Dobijam do końca lektury, lecz w drodze wyjątku pozwolę sobie na przyspieszoną o parę stron opinię. To, że nie mogę jeść czytając ją to mało... Bo zdarzyło mi się nawet kilka razy (3!!!) przegapić przystanek autobusowy w drodze do domu. Dla mnie to jest poprostu horror. Fakt, ostatnio nie jestem na bieżąco z wydarzeniami na świecie - mam małe dziecko i nadmiar obowiązków - co mnie jednak nie usprawiedliwia, lecz nie miałam wcześniej okazji trafić na informacje na temat instytucji o groźnie brzmiącej nazwie Barnevernet. To co przeczytałam jest dla mnie przerażające, a nie należę do osób rozklejających się przy pierwszej lepszej łzawej historii. W zasadzie trafiłam na książkę przypadkiem i nie do końca wiedziałam o czym będzie - sądziłam, że to lektura o podejściu państwa do obywateli i skutkach (nad)opiekuńczości. Tymczasem jestem wstrząśnięta. Trudno mi poddać reportaż ocenie - historie mnie przerastają i zacierają to co w normalnym przypadku poddawałabym ocenie. W każdym razie do Norwegii się zraziłam - pozostanę przy zdjęciach fiordów i skandynawskiej kuchni. Może i jestem stronnicza jednak będąc rodzicem -w dodatku takim wychowanym w polskie kulturze dla której macierzyństwo to nienaruszalna świętość-nie potrafię podejść do tych spraw obojętnie.

Dobijam do końca lektury, lecz w drodze wyjątku pozwolę sobie na przyspieszoną o parę stron opinię. To, że nie mogę jeść czytając ją to mało... Bo zdarzyło mi się nawet kilka razy (3!!!) przegapić przystanek autobusowy w drodze do domu. Dla mnie to jest poprostu horror. Fakt, ostatnio nie jestem na bieżąco z wydarzeniami na świecie - mam małe dziecko i nadmiar obowiązków -...