Drugi tom zbiorczy, polskiego wydania cyklu Antares, zawiera pozostałe trzy epizody, opisujące przygody Kim Keller i jej przyjaciół na morderczej planecie. Wydawnictwo Egmont zadbało o to aby czytelnicy nie mający dotąd do czynienia z całą serią wypraw panny Keller, mogli zapoznać się ze skrótem jej historii. Dotyczy on wydarzeń jakie miały miejsce na Aldebaranie oraz Betelgezie oraz przybliża wszystkie najważniejsze postacie biorące w nich udział. Dzięki temu czytelnik potrafi się szybko połapać w zawiłościach fabularnych opisanych w Antaresie, a tych od czwartego tomu nie brakuje. Co więcej, nie tylko nie wyjaśniają wszystkich tajemnic, ale też dają nam zapowiedź nowych przygód ludziom którym przyszło walczyć o przetrwanie w tym dziwnym świecie.

Akcja czwartego epizodu rozgrywa się jednocześnie w bazie głównej kolonii oraz na sawannach Antaresu, które przemierza grupa rozbitków drugiego promu. Kim nadal nie może się otrząsnąć po wydarzeniach jakie rozegrały się nad brzegiem morza, jednak walka o przetrwanie w tym wyjątkowo niegościnnym miejscu, uchodzącym początkowo za raj, zmusza ją do racjonalnego działania. Podczas przeprawy przez sawannę, grupa natrafia na jaskinie, a w nich rysunki naskalne do złudzenia przypominające te z czasów prehistorycznych na Ziemi, pozostawionych przez pierwotnych ludzi. Odkrycie jest wiekopomne, jednak Marca oraz Kim niepokoi fakt, że na planecie nie ma śladu rozwiniętej cywilizacji. Tymczasem sprawy w głównym obozie kolonii przybierają naprawdę zły obrót. Sekta pod przewodnictwem Jedediacha Thorntona, przejmuje władzę, rozwiązując tym samym policję i ustanawiając własne służby porządkowe oraz prawo w myśl swych radykalnych poglądów. Prowadzi to tylko do zaognienia konfliktu, w którym czynny udział bierze Alxea oraz Pan Pad, zyskując sobie tym samym przychylność racjonalnie myślących kolonistów.

Album pokazuje jak wspaniała a zarazem bezwzględna może być natura, ale również człowiek. To co ich od siebie odróżnia to ludzka bezmyślność, w tym przypadku pchana paranoją. Widać to szczególnie mocno na wyznawcach religii szerzonej przez Jedediacha, której prawa sprowadzają kobiety do przedmiotów. To jest główny zapalnik w społeczeństwie kolonistów, gdzie wiele kobiet znajduje się na wysokich stanowiskach wojskowych czy cywilnych. Zatem gdy dochodzi do przewrotu i przejęcia władzy przez radykałów, sytuacja wewnątrz kolonii się zaostrza. W tak niebezpiecznym otoczeniu jakim jest Antares, grozi to śmiertelnymi konsekwencjami, w których mogą ucierpieć wszyscy, a nie tylko jedna ze stron. Widzą to nie tylko "zbuntowane" kobiety z Alexą na czele, ale również mężczyźni, w dużej mierze nie podzielający "samczej dominacji".

Tymczasem Antares pokazuje swoją drugą, chyba jeszcze mroczniejszą stronę, po tym jak grupa Kim Keller odkrywa naskalne malowidła. Dowodzą istnienia istnienia inteligentnej cywilizacji, jednocześnie zadając pytanie co się z nią stało. Nic nie wskazuje na to aby ów lud ewoluował na tyle aby założyć miasta czy tym bardziej odbywać podróże międzygwiezdne, a mimo to istniał na tej złowrogiej planecie. W splot tych zagadek wplątuje się ponownie kilka tajemniczych zjawisk z jakimi dotąd spotkali się koloniści zarówno w okolicach bazy głównej jak i przy rozbitym promie. Czytelnik nadal nie uzyskuje żadnych wskazówek pozwalających rozwiązać mu zagadkę tych osobliwości, zaś pytań jest coraz więcej.

Epizod czwarty kończy pewne wątki związane z konfliktem wokół sekty Jedediacha, ale jednocześnie pozostawia czytelnika z masą pytań i światłem nowej wyprawy na jedną z pobliskich planet systemu. Zagadką pozostaje tajemnicze zjawisko jakie ma miejsce na Antaresie oraz to co odkryli Kim i Marc w jaskiniach. Pozostając z takim bagażem doświadczeń oraz wieloma niewiadomymi, a przy tym możliwością szybkiego poznania dalszych losów naszych bohaterów dzięki wydaniu zbiorczemu, ma się ochotę przeczytać całość jednym tchem. To jest chyba najlepszy dowód na to, że Leo nie wyszedł z wprawy i Antares trzyma poziom poprzedników.

