Przyznam, że przeczytałam tę książkę naprawdę bardzo szybko, choć podeszłam do niej z dużą rezerwą. Opowieść Agnieszki Olejnik tym razem nie przyprawiała mnie o takie bóle głowy i dreszcze jak I tom cyklu. Owszem, problemy się mnożą jak grzyby po deszczu, zawiłości rodem z telenowel nie przestają nas "zaskakiwać", ale ta magia Świąt dała bohaterom nadzieję. Intryguje mnie postać Barbary Nawrot, w zasadzie już od I tomu - jestem ciekawa czy postać matki Ewy zyska trochę więcej uwagi w ostatniej części trylogii. No i Jim! Nie wiem czemu, ale czytając o tym walijskim rudzielcu mam przed oczyma twarz młodszego Micka Hucknalla z mojego ukochanego Simply Red, który to niby przystojny nie jest, ale coś w sobie ma! Fajnie, że autorka poświęciła dużo stronic prawdziwym, "przyziemnym" problemom takim jak depresja poporodowa (Tania), poszukiwania własnej seksualności (Klaudia) czy samotność starszej osoby (pani Alinka, którą pokochałam całym sercem i którą mogłabym adoptować na babcię!). Ale wątek ciąży Żanety... Zbędny i moim zdaniem mocno naciągany, napisany chyba tylko po to, żeby zszokować Czytelnika. Tak czy owak, "Miłość z nutą imbiru" przekonała mnie do tego, by cykl ten skończyć i rozpaliła "Apetyt na więcej"...

Przyznam, że przeczytałam tę książkę naprawdę bardzo szybko, choć podeszłam do niej z dużą rezerwą. Opowieść Agnieszki Olejnik tym razem nie przyprawiała mnie o takie bóle głowy i dreszcze jak I tom cyklu. Owszem, problemy się mnożą jak grzyby po deszczu, zawiłości rodem z telenowel nie przestają nas "zaskakiwać", ale ta magia Świąt dała bohaterom nadzieję. Intryguje mnie...