Gdy po raz pierwszy zobaczyłam okładkę Czterdzieści i cztery Krzysztofa Piskorskiego moje myśli od razu poszybowały w kierunku liceum. Sławetne Dziady cz. III Adama Mickiewicza były bowiem zmorą, którą rozkładaliśmy na części pierwsze podczas lekcji języka polskiego. Jakby tego było mało, na maturze wylosowałam numerek “44” i od razu polonista, który miał okazję pełnić funkcję “maszyny losującej” (choć może raczej, koszyczek trzymającej) z lekkim uśmieszkiem wypowiedział sławetne:
"A imię jego będzie czterdzieści i cztery."

Więc trochę z książką było mi nie do końca po drodze. Szczególnie że Dziady nie należały do mojego ulubionego repertuaru czytelniczego. Jednak gdy przeczytałam kilka zdań to tu, to tam zaczęłam zmieniać zdanie, a ostatecznie „kropkę nad i” postawiła Nagroda im. Janusza A. Zajdla.

Jest rok 1844.
Eliza Żmijewska ostatnia kapłanka Żmija, a także niespełniona poetka wyrusza w misję. Ma odnaleźć i wykonać wyrok wydany przez Radę Emigracyjną i Juliusza Słowackiego na zdrajcy Konradzie Załuskim, który obecnie przebywa w Londynie. Jednak „wkroczenie” do miasta, którego państwo objęte jest blokadą, wcale nie jest takie proste. Na szczęście wynaleziona energia próżni pozwala Elizie na skorzystanie z alternatywy. Przez etherową bramę równoległych światów udaje się ona do Europy2, by tam w Londynie2 ponownie skorzystać z bramy i przedostać się do Londynu. Tak zaczyna się przygoda pełna niebezpieczeństw, niespodziewanych zwrotów akcji oraz nowych niezwykłych przyjaciół. W całym tym zgiełku Eliza jednak nie zapomina o celu, choć głowie wciąż tlą się wątpliwości. Czy jej dawny przyjaciel na pewno dopuścił się zdrady?

Historia, fikcja i odrobina słowiańskiej magii.
Nie będę ukrywać, iż spodziewałam się czegoś innego, a otrzymałam historię, która całkowicie mnie porwała i zaparła dech w piersi. Zanurzyłam się w fikcyjnej rzeczywistości, która przyniosła ludzkości możliwość podróżowania między alternatywnymi światami, a jednocześnie wciąż „taplałam” się w problemach, które wówczas były bliskie sercu każdego Polaka.

Łaknęłam całą sobą przedstawione rozwiązania, opowieści o światach po drugiej stronie etherowej bramy. Wyczekiwałam kolejnych wzmianek o stworzonych maszynach naziemnych, powietrznych i wytworzonej dzięki etherowi energii czy broni. Rozważałam też zagrożenia i korzyści płynące z wykorzystania energii próżni. Co i czy warto poświęcić dla wolności? Przede wszystkim jednak z wypiekami na twarzy śledziłam nakreślony przez autora wątek patriotyczny z Elizą na czele. I serdecznie uśmiechałam się na umieszczenie w tym całym młynku odwiecznej walki Mickiewicz kontra Słowacki. Te wzmianki bez wątpienia dodały smaczku całej powieści. :)

Głowna bohaterka też wymiata. :). Jej determinacja w dążeniu do celu, poczucie obowiązku wobec ojczyzny i przyjaciół, odwaga i pakowanie się w coraz nowsze tarapaty wywołują z jednej strony podziw, a z drugiej często uśmiech na twarzy. Wszystko to przez towarzyszący jej charakterek i cięty języczek. W dodatku jest ona ostatnią stąpającą po ziemi kapłanką Żmija, więc zna parę „konkretnych sztuczek”. Jak jeszcze do tego repertuaru dodamy ciągłą chęć ratowania bezbronnych kobiet oraz silne poczucie obowiązku, które nakazuje jej uczestniczenie w każdym spisku, przewrocie czy innej tajemnej organizacji to nie będziecie mogli oprzeć się jej urokowi i po prostu będziecie musieli ją polubić. ;)

Pozostali – drugoplanowi – bohaterowie książki również mają się dobrze. Pozwolę sobie wspomnieć jednak tylko o Xa’ru, którego obdarzyłam wielką sympatią już od „pierwszej linijki tekstu”. Mimo ciężkiego losu, jaki go spotkał, nie poddaje się, chce dopiąć celu, a tym samym udowodnić swoją wartość współplemieńcom.

Podsumowując. Czterdzieści i cztery Krzysztofa Piskorskiego to wyśmienita powieść przeplatająca ze sobą elementy historyczne i fikcyjne, a wszystko to łączy słowiańska magia. To również niezwykle intrygująca wizja świata, która mimo wielkiego dynamizmu akcji zostawia nam sporo czasu na przemyślenia. Nad tym, do czego może doprowadzić pogoń za odkryciami, a także ciągłe toczące się walki. Mogę napisać tylko jedno. Świetna lektura, którą polecam szczególnie fanom fantastyki.

Gdy po raz pierwszy zobaczyłam okładkę Czterdzieści i cztery Krzysztofa Piskorskiego moje myśli od razu poszybowały w kierunku liceum. Sławetne Dziady cz. III Adama Mickiewicza były bowiem zmorą, którą rozkładaliśmy na części pierwsze podczas lekcji języka polskiego. Jakby tego było mało, na maturze wylosowałam numerek “44” i od razu polonista, który miał okazję pełnić...