Drugi tom zbiorczy, polskiego wydania cyklu Antares, zawiera pozostałe trzy epizody, opisujące przygody Kim Keller i jej przyjaciół na morderczej planecie. Wydawnictwo Egmont zadbało o to aby czytelnicy nie mający dotąd do czynienia z całą serią wypraw panny Keller, mogli zapoznać się ze skrótem jej historii. Dotyczy on wydarzeń jakie miały miejsce na Aldebaranie oraz...

Błędnie uznałem, że druga część „Antaresa” będzie również wielkim finałem „Światów Aldebarana”. Obecnie we Francji wychodzi seria „Retour sur Aldébaran”, a sam samo zakończenie omawianego tomu bardzo wyraźnie sugeruje dalszy ciąg. Czy jednak mimo to warto się zapoznać z tą opowieścią?

Koloniści na Antaresie postanawiają zorganizować wyprawę na nieznaną planetę Antares-4, skąd wystrzelono tajemniczy promień świetlny. Kim planuje wziąć udział w ekspedycji, ale coraz większą władzę pośród kolonistów zyskuje sekta religijna.

Niestety autor wyraźnie nie ma talentu do zakończeń swoich miniserii. W poprzednim tomie uwagę czytelnika przykuwała tajemnica. Tutaj też mnożą się różne zagadkowe elementy, który pozwalają snuć własne teorie. Ostatecznie jednak czytelnik nie dostaje tak naprawdę żadnych odpowiedzi, a jedynie bardzo rozczarowujące sugestię tego, co się wydarzyło. Mam nadzieję, że okaże się to tylko sugestią i prawdziwe wyjaśnienie będzie dopiero w kolejnej miniserii.

Całkiem przejmujący jest tu motyw opresyjnej religii, gdzie kobiety są traktowane jako podludzie. Można tu zauważyć pewne paralele do podobnych sytuacji na świecie, również w Polsce. Osobiście jednak nie do końca podobało mi się, że tak jednoznacznie ukazano sektę. Przez to jej przedstawiciele nie wydają mi się wiarygodnymi postaciami.

W dalszym ciągu dużą rolę odgrywają tu rozterki sercowe głównych bohaterów. Niestety przypominają one słabą telenowelę, gdzie dialogi są sztuczne, a problemy wydają się strasznie wydumana. Na dodatek zakończenie ostatecznie pozbawia te wątki jakiegokolwiek dramatyzmu. Bardzo obiecujący był motyw pewnej młodej dziewczyny, która wybrała dosyć specyficznie obiekt swoich uczuć, ale też zostaje to dosyć bezpiecznie zakończone.

Pod względem graficznym jak zawsze duże wrażenie robi obca fauna i flora. Udaje się pokazać, że nowa planeta różni się od Antaresa, a istoty ją zamieszkujące bardziej kojarzą się z wielkimi owadami. Niestety same postacie są tutaj bardzo sztywne.

Warto wspomnieć o pewnych dodatkach w tomie. Polski wydawca wziął pod uwagę, że od premiery polskiego wydania pierwszej części „Antaresa” minęły dwa lata i na początku jest streszczenie wszystkich wcześniejszych komiksów ze „Świata Aldebarana” wydanych po polsku. Bardzo miły gest, chociaż jak dla mnie trochę za mało miejsca poświęcono pierwszej części „Antaresa”. Poza tym jest też wywiad z autorem, lecz nie rozmawia on tutaj o „Światach Aldebarana”, ale o nowym projekcie. Dla mnie trochę szkoda, bo lubię dowiedzieć się co autor miał na myśli, ale dobrze też wiedzieć o jego innych planach.

Niestety po lekturze czułem się podobnie rozczarowany jak po „Betelgezie”. Wiem, że w ramach „Światów Aldebarana” jest też prequel „Surivants” niewydany do tej pory po polsku. Pewnie kiedyś po niego sięgnę, ale pod względem scenariuszowym ten twórca dużo stracił w moich oczach.

Błędnie uznałem, że druga część „Antaresa” będzie również wielkim finałem „Światów Aldebarana”. Obecnie we Francji wychodzi seria „Retour sur Aldébaran”, a sam samo zakończenie omawianego tomu bardzo wyraźnie sugeruje dalszy ciąg. Czy jednak mimo to warto się zapoznać z tą opowieścią?

Koloniści na Antaresie postanawiają zorganizować wyprawę na nieznaną planetę Antares-4,...

No i ostatnia część za mną... Trzyma poziom poprzednich części - jeśli idzie o fabułę. Jednak to już nie ta sama bioróżnorodność ksenobiontów jak w poprzednich częściach. Fabularnie, natomiast, nie tylko otrzymujemy finał ALE również otwarcie nowych wątków. Może to wstęp do nowych części? Było by świetnie! LEO porusza (jak niemal w każdej części) tematy fanatyzmu religijnego i traktowania kobiet. Zatem nie jest to "płaski" komiks SF ale świetna nowela graficzna z całkiem bogatą i interesującą fabułą, świadoma społecznych problemów, które ekstrapolowane są na procesy kolonizacji obcych planet. Człowiek jest zawsze słabym ogniwem. Jak postrzegała by nas obca rasa? Czy faktycznie wyższy rozwój technologiczny to wyższa etyka i moralność? Ciekawe pytania, ciekawe odpowiedzi.

No i ostatnia część za mną... Trzyma poziom poprzednich części - jeśli idzie o fabułę. Jednak to już nie ta sama bioróżnorodność ksenobiontów jak w poprzednich częściach. Fabularnie, natomiast, nie tylko otrzymujemy finał ALE również otwarcie nowych wątków. Może to wstęp do nowych części? Było by świetnie! LEO porusza (jak niemal w każdej części) tematy fanatyzmu...

Opinia dotyczy całego cyklu.
Wpadł mi w ręce przypadkowo.
Od pierwszych stron bardzo mnie zaciekawił.
Aldebaran, Betelgeza i Antares – światy piękne, urocze, dziewicze i tajemnicze.
Plusy:
- ciekawa fabuła, koncepcja kolonizacji kosmosu;
- Aldebaran i Antares światy morza, Betelgeza świat pustyni i zielonych kanionów;
- intrygujący wątek tajemniczej istoty wywierającej wpływ na całą planetę;
- bardzo dobre i wyraziste rysunki Leo;
- rewelacyjne pomysły dotyczące fauny i flory;
- uzmysłowienie, że na innych planetach mogą być cywilizacje wcale nie mniej rozwinięte od ziemskiej;
- pokazanie, że zawsze będą ludzie gotowi przejąć władzę w imię własnych ambicji;
- fanatyzm religijny zawsze prowadzi do zniszczenia.
Minusy:
- wątki społeczne i polityczne „trącą trochę myszką”;
- pod koniec za dużo wątków miłosnych i mieszania kochanków.
Ogółem cykl bardzo dobry.
Polecam nie tylko miłośnikom komiksów.

Opinia dotyczy całego cyklu.
Wpadł mi w ręce przypadkowo.
Od pierwszych stron bardzo mnie zaciekawił.
Aldebaran, Betelgeza i Antares – światy piękne, urocze, dziewicze i tajemnicze.
Plusy:
- ciekawa fabuła, koncepcja kolonizacji kosmosu;
- Aldebaran i Antares światy morza, Betelgeza świat pustyni i zielonych kanionów;
- intrygujący wątek tajemniczej istoty wywierającej...

świetna wizja rozmydliła się w meandrach z pogranicza słabego love-story i "kto-śpi-z-kim" eseju. dziwne napompowane helem stwory już nie wystarczają żeby się zadziwiać światem. jedno spostrzeżenie a la zbieg okoliczności tudzież wywołana intuicją społeczną idea autora - postać łysego konserwatywnego durnia i konflikt z nim tak przypominający walki nasze polskie ostatnio z tymi "moralnymi", którzy wiedzą lepiej jak zadbać o kobiece "brzuchy" mimo że są facetami i lepiej wiedzą jak ustawić edukację pod kątem dzieci mimo że sami są bezdzietni. A to typowe dla fanatyków wszelkiej maści. Konflikt z tym tutaj w komiksie jest bodaj najlepszym łukiem dramaturgicznym tej części, reszta to popelina

świetna wizja rozmydliła się w meandrach z pogranicza słabego love-story i "kto-śpi-z-kim" eseju. dziwne napompowane helem stwory już nie wystarczają żeby się zadziwiać światem. jedno spostrzeżenie a la zbieg okoliczności tudzież wywołana intuicją społeczną idea autora - postać łysego konserwatywnego durnia i konflikt z nim tak przypominający walki nasze polskie ostatnio z...