Treści tej powieści-nie powieści nie da się ocenić. Nie istnieje taka skala, która wydawałaby się właściwa dla tego dzieła. Ale forma jest ciężka. Bardzo ciężka. Zwłaszcza, jak na Mistrza, który nie raz i nie dwa razy pokazał, że potrafi najważniejsze treści przemycić w formie lekkiej jak piórko.
Lektura jest kłopotliwa, bo nie ma tam niczego, co przyciągnęłoby uwagę czytelnika. Jest to właściwie traktat filozoficzny, ubrany w strój powieści fantastyczno-naukowej. Nie ma tu żadnej akcji - ta pojawia się dopiero mniej więcej po przebrnięciu przez 2/3 książki i wciąż jest bardzo statyczna, choć dzieje się naprawdę wiele. Dlatego trudno mi się ją czytało. Rozpraszało mnie byle co, nie mogłem się nad nią skupić, choć zmuszałem się do tego całą siłą woli, bo treść mnie zachwyciła.
Gdybym miał porównać tę książkę do dzieła mistrza sztuki kulinarnej, powiedziałbym, że jest niezwykle pożywna, zdrowa i wartościowa, ale zupełnie bez smaku. Jedynie pod koniec kuchmistrz dorzucił trochę przypraw, niewiele, jakby uważał, że nie warto psuć takiego wartościowego posiłku bezwartościowymi dodatkami.
A o czym to jest? To akurat łatwo opowiedzieć. Jest o niemożności porozumienia się z inną cywilizacją - najogólniej. Nie pierwszy to już raz Mistrz podejmuje ten temat. Ale tutaj jest on rozebrany niemal na czynniki pierwsze, wyjaśniony, wytłumaczony, przedyskutowany wielokrotnie.
I zawsze zastanawiam się w takim przypadku, czy to było celowe działanie Mistrza. Czy do tego stopnia gardził on czytelnikiem, przyzwyczajonym do czytania bez wysiłku, że celowo zamknął te treści w trudnej formie - aby nie trafiła do niepowołanych rąk. Zupełnie, jak ten sygnał, Głos Pana.

Treści tej powieści-nie powieści nie da się ocenić. Nie istnieje taka skala, która wydawałaby się właściwa dla tego dzieła. Ale forma jest ciężka. Bardzo ciężka. Zwłaszcza, jak na Mistrza, który nie raz i nie dwa razy pokazał, że potrafi najważniejsze treści przemycić w formie lekkiej jak piórko.
Lektura jest kłopotliwa, bo nie ma tam niczego, co przyciągnęłoby uwagę...