Tym razem się nie zawaham i stwierdzę wprost i od razu – obcować tu będziem z Arcydziełem gatunku!

Gdy 20 lat temu zdarzyło mi się po raz pierwszy wziąć do ręki "Głos Pana" i z lekturą tą spędzać dość mozolnie wakacyjny czas, wiedziałem już wtedy, że bez wątpienia mam tutaj do czynienia z jedną z najlepszych powieści Stanisława Lema!

A czytana dziś, nie straciła ona w mej opinii, ni uznaniu, absolutnie niczego, w dodatku odebrałem ją niemal identycznie!

Być może bogatszy co nieco w swe indywidualne doświadczenia życiowe, czy też czytelnicze, nieco łatwiej było mi się teraz przez nią przedzierać.

Trudności bowiem "Głos Pana" serwuje czytelnikowi chwilami niemałymi dosyć spore!

Już sam początek lektury do łatwych nie należy: niezwykle mozolny, wymagający porządnego skupienia, a nawet lekko zniechęcający! Autor, po kilkudziesięciu stronach wściekłego wycinania sobie czytelniczą maczetą drogi, przez słynne tutaj, słowne Lemowe chaszcze, wcale jednak nie pociesza i bólu naszych męczarni nijak nie koi!

Stwierdza bowiem jednoznacznie, a boleśnie jasno, iż dalej wcale lżej ani inaczej nie będzie!

Warto bardzo jednak pokonywać te trudniejsze w książce momenta - z pozoru tylko multidygresyjne - by móc w pełni doświadczyć sedna fabularnej problematyki powieści!

W „Głosie Pana” będą to mianowicie próby rozszyfrowania "listu z kosmosu" - odebranego sygnału typu neutrinowego - który to staje się potężną pożywką i łamigłówką dla sporej grupy głów naukowców, zaangażowanych w tytułowy, ściśle tajny projekt "Master's Voice".

Kto ów sygnał wysłał, co tak naprawdę wysłał i dlaczego to zrobił - na tych problemach skupią swe wybitne umysły bohaterowie projektu MAVO, przedstawionego i opisanego tutaj przez jednego z nich: profesora matematyki Piotra E. Hogartha.

W absolutnie mistrzowski sposób Lem rozprawia się z tym hipotetycznym tematem!

Miota nim we wszystkie strony i wywraca go na nice! Atakuje go precyzyjnie, ale i z rozmachem, dogłębnie i wyczerpująco, a na dodatek literacko: pasjonująco i przepysznie!

Zdecydowanie jednak jest to Lem dla zaawansowanych. Gdyż bardziej jest to prawdziwa orgia różnorakich przemyśleń, teorii, filozofii i spekulacji, niźli zwykła fabularna, sensacyjna opowieść. Ale o tym lojalnie przestrzega wszak Autor już na początku tej to historii!

Poziom Maestrii Mistrza jest tu jednak tak wysoki, że wszelkie czytelnicze niedogodności nie przeszkadzają mi tym razem ocenić tę pozycję inaczej niż na totalnego maxa! To po prostu: Mount Everest literatury SCIENCE Fiction! Mój pełen zachwyt, czyli: 10/10!

Tym razem się nie zawaham i stwierdzę wprost i od razu – obcować tu będziem z Arcydziełem gatunku!

Gdy 20 lat temu zdarzyło mi się po raz pierwszy wziąć do ręki "Głos Pana" i z lekturą tą spędzać dość mozolnie wakacyjny czas, wiedziałem już wtedy, że bez wątpienia mam tutaj do czynienia z jedną z najlepszych powieści Stanisława Lema!

A czytana dziś, nie straciła ona w mej...