Podobno najgorszą rzeczą, jaką może wyrządzić rodzic własnemu dziecku, jest przywiązanie go do siebie. I o takiej "niezwykłej więzi" jest książka Alony Kimchi.
Po śmierci ojca, między główną bohaterką a jej matką, zawiązała się silna relacja, która przerodziła się w całkowite uzależnienie. Matka nie zrobiła kompletnie nic, by przygotować córkę do samodzielnego życia i pomóc jej przezwyciężyć słabości. Zamiast tego, uczyniła z niej towarzyszkę swego życia, chowając ją niemal przed całym światem.

Suzannę poznajemy, kiedy ma 33 lata. Prowadzi monotonne życie u boku matki i jej przyjaciół. Dowiadujemy się o jej dzieciństwie, lękach, zachowaniach, miłości do rodzicielki i życiu na przedmieściach Tel Awiwu. Związek matki i córki cały czas ma mocne fundamenty, ale pojawienie się dalekiego kuzyna - Noara, powoduje, że te silne fundamenty zaczynają powoli pękać...

Na początku powieść jest męcząca, bo ciężko jest przekonać się do bohaterki, która mimo dojrzałego wieku, zachowuje się i myśli, jakby miała osiemnaście lat i dopiero co wchodziła w dorosłość. Jednak im dalej brniemy w historię, tym jest ciekawiej. Postać Suzanny jest niejednoznaczna. Z jednej strony z troską mówi o matce, z drugiej pojawia się bunt wobec niej, a kiedy poznaje Noara, jej myśli kierują się na całkiem nieznane tory. Odkrywa to, czego dotąd nie doświadczyła, co było jej znane tylko w teorii, spycha na dalszy plan swoje lęki, które tak pieczołowicie pielęgnowała.
Ta historia pokazuje, jak wielką krzywdę można wyrządzić poprzez nadopiekuńczość i nadwrażliwość.

Zarysowany przez autorkę portret kobiety, która nie potrafi poradzić sobie z otaczającą ją rzeczywistością, przygnieciona ciężarem matczynej ochrony, jest wiarygodny, ale czasem jednostajny. Można odnieść wrażenie, że Suzanna ciągle mówi o tym samym, ale innymi słowami. Zatraca się w jednym wspomnieniu, przywołuje mało znaczące rozmowy oraz posługuje coraz to wymyślnymi porównaniami, opisując swoje przeżycia.
I matka. Jej zachowanie bywa wkurzające, wręcz chciałoby się ją ukatrupić za to jak traktuje córkę (jak można myć się w jednej wannie ze swoją dorosłą córką???). Jest przeciwieństwem Suzanny, nie tylko pod względem charakteru, ale także i fizyczności. Dlatego jeszcze bardziej współczuje się Suzie i temu, że nie potrafi się przeciwstawić dominującej matce.

Podobno najgorszą rzeczą, jaką może wyrządzić rodzic własnemu dziecku, jest przywiązanie go do siebie. I o takiej "niezwykłej więzi" jest książka Alony Kimchi.
Po śmierci ojca, między główną bohaterką a jej matką, zawiązała się silna relacja, która przerodziła się w całkowite uzależnienie. Matka nie zrobiła kompletnie nic, by przygotować córkę do samodzielnego życia i...