Odnoszę wrażenie, że Haruki Murakami pisze książki autobiograficzne. W każdej książce przekazuje nam cząstkę swojego życia. W każdej jego powieści znajdziemy samotnego 30paroletniego mężczyznę. Mężczyzna ten słucha dobrej muzyki, czyta ambitne książki, spędza czas na rozmyślaniach o życiu. Pracuje albo w biblotece, albo w redakcji, albo w jakimś biurze. Zazwyczaj jest to mężczyzna po przejściach, który się rozstał, lub został porzucony. Ale który lubi swoją samotność, a jednocześnie jest refleksyjnie nastawiony do życia. Ciągle poszukuje. Sensu istnienia, wartości, którymi warto się kierować, odpowiedzi na pytania, które każdy myślący i z odrobiną wrażliwości sam sobie zadaje: kim jestem, dokąd zmierzam. Książki Murakamiego są pełne magii i refleksji o życiu. Za to go uwielbiam.

Koniec świata i hard-boiled wonderland przenosi nas w inny świat. Nie przepadam za książkami fantastycznymi. Jednorożce, drugi równorzędny świat gdzie Czarnomroki dybią na duszę głównego bohatera, starzec, strażnicy Jest jednak w tym wszystkim jakiś urok i drugie dno. Odniosłam wrażenie, ze przez tą fantazyjną opowieść Murakami zmusza czytelnika do refleksji nad własnym życiem.
Nasz bohater dostaje prace. Zostaje oddelegowany do innego miasta. Jednak by się tam dostać musi rozstać się z własnym cieniem. Dostaje misje do spełnienia o nazwie 'koniec świata'. Jednak nie wie czemu ma służyć jego praca, nie widzi jej celowości. Nikt mu tego nie chce wytłumaczyć. Większość ludzi w tym mieście tak właśnie pracuje.

„Działanie bez celu, wysiłek bez efektów, droga donikąd – czyż to nie piękne? Nikogo nie można w ten sposób zranić. Nikt tu nikogo nie prześcignie. Nie ma wygranej ani przegranej.”
Z czasem przekonuje się, że znalazł się w całkiem innym świecie, gdzie ludzie nie mają serca. Nie są przez to nieszczęśliwi czy źli. Wręcz przeciwnie. Wiodą spokojny żywot, bez problemów, dylematów, niepotrzebnych emocji. Jest jak jest, żyją, pracują, umierają nad niczym się nie zastanawiając.

W tym mieście Końca Świata nasz bohater poznaje starca, który zdradza mu dlaczego się znalazł w tym świecie. Wskazuje mu jakie będą atuty jeśli pozostanie w tym świecie:
„Jeśli jednak wyrzucisz serce,przyjdzie spokój. Taki spokój,jakiego nigdy jeszcze nie zaznałeś. Pamiętaj o tym.”

Jednak nasz bohater nie chce tam zostać. Nie chce stracić serca. I choć poznał wnuczkę starca, a także miłą dziewczynę z bibloteki i przeżył z nią przyjemne chwile to za wszelką cenę nie chce tam pozostać. Chce wrócić do prawdziwego świata. Świata pełnego emocji, wrażliwości, świata gdzie ludzie mają serce.

„Choć pragnę spokoju ze wszystkich sił, nie mogę zdradzić serca. Nawet jeśli mam je stracić w najbliższym czasie. Zdrada pozostanie zdradą.”

Postanawia odejść. Choć ucieczka wiąże się z ogromnym ryzykiem. Dybią na niego przecież czarnomroki... Starzec postanawia, że będzie mu towarzyszyć jego wnuczka.

Ostatni dzień w spokojnym miasteczku nasz bohater chce przeżyć najlepiej jak potrafi. Wynajmuje dobre auto, kupuje płyty z dobrą muzyką, umawia się na kolacje z biblotekarką.. Snuje rozważania, co jest dobre by robić w ostatnim dniu życia..
Nade wszystko chce czuć, żyć.. Mieć serce..

„Sercem nie można się posługiwać (...). Serce wystarczy mieć. To tak jak z wiatrem. Wystarczy, że się go czuje.” *


A czy Wy odbieracie jeszcze świat sercem? Czy wolicie o nim zapomnieć i żyć bez emocji, życiem spokojnym, ale jakże pozbawionym uroku?

Odnoszę wrażenie, że Haruki Murakami pisze książki autobiograficzne. W każdej książce przekazuje nam cząstkę swojego życia. W każdej jego powieści znajdziemy samotnego 30paroletniego mężczyznę. Mężczyzna ten słucha dobrej muzyki, czyta ambitne książki, spędza czas na rozmyślaniach o życiu. Pracuje albo w biblotece, albo w redakcji, albo w jakimś biurze. Zazwyczaj jest to...