strony kochanki, to można po nią sięgnąć bez oczekiwań na intrygi, średniowieczne knowania, trucizny i spekulacje. Opowiastka na zimowe wieczory, wspomagacz przed snem, bo niektóre rozwlekłe rozważania i dywagacje głównej bohaterki fenomenalnie usypiają.

Oj, daleko tej książce do książek Pani Gregory. Rozterki miłosne i przemyślenia, które nie mają nic wspólnego z umiejscowieniem w konkretnej epoce, znane nazwiska rodów bez porządnego oparcia historycznego jak to dzieje się w powieściach Philippy Gregory. Jeśli ktoś lubi romanse opowiedziane na oparciu przemyśleń widzianych od strony kochanki, to można po nią sięgnąć bez...

Miała być lepsza niż Gregory, ale nie jest. Książka to praktycznie tylko westchnienia miłosne (gniewu, zazdrości również) kobiety i mężczyzny. Brak dobrze wprowadzonego tła historycznego, jakiejś akcji, czyli tego, co jest tak cenne u Gregory. Znudziła mnie ta książka, ale dotrwałam do końca.

Miała być lepsza niż Gregory, ale nie jest. Książka to praktycznie tylko westchnienia miłosne (gniewu, zazdrości również) kobiety i mężczyzny. Brak dobrze wprowadzonego tła historycznego, jakiejś akcji, czyli tego, co jest tak cenne u Gregory. Znudziła mnie ta książka, ale dotrwałam do końca.

Kobieta, która wyprzedziła swoją epokę.

Anglia, XIV wiek. Po śmierci męża lady Katarzyna Swynford wychowuje samotnie trójkę dzieci, a po mężu odziedziczyła jedynie zrujnowaną posiadłość. O pomoc zwraca się do Jana z Gandawy, syna króla Edwarda III. Książę proponuje, by została jego kochanką. Zauroczona nim Katarzyna szybko ulega. Ale Jan jest mężem Konstancji Kastylijskiej i zamierza ubiegać się o tron Kastylii. Anglia, uwikłana w wojnę stuletnią, potrzebuje tego sojuszu. Jan musi przedłożyć dobro kraju nad miłość. Pragnąc uniknąć skandalu, publicznie oskarża Katarzynę o to, że go uwiodła i nakazuje jej opuścić dwór. Upokorzona Katarzyna jest pewna, że na zawsze utraciła ukochanego. Jednak uczucie, które połączyło ją z Janem, okazuje się silniejsze niż polityczne racje i konwenanse.

Kobieta, która wyprzedziła swoją epokę.

Anglia, XIV wiek. Po śmierci męża lady Katarzyna Swynford wychowuje samotnie trójkę dzieci, a po mężu odziedziczyła jedynie zrujnowaną posiadłość. O pomoc zwraca się do Jana z Gandawy, syna króla Edwarda III. Książę proponuje, by została jego kochanką. Zauroczona nim Katarzyna szybko ulega. Ale Jan jest mężem Konstancji Kastylijskiej...

Książka byłaby naprawdę dobra, gdyby nie to, że wszystko, co nie jest dialogiem, jest opisem rozmyślań głównej bohaterki. A ma ona typowe dla romansu 'rozkminy' typu "Dlaczego on jest zły, przecież to on mi złamał serce. Co powinnam teraz zrobić? Nasza miłość jest jak wschodzące słońce...." itp. Dosłowna tandeta, puste słowa, bezsensowne rozmyślania. Aż dziwne, że takie ochy i achy nie były opatrzone opisami scen erotycznych (nie znajdziecie tu ani jednego opisu sceny łóżkowej). Przez to książka okazała się nie tyle romansem, co po prostu nawiną opowiastką dla spragnionych uczuć i znudzonych życiem młodych kobiet (bez obrazy, takie mam wrażenie, ale nie mam na celu krytyki żadnego czytelnika). Przy lekturze chyba nie da się wyrobić o Katarzynie dobrej opinii ani jej współczuć.
Akcja wlecze się strasznie, cała powieść to przedramatyzowana lub nazbyt romantyczna wylewność standardowej kobiety. Po 200 stronach, gdy nic nie ruszyło do przodu, miałam ochotę zaprzestać lektury. Gatunek i zamysł ciekawe, ale wyszło dość słabe nudzidło.

Książka byłaby naprawdę dobra, gdyby nie to, że wszystko, co nie jest dialogiem, jest opisem rozmyślań głównej bohaterki. A ma ona typowe dla romansu 'rozkminy' typu "Dlaczego on jest zły, przecież to on mi złamał serce. Co powinnam teraz zrobić? Nasza miłość jest jak wschodzące słońce...." itp. Dosłowna tandeta, puste słowa, bezsensowne rozmyślania. Aż dziwne, że takie...

Na pewno nie jest to kolejna Phillipa Gregory :) Podobieństwa można się doszukać chyba jedynie w czasach historycznych, w jakich osadzona jest fabuła. Pani O'Brien napisała po prostu historyczny romans, zbeletryzowała losy Katarzyny Swynford, kochanki Jana z Gandawy, wplatając tło historyczne tylko wtedy, kiedy sytuacja tego wymagała. Autorka skupiała się na opisach uczuć łączących Katarzynę i Jana, pozostawiając nawet takie kwestie, jak urodzenie kolejnego dziecka czy wojnę, na drugim planie. Dlatego trudno było mi tą książkę dokończyć.
Niemniej jednak warto zapoznać się z tą książką, ponieważ główna bohaterka jest, w perspektywie losów przyszłych królów i królowych Anglii, kluczową postacią.

Na pewno nie jest to kolejna Phillipa Gregory :) Podobieństwa można się doszukać chyba jedynie w czasach historycznych, w jakich osadzona jest fabuła. Pani O'Brien napisała po prostu historyczny romans, zbeletryzowała losy Katarzyny Swynford, kochanki Jana z Gandawy, wplatając tło historyczne tylko wtedy, kiedy sytuacja tego wymagała. Autorka skupiała się na opisach uczuć...

Na początku książka wydała mi się zwykłym średniowiecznym romansidłem. Czytając książki opisujące te czasy szukam w nich informacji jak sobie ludzie radzili bez systemowego ogrzewania, kanalizacji, oświetlenia, bez środków przeciwbólowych. Katarzyna miała dzieci z pierwszego małżeństwa, a następnie dzieci ze swoim kochankiem. Poza rozterkami duszy, szukałam jak wtedy kobiety sobie radziły z taką gromadką dzieci, bez pampersów, bez gotowych dań w słoiczku. Z każdą kolejną stroną książki historia Katarzyny i jej rozmyślań o księciu mnie wciągnęła. Miłość nie zna ograniczeń czasu ani epoki.

Na początku książka wydała mi się zwykłym średniowiecznym romansidłem. Czytając książki opisujące te czasy szukam w nich informacji jak sobie ludzie radzili bez systemowego ogrzewania, kanalizacji, oświetlenia, bez środków przeciwbólowych. Katarzyna miała dzieci z pierwszego małżeństwa, a następnie dzieci ze swoim kochankiem. Poza rozterkami duszy, szukałam jak wtedy...

"Niepokorna Księżna" przedstawiana jest jako powieść historyczna, opowiadająca o losach księcia Jana Lancastera i jego kochanki Katarzyny Swynford na tle burzliwej historii Anglii w XIV wieku. Zapewne nie każdemu miłośnikowi historii przypadnie ta książka do gustu, gdyż akcji w niej niewiele, informacji o postaciach (poza główną parą bohaterów) i wydarzeniach historycznych też, i aby zrozumieć pewne koligacje rodzinne czy tok wydarzeń, trzeba szukać informacji gdzie indziej.
Całość jednak mnie w jakiś sposób ujęła. Jest to historia trudnej miłości królewskiego syna i kobiety z niższego stanu, tym bardziej trudnej, że w oczach ludzi i potężnego wówczas Kościoła, grzesznej, jako że książę był już żonaty. Książka nie jest jednak typowym, płytkim romansem. Dziś wiele małżeństw i związków rozpada się, często z byle powodu. Jan i Katarzyna potrafili utrzymać swoją miłość przez kilkadziesiąt lat, do śmierci, wbrew dosłownie całemu światu, w czym niezbędna okazała się dobra wola obu stron, umiejętność kompromisu i wybaczania.

"Niepokorna Księżna" przedstawiana jest jako powieść historyczna, opowiadająca o losach księcia Jana Lancastera i jego kochanki Katarzyny Swynford na tle burzliwej historii Anglii w XIV wieku. Zapewne nie każdemu miłośnikowi historii przypadnie ta książka do gustu, gdyż akcji w niej niewiele, informacji o postaciach (poza główną parą bohaterów) i wydarzeniach historycznych...

Rozczarowanie.. sięgając po tą pozycję, myślałam, że odnajdę w niej rozmach Philippy Gregory i jej powieści. Jednak jak dla mnie bliżej tej pozycji do bardziej wysublimowanego Harlequina, niż do powieści historycznej.

Rozczarowanie.. sięgając po tą pozycję, myślałam, że odnajdę w niej rozmach Philippy Gregory i jej powieści. Jednak jak dla mnie bliżej tej pozycji do bardziej wysublimowanego Harlequina, niż do powieści historycznej.

Nigdy mi się nie znudzą takie ksiazkiy🤩

Nigdy mi się nie znudzą takie ksiazkiy🤩