„Pokój na ziemi“ to jak na razie najbardziej „chłopczyńska“ z przeczytanych przeze mnie książek Lema (no, ale jestem jeszcze przed pilotem Pirxem :). Są tu kosmiczne przygody, wątek szpiegowski, tajemnica, humor, i nawet, o dziwo! fabuła oraz co nie bez znaczenia sam Ijon Tichy. Mimo, że Lem pisząc tę książkę miał na karku sześdziesiątkę to czuje się na niemal każdej jej stronie podniecenie małego chłopca, radość czynienia psikusów rodzicom i nauczycielom, jednym słowem - nieograniczoną niczym zabawę wyobraźni. Jednocześnie Lem pozostaje tu w kręgu swoich stałych, a nielekkich tematów: generalnie wkurza go ludzkość robiąca tak lekkomyślny i nieopowiedzialny użytek ze swojej wiedzy i technologii. I choć tym razem Lem wysłał cały ziemski przemysł zbrojeniowy na Księżyc (w sensie dosłownym!) to jednak ludzie i tak nie są w stanie uniknąć opłakanych skutków swoich działań. Optymistą w sprawach ziemskich to nasz Mistrz z całą pewnością nie był! Przy tym pojawiaja się nowe, fascynujące pomysły, np. twórcza inwencja Autora w wymyślaniu coraz to innych zdalników (kto czytał ten wie) nie zna granic. A zagadnienie kallotomi, czyli przerwania połączenia między lewą a prawą półkulą mózgu, stanowiące oś całej opowieści, okazuje się niezwykle pojemne. Lem nie byłby sobą gdyby interesowała go jedynie jej medyczna strona, mimo, że psychologia nigdy go specjalnie nie pociągała zdawał sobie dobrze sprawę, że psychika ludzka kryje w sobie co najmniej tyle tajemnic co odchłań galaktyk (patrz: „Solaris“). Ten dualizm półkul całkiem od siebie oderwanych możemy czytać jako głęboki podział w ogóle, między ziemią a księżycem, pokojem a wojną, dobrem i złem, Czy rozdzielone półkule wciąż pozostają jednym mózgiem czy już tylko dwoma odrębnymi tworami? Czy Ziemia pozbawiona zbrojeń jest jak prawa półkula wiecznie tęskniąca za lewą siostrą? Tak czy siak Lem po raz kolejny wcielił się w rolę Kasandry. Ludzkość w dość łatwy do przewidzenia sposób (łatwy tylko dla Mistrza, zaznaczam!) przyczyniła się do zniszczenia świata, jaki znamy. A jaki będzie ten nowy? Tego nawet Lem nie miał już ochoty wymyślać.

„Pokój na ziemi“ to jak na razie najbardziej „chłopczyńska“ z przeczytanych przeze mnie książek Lema (no, ale jestem jeszcze przed pilotem Pirxem :). Są tu kosmiczne przygody, wątek szpiegowski, tajemnica, humor, i nawet, o dziwo! fabuła oraz co nie bez znaczenia sam Ijon Tichy. Mimo, że Lem pisząc tę książkę miał na karku sześdziesiątkę to czuje się na niemal każdej jej